بیمه سلامت و مشکلات بیمه‌های تکمیلی

مشکلات بیمه‌های تکمیلی در کشور همیشه یکی از دغدغه‌های بیمه‌شوندگان بوده. در این گفت‌وگو تلاش شده تا حدودی نوع نگاه بیمه‌های تکمیلی و بیمارستان‌های خصوصی به درمان مردم، آسیب‌شناسی شود. همچنین مشکلات و تخلفاتی که بیمارستان‌های خصوصی و ارگانی طرف قرارداد با بیمه‌های تکمیلی در مورد نوع پذیرش و هزینه‌های دریافتی مردم مرتکب می‌شوند، به نوشته اعتماد، نظارت دولت به این تخلفات و چگونگی پیگیری شکایت‌ها در این زمینه نیز از دیگر محورهای گفت‌وگو با دکتر «محمدباقر هوشنگی» نایب‌رییس هیات‌مدیره بیمه سلامت بود. او که یکی از کارشناسان نظارت بر این تخلفات از سوی دولت به‌شمار می‌رود، رویکرد بیمه‌های تکمیلی و بیمارستان‌های خصوصی را تنها تجاری می‌بیند و همین امر یکی از عواملی است که سبب می‌شود مردم با مشکلات بسیاری در روند درمان در بیمارستان‌های خصوصی مواجه شوند. اینکه در بیمارستان های خصوصی تخلفاتی انجام می‌شود، بحث جداگانه‌یی است و باید به آنها رسیدگی شود. متولی درمان کشور در هر سطحی وزارت بهداشت است. این تخلفات در جایگاه‌ها و نهادهای دولتی بسیار دقیق‌تر محاسبه می‌شود. مساله پیگیری تخلفات در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی هم همین است. در بیمارستان‌های دولتی رییس به دست دانشگاه علوم پزشکی و وزارت بهداشت تعیین می‌شود. نظارت از سوی آنها انجام می‌شود و بودجه را هم از دولت می‌گیرند. پس دولت می‌تواند آنها را برای هر مساله‌یی بازخواست کند و پاسخ بخواهد روند بیمه تکمیلی بیمه‌شوندگان به چه شکل است و دولت در این میان چه نقشی دارد؟ قانون بر این مبناست که دولت در پرداخت حق سرانه برای کارکنان خود که در خارج از بسته بیمه پایه سلامت هستند، دخالتی ندارد و فقط بر روند فعالیت بیمه‌های تکمیلی نظارت حقوقی و قانونی می‌کند تا بیمه‌شونده به حق و حقوق خود دست یابد و چارچوب‌ها رعایت شود. خود فرد بیمه‌شونده حق سرانه را پرداخت می‌کند. در واقع بیمه‌شده‌ها در مجموعه‌یی که می‌تواند محل کار آنها باشد، قراردادی را با اداره بیمه‌گذار منعقد می‌کنند که در این روند همه بیمه‌ها برای اداره‌های مختلف یکسان نیست و بسته‌یی واحد به همگان ارایه نمی‌شود. ممکن است اداره آموزش و پرورش یک نوع خدمات و بسته خاصی را ارایه دهد. سازمان بیمه سلامت یک نوع بسته‌یی را تعریف کند و وزارت بهداشت هم بسته دیگری را ارایه دهد. در واقع بسته‌ها و نوع کیفیت و خدمات بیمه‌های تکمیلی با یکدیگر متفاوتند و نوع و میزان خدمات هر‌یک بستگی به میزان سرانه‌یی دارد که بیمه‌شونده پرداخت می‌کند. به عنوان مثال اگر بیمه‌شونده ماهی 20 هزار تومان بتواند به شرکت بیمه پرداخت کند، مطابق با آن مبلغ به او بسته هزینه‌یی ارایه می‌دهند. هر چه قدر بیشتر پول پرداخت کند، خدمات قابل توجه‌تری در روند درمان به فرد ارایه می‌شود. در مورد تخلفاتی که در اثر استفاده از بیمه‌های تکمیلی در بیمارستان‌های خصوصی رخ می‌دهد، دولت به چه صورت نظارت می کند؟ به عنوان مثال زمانی است که فردی با شرکت بیمه‌گذاری قرارداد بسته و خدمت مورد‌نظر در بیمارستانی خصوصی به او انجام نشده است. در درجه نخست باید به شرکت طرف قرار‌داد با بیمه‌گذار شکایت کند. سپس به شرکت بیمه مربوطه اعلام کند که شما ضمانت کرده‌یی فلان بسته و فلان خدمات را به من ارایه دهی اما بیمارستان این خدمات را به من ارایه نمی‌دهد. پس از آن در صورت نتیجه نگرفتن فرد باید به بیمه مرکزی جهت پیگیری شکایت خود مراجعه کند. در مورد نحوه پرداخت حق بیمه به بیماران نیز