هر آنچه در مورد آمبولی ریه باید بدانید؟

انسداد یا معمولاً لخته خون، مانع از رسیدن اکسیژن به بافتهای ریه می‌شود. این بدان معنی است که می‌تواند برای ادامه زندگی تهدیدامیز باشد. کلمه "آمبولی" از یونانی émbolos آمده است، به معنی "درپوش" یا "پلاگین".

در آمبولی ریوی، آمبولی در یک قسمت از بدن تشکیل می‌شود، در طول  خون‌رسانی گردش می‌کند و سپس خون جریان یافته از طریق رگ را در قسمت دیگری از بدن، یعنی ریه‌ها، مسدود می‌کند.آمبول با ترومبوس که بوجود میاید و در یک مکان می‌ماند متفاوت است.

علائم

طبق مؤسسه ملی ریه و خون قلب

•    شامل: درد قفسه سینه، یک درد تیز و برنده کننده که ممکن است هنگام نفس کشیدن بیشتر شود

•     ضربان قلب زیاد یا نامنظم

•     سرگیجه

•     مشکل در نفس کشیدن، که ممکن است به طور ناگهانی یا باگذشت زمان ایجاد شود

•     تنفس سریع و پی‌درپی

•     سرفه، به طور معمول خشک اما احتمالاً همراه با خون، یا خون و مخاط

علائم شدید نیاز به کمک فوری پزشکی دارند. موارد شدیدتر ممکن است منجر به شوک، از دست‌ دادن هوشیاری، ایست قلبی و مرگ شود.

عملکرد

  ورزش کردن یکی از بهترین روش‌ها برای جلوگیری از آمبولی ریه است.

هدف از درمان‌های آمبولی:

-     از رشد لخته جلوگیری کند

-     از تشکیل لخته‌های جدید جلوگیری کند

-     لخته‌های موجود را تخریب کند یا از بین ببرد

اولین قدم در درمان اکثر آمبولی‌ها درمان شوک و تأمین اکسیژن درمانی است.

داروهای ضد انعقادی مانند هپارین، انوکساپارین یا وارفارین معمولاً برای کمک به نازک شدن خون و جلوگیری از لخته شدن بیشتر تجویز می‌شوند. افرادی که به داروهای ضد انعقاد خون احتیاج دارند، باید با یک سرویس مدیریت ضد انعقادی درمان شوند، نه با پزشک مراقبت‌های اولیه.

داروهای تجمع دهنده لخته به نام ترومبولیتیک نیز ممکن است تجویز شود. بااین‌حال، این‌ها خطر خونریزی بیش ‌از حد دارند. ترومبولیتیک‌ها شامل اکتیواس، ریتاواس و امیناس هستند.

اگر بیمار فشارخون پایین داشته باشد، ممکن است برای افزایش فشارخون دوپامین تجویز شود.

بیمار به طور معمول مجبور است به طور منظم و به مدت نامشخص، حداقل 3 ماه، دارو مصرف کند.

پیشگیری

بعضی از اقدامات می‌توانند خطر آمبولی ریوی را کاهش دهند.

•    ممکن است یک بیمار پرخطر از داروهای ضد انعقاد خون مانند هپارین یا وارفارین استفاده کند.

•    فشرده‌سازی پاها با استفاده از جوراب‌های فشاری ضد آمبولی یا کمپرس پنوماتیک مفید است. یک آستین، دستکش یا بوت بادی ناحیه آسیب‌دیده را نگه‌داشته و در صورت لزوم فشار را افزایش می‌دهد.

این روش‌های فشرده‌سازی با واردکردن خون به رگ‌های عمیق و کاهش میزان خون جمع شده، از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند.

از دیگر راه‌های کاهش خطر می‌توان به فعالیت بدنی، ورزش منظم، رژیم غذایی سالم و ترک سیگار یا جلوگیری از آن اشاره کرد.

علل

آمبولی ریوی زمانی اتفاق می‌افتد که آمبول، معمولاً یک لخته خون، جریان خون را از طریق شریان تغذیه‌کننده ریه‌ها مسدود می‌کند.

لخته خون ممکن است از بازو یا پا شروع شود که به‌عنوان ترومبوز سیاه‌رگ عمقی شناخته می‌شود.

پس‌ازآن، آزاد می‌شود و از طریق سیستم گردش خون به سمت ریه‌ها حرکت می‌کند. در آنجا، برای عبور از رگ‌های کوچک، خیلی بزرگ است، بنابراین انسداد ایجاد می‌کند. این انسداد مانع از جریان خون در بخشی از ریه می‌شود. این امر باعث می‌شود که قسمت آسیب‌دیده ریه به دلیل کمبود اکسیژن از بین برود.

آمبولی ریوی می‌تواند به‌ندرت،در اثر آمبولی ایجاد شود که از قطرات چربی، مایع آمنیوتیک منبع معتبر یا برخی از ذرات دیگری که وارد جریان خون می‌شوند، ایجاد می‌شود.

تشخیص

برای رسیدن به تشخیص، پزشک شرح‌حال بیمار را بررسی می‌کند و احتمال وجود آمبولی را بررسی می‌کند. آن‌ها معاینه بدنی انجام می‌دهند. تشخیص می‌تواند چالش‌برانگیز باشد زیرا سایر شرایط علائم مشابهی دارند.

آزمایش‌ها برای تشخیص آمبولی ریه عبارت‌اند از:

•    یک مدل ریاضی که به پزشک کمک می‌کند تا از روند ترومبوز سیاه‌رگ عمقی و خطر آمبولی را پیش‌بینی کند

•    آزمایش d-dimer، آزمایش خون که می‌تواند ترومبوز را تشخیص دهد که در صورت نتیجه منفی می‌تواند آزمایش بیشتر را رد کند

•    اسکن V / Q ریوی، دو آزمایشی که خصوصیات تهویه و ساختاری ریه‌ها را تجزیه‌وتحلیل می‌کند و تابش کمتری نسبت به اسکن توموگرافی کامپیوتری دارد.

•    اسکن توموگرافی کامپیوتری که می‌تواند ناهنجاری‌هایی را در قفسه سینه، مغز و سایر اندام‌ها نشان دهد، حتی در مواردی که V / Q امکان‌پذیر نیست.

•    الکتروکاردیوگرام، برای ثبت فعالیت الکتریکی قلب

•    مطالعه گاز خون شریانی، برای اندازه‌گیری اکسیژن، دی‌اکسیدکربن و سایر گازهای موجود در خون

•    اشعه ایکس قفسه سینه، برای ایجاد تصویری از قلب، ریه‌ها و سایر اندام‌های داخلی

•    سونوگرافی از پاها، برای اندازه‌گیری سرعت جریان خون و هرگونه تغییر

•    آنژیوگرام ریوی، برای نشان‌دادن لخته‌های خون در ریه‌ها

•    تصویربرداری تشدید مغناطیسی، برای به دست آوردن تصاویر دقیق از ساختارهای داخلی

عوامل خطر

خطر ابتلا به آمبولی ریوی با افزایش سن افزایش می‌یابد. افرادی که دارای شرایط یا بیماری‌هایی هستند که خطر لخته شدن خون را افزایش می‌دهند، بیشتر در معرض آمبولی ریه قرار می‌گیرند.

اگر فرد دچار لخته شدن خون در پا یا بازو شود یا درگذشته آمبولی ریه داشته باشد، خطر آمبولی ریه بیشتر است.

دوره‌های طولانی استراحت در رختخواب یا عدم فعالیت ، خطر ترومبوز سیاه‌رگ عمقی را افزایش می‌دهد و بنابراین خطر آمبولی ریه را افزایش می‌دهد. این می‌تواند پس از یک پرواز طولانی یا ماشین‌سواری هم بوجود آید.

وقتی حرکت زیادی نداریم، خون در قسمت‌های پایین بدن جمع می‌شود. اگر خون کمتر از حد طبیعی در حال حرکت باشد، احتمالاً لخته خون ایجاد می‌شود.

عروق خونی آسیب‌دیده نیز خطرآن را افزایش می‌دهد. این می‌تواند به دلیل آسیب‌دیدگی یا جراحی رخ دهد. اگر رگ خونی آسیب‌دیده باشد، ممکن است داخل رگ باریک شود و احتمال تشکیل لخته خون افزایش یابد.

فاکتورهای خطرناک دیگر شامل سرطان‌های خاص، بیماری التهابی روده منبع معتبر، چاقی، ضربان‌ساز قلب، کاتتر در رگ‌ها، بارداری، مکمل‌های استروژن، سابقه خانوادگی لخته شدن خون و سیگارکشیدن است.

نگرش

با درمان مؤثر و به‌موقع، بیشتر افرادی که آمبولی ریوی را تجربه می‌کنند می‌توانند بهبودی کامل پیدا کنند.

این بیماری خطر مرگ‌ومیر زیادی را به همراه دارد. بااین‌حال، درمان زودرس می‌تواند به طور چشمگیری این خطر را کاهش دهد.دوره بیشترین خطر در ساعات پس از اولین آمبولی است. همچنین اگر آمبولی به علت یک بیماری زمینه‌ای مانند نوعی سرطان ایجادشده باشد، وضعیت بدتر نیز خواهد بود. بااین‌حال، بیشتر افراد مبتلا به آمبولی ریوی می‌توانند بهبودی کامل پیدا کنند.