چرا قیمت خودرو در ایران،بدون هیچگونه افزایش کیفیتی، افزایش می یابد؟
اصلی ترین دلیل افزایش قیمت در اقتصاد کشورمان، وجود تورم دورقمی، عدم وجود بهره‌وری و افزایش قیمت تمام شده تولید است که برآیند آنها، منتج به این خواهد شد که قیمت کالا در کشورمان مرتبا سیر صعودی داشته باشد و روند افزایشی را بپیماید. از جمله آنها محصولات ایران خودرو است و ایران خودرو به دلیل اینکه هزینه های جاری آن قابل توجه است و از سوی دیگر از نظر بهره وری همانند بسیاری از بنگاه‌های دولتی و شبه دولتی دیگر در سطح پایین قراردارد، برای آنکه هزینه خود را پوشش دهند، مجبورند قیمت محصول را افزایش دهند.
اکنون زمان آن نرسیده که حمایت دولت از خودروسازان برداشته شود؟ چرا که چنین حمایتی، باعث شکل گیری انحصار برای خودروسازان وطنی شده و صنعت خودروسازی ایران، عقب مانده شده است؟
سال هاست زمان آن رسیده که دولت براساس اصل44قانون اساسی، بنگاه های دولتی را به بخش خصوصی واقعی واگذار کند و کار را به دست مردم بسپارد، اما متاسفانه خصوصی‌سازی و واگذاری کار به مردم در یک فرآیند بسیار طولانی و پرهزینه انجام می شود. از جمله آنها واگذاری دو شرکت خودرو ساز بزرگ به شبه دولتی هاست که عملا هدف نخست قانون گذار برآورده نشده است. یک بار دولت باید تصمیم گیرد که به بخش خصوصی واقعی باور داشته باشد و بنگاه های خود را به بخش خصوصی واقعی واگذار کند، نه شبه دولتی ها.
سال هاست که ایران خودرو،محصولات خود را بدون هیچگونه طراحی و نوآوری جدید، به مصرف کننده تحمیل می کند. به اعتقاد شما چنین اقدامی به معنای سوءاستفاده کردن از اقتصاد مقاومتی نیست؟
متاسفانه همین گونه است. در ایران مصرف‌کننده، نه تنهاحق انتخاب خودرو ندارد، بلکه هزینه افزایش میزان سوخت را خود باید بپردازد. به عبارت دیگر اگر خودروهای داخلی با خودروهای خارجی هیچ تفاوتی از حیث ایمنی و کیفیت نداشته باشند که دارند، یک تفاوت عمده آن، افزایش میزان سوخت است که مصرف کننده ایرانی مجبور است هزینه سوخت بیشتری را پرداخت کند و همچنین مجبور است کالای بی کیفیتی را تحویل گیرد. بنابراین طبیعی است که این امر نمی تواند منطبق با شعارهای اقتصاد مقاومتی باشد.
لازم نیست در ایران،سازمانی به وجود آید که خودروسازان را موظف به افزایش کیفیت تولیدات خود کند؟
چنین سازمانی در کشورمان وجوددارد و نام آن سازمان ملی استاندارد است، اما متاسفانه در برخی مواقع برخی ملاحظات غیرفنی، منتج به آن شده که آنها اعمال نظارت کارآمدی را نداشته باشند.
چرا کره جنوبی که دیرتر از ایران شروع به تولید خودرو کرد و شرایط اقتصادی آنها هم از ایران بدتر بود، اکنون به جایی رسیده که صنعت خودروی این کشور در بازارهای آمریکا با صنعت خودروی ژاپن رقابت می کند؟
اقتصاد ایران را نمی توان تک محصولی تحلیل کرد. مثلا نمی توان اذعان داشت چرا خودروی ایرانی همانند صنعت خودروسازی کره جنوبی نیست، یا چراساخت و ساز مسکن در کشورمان به سطح فلان کشور اروپایی نرسیده، یا بنادر ایران هم سطح با بنادر کشورهای عربی نیست، یا چرا صنعت گردشگری در کشورمان، پیشرفت قابل ملاحظه ای نداشته است. تک تک تولیدات یا بخش خدمات کشورمان را نمی توان با سایر کشورها مقایسه کرد. اصل مطلب این است که هنوز در کشورمان فهم مشترکی در تعریف توسعه،پدید نیامده است. اگر برنامه ریزان کشور به فهم مشترک در مورد توسعه، ترقی و پیشرفت دست پیداکنند و بعد از آن راهکارهای رسیدن به توسعه را خود انتخاب کنند و به باور برسند و اجماع ملی در میان آنها پدید آید، آن زمان است که می توان نخستین گام توسعه را برداشت.
پیشنهاد شما برای ارتقا و ترقی صنعت خودرو سازی کشورمان چیست؟
توسعه کشور، تنها بحث صنعت خودروسازی نیست؛ بلکه بخش های گوناگونی را در برمی‌گیرد. آن چیزی که دنیا پیگیر آن بود و در حصول آن موفق شد، اصل رقابت است. اگر بتوان زمینه رقابت تولید کالا و خدمات در تمامی بخش های کشور را فراهم کرد، قطعا شاهد افزایش کیفیت و کاهش قیمت خواهیم بود. به عنوان مثال حدود ده سال است که بانک‌های خصوصی در کشورمان، مجوز فعالیت دریافت کرده اند و همه می دانند به دلیل اینکه بانک خصوصی، نوآوری در ارائه خدمات بانکی داشته، بانک های دولتی مجبورشدند که آنها نیز به بهبود کیفیت خدمات خود بپردازند؛ بنابراین این رقابت است که تولید کنندگان را مجبور می کند که به بهبود و ارتقای کیفیت و همچنین کاهش قیمت محصولات خود بیندیشند.
باتوجه به اینکه در بازار وجود رقابت، اصل اساسی است، آیا ورود خودروهای خارجی به کشورمان، موجب ایجاد رقابت، جهت بهبود کیفیت نخواهد شد؟
اگر این موضوع با برنامه دنبال شود، موثر خواهد بود، اما اگر بدون برنامه وارد شد، قطعا آثار منفی به همراه خواهد داشت. به طوری که در چند سال گذشته، ماشین هایی باارزش چندین میلیارد وارد کشور شده، اما عملا تاثیری در رقابت در صنعت خودروسازی ایران نداشته است. باید با برنامه واردات و صادرات و رقابت در تولیدات کشور را دنبال کرد؛ زیرا بدون برنامه نمی توان هیچ اقدام موثری انجام داد.
از آنجایی که با یک گل بهار نمی شود،زمانی که صحبت از توسعه مطرح می شود؛ یعنی رشد همه جانبه است و باید تمامی بخش‌ها بایکدیگر به فکر پیشرفت و ترقی کشور باشند ؛ امکان ندارد نظام بانکی کشورمان ناکارآمد باشد، اما انتظار داشته باشیم که خودروسازان کارآمد باشند. امکان ندارد که خروجی دانشگاه ها ناکارآمد باشند ولی آموزش و پرورش کشور کارآمد باشد. بنابراین برای رشد و توسعه، باید تمامی بخش ها بایکدیگر به اجماعی برای برنامه توسعه دست پیدا کنند.
چه راهکارهایی برای رسیدن به اجماع وجودارد؟
درقالب مثالی ساده می توان اینگونه مطرح کرد: زمانی که در کشورمان برنامه 5ساله نوشته می شود که تاکنون 5برنامه 5ساله نوشته شده است،در خصوص برنامه 5ساله چهارم که دولت، مجلس و تمامی نهادهای قانونی کشور آن را تایید می کنند، رئیس جمهور وقت به راحتی می گوید اجرا نمی کنم. این نکاتی است که باید به آن توجه داشت که عدم توسعه کشور را رقم می زند. بنابراین مشکل کشوراین است که بسیاری از برنامه ها خوب نوشته می شود و خوب مصوب می شود، اما در اجرا برخوردهای سلیقه‌ای درباره آنها انجام می شود. علی رغم اینکه بهترین ها در نوشتن قانون، برنامه، سیاست و راهبردها وجود دارد ولی چون اعتقادی در اجرا پدید نمی‌آید، در بعضی مواقع به راحتی برنامه تبدیل به خمیر کاغذ می شود و آن وقت در کوچه اول توسعه می مانیم.