باید گفت ممکن است بیمه تکمیلی با بیمارستانی قرارداد نداشته باشد. در این صورت فرد باید اسناد بستری شدن خود را از هر بیمارستانی که در آن بستری بوده دریافت کند و مستقیم به شرکت بیمه‌گذار تحویل دهد تا توسط آنها پرداخت شود. همین حالا بسیاری از مردم در صف‌های دریافت هزینه‌هایی که در بیمارستان پرداخت کرده‌اند، در شرکت‌های بیمه‌گذار هستند. مثلا برای یکی از خدمات هزار تومان باید پرداخت می‌شد اما 800 تومان پرداخت شده. بر این اساس به شرکت بیمه مراجعه کرده و با تشریح نوع قرارداد عنوان می‌کند که فلان عمل را داشته و بر‌اساس نوع تعرفه باید به میزان هزار تومان پول دریافت کند اما حالا کمتر از میزان تعریف شده دریافت کرده. آقای دکتر! علاوه بر مشکل پرداخت حق بیمه به بیماران و میزان هزینه‌هایی که به بیمارستان پرداخت می‌کنند، ما با مشکل جدی‌تری در مورد نوع پذیرش بیماران در بیمارستان‌های خصوصی مواجه هستیم. به عنوان مثال یکی از اتفاق‌هایی که برای گروه زیادی از بیماران رخ می‌دهد، این است که با نامه پزشک و نامه بیمه مربوطه جهت پذیرش به بیمارستان خصوصی طرف قرارداد مراجعه می‌کنند. جراحی سنگینی هم ندارند و حتما باید بستری شوند و تحت‌نظر باشند. اما به دلایل مختلف بیمار را پذیرش نمی‌کنند و پس از پیگیری‌های بیماران مشخص می‌شود که برای بیمارستان فقط هزینه‌های میلیونی جراحی‌های سنگین سودآور است و منفعتی از بیماران دیگر نصیب بیمارستان نمی‌شود که بخواهد تخت خود را برای چند روز در اختیار بیمار غیر‌ جراحی قراردهد. گویا وضعیت و شرایط مردمی که از نقاط دور به دلیل‌های فراوان مراجعه می‌کنند، برای مسوولان این بیمارستان‌ها اهمیتی ندارد و درک متقابلی در این زمینه وجود ندارد. این مصداق‌ها و اتفاق‌ها فضایی را در بیمارستان‌های خصوصی ایجاد کرده که رویکرد اصلی آنها سود‌محور شده. این اتفاق تخلف است آقای هوشنگی. دولت در این زمینه و گزارش‌های اعتراضی دریافتی چه برخوردی با روند در نظر گرفته شده در بیمارستان‌های خصوصی متخلف انجام می‌دهد؟ این حرف شما کاملا مورد تایید است. این موضوع باید قرارداد به قرارداد در بیمارستان‌های مختلف مورد بررسی قرار بگیرد اما یکی از مشکلات برای این قبیل اتفاقات بر این مبناست که فرد بیمه‌شونده به هنگام عقد قرارداد با شرکت بیمه‌گذار تکمیلی از مفاد قرارداد اطلاعات درستی ندارد. بیمار هم نمی‌داند که چه نوع خدمتی باید دریافت کند. یکی از دلایلی که این قبیل مشکلات به هنگام پذیرش بیمار به وجود می‌آید همین است. در واقع باید قرارداد ابتدا از سوی کسی که قصد دارد بیمه تکمیلی دریافت کند به صورت کامل مورد بررسی قرار بگیرد تا بتوان در مورد نوع خدمات آن بیمه قضاوت کرد. به عنوان مثال برخی هزینه‌های دارویی که در تعهد شرکت بیمه‌گذار نیستند، به بیمار پرداخت نمی‌شوند. یا خدمات جراحی که تعرفه دولتی و خصوصی آنها با یکدیگر بسیار متفاوت است. در واقع پیش از جراحی باید توسط بیمار بررسی شود که اگر قصد دارد جراحی آب مروارید چشم انجام دهد، بیمه تکمیلی چه میزان از هزینه‌هایش را پرداخت می‌کند یا در نمونه‌یی دیگر خدمات آزمایشگاهی و سرپایی و مباحث فشار خون گاهی در قراردادهای بیمه‌های تکمیلی نیستند و محاسبه نمی‌شوند. همچنین بسیاری از هزینه‌های جانبی درمان از جمله رادیولوژی، ‌ام آر آی، سیتی‌اسکن، آزمایش‌های مختلف و سونو‌گرافی‌ها را نیز بیمه‌های تکمیلی تقبل نمی‌کنند. اینها موارد بسیار گران قیمتی در مراکز خصوصی و حتی نیمه‌دولتی برای مردم هستند اما هر چه قدر که طبق مفاد قرارداد پول از سوی بیمه‌شونده پرداخت شود، به همان میزان سرانه، خدمات دریافت می‌کند و هزینه‌هایش پرداخت می‌شود. مگر در موردی که فرد بیمار به صورت اورژانس بستری شده و نزدیک‌ترین بیمارستان به او بیمارستان خصوصی گران‌قیمتی بوده. در این صورت می‌تواند جهت دریافت هزینه‌هایش با مدارکش به شرکت بیمه مراجعه کند اما اگر خدمات بیمه‌اش در آن بیمارستان ارایه نشود، بیمه تکمیلی مسوولیتی در این زمینه ندارد. در همین زمینه نیز باید به این صورت اقدام کند که ابتدا باید از بیمه پایه دولتی خود که بیمه سلامت یا تامین اجتماعی یا خدمات درمانی و... است، هزینه‌های خود را دریافت کند، سپس به بیمه تکمیلی مراجعه کند تا مابه‌التفاوت آن را دریافت کند. اینکه شما عنوان کردید مسوولان پذیرش برخی بیمارستان‌های خصوصی از مفاد قرارداد بیمه تکمیلی فرد بیمار آگاه نیستند، آیا لازم نیست توجیه شوند و آموزش‌های لازم را ببینند تا با مردم این‌گونه برخورد نکنند؟ یک بخش مربوط به فرد بیمه‌شونده است که نمی‌داند باید چه نوع خدماتی از بیمارستان مربوطه دریافت کند. یک بخش هم مربوط به بیمارستان است که آگاه نیست چه نوع خدماتی را باید به فرد بیمار در قبال نوع بیمه تکمیلی‌اش ارایه دهد. ذکر یک نکته در این میان ضروری است. بیمه‌های تکمیلی همه یک نوع شرکت تجاری هستند. شرکت‌های تجاری یک اساسنامه دارند و پایه آن سودآوری است. برای نمونه اگر خودروی شما دچار تصادفی شود برای اینکه بتوانید خسارت خود را از بیمه مربوطه دریافت کنید، کلی باید دوندگی کنید. مراکز خسارت را خارج از شهرها قرار می‌دادند. مثلا در جاده کرج. فردی که فقط 50 هزار تومان خسارت دیده، دو برابر باید پول خرج کند که می‌خواهد 50 هزار تومان خسارتش را دریافت کند. خب مشخص است که کسی به دنبال چنین خسارت‌هایی نمی‌رود و از جیب هزینه می‌کند. بنابراین تا آنجایی که بتوانند به هر طریقی مدیریت می‌کنند تا بتوانند سود بیشتری جذب کنند. سود کسب کردن بیمه‌گذاران هم در درمان طبی نیست. مثلا ویزیت یک پزشک عمومی نهایت 20 هزار تومان می‌شود. خب برایش سودی ندارد که آن را تحت پوشش قرار دهد اما اگر یک عمل جراحی سنگین و چند میلیونی را تحت پوشش قرار دهد، 10میلیون تومان نصیبش می‌شود. کدام یک با‌صرفه‌تر است؟ در واقع بیمه‌های تجاری با نگرش سودآوری هدف‌شان این است که در درجه نخست هزینه زیادی نکنند. دوم اینکه در جایی هزینه کنند که برای‌شان سودآور است. در این زمینه بیمارستان خصوصی همانند بیمارستان دولتی نیست. بدین مفهوم که بیمارستان دولتی یک مجموعه دولتی است که ردیف بودجه دارد و دولت به آنها پول می‌دهد و تحت نظر دانشگاه علوم پزشکی و وزارت بهداشت است اما بیمارستان خصوصی چند برابر پول از بیماران دریافت می‌کند و بالاترین مرجعی که باید به آن پاسخگو باشد هم سازمان نظام پزشکی است که برخی اعضای خود نظام پزشکی سهامدار بیمارستان‌های خصوصی هستند. پس فقط به دنبال کسب سود برای خود و مجموعه‌اش است. از سویی دیگر بیمار را به کانالی هدایت می‌کنند که بتوانند درآمد بیشتری کسب کنند. چه بیمارستان خصوصی و چه بیمه‌گذاران تکمیلی. زیرا افکار آنها اقتصادی است. همانند کسی که یک شرکت خصوصی دارد و به دنبال کسب سود بیشتر برای شرکتش است. آیا می‌توان به استناد نگاه تجاری و سودمحور شرکت‌های بیمه‌های تکمیلی، از تخلفاتی که در حوزه این بیمه‌ها در بیمارستان‌های خصوصی رخ می‌دهد، چشمپوشی کرد؟ اینکه تخلفاتی انجام می‌شود، بحث جداگانه‌یی است و باید به آنها رسیدگی شود. متولی درمان کشور در هر سطحی وزارت بهداشت است. این تخلفات در جایگاه‌ها و نهادهای دولتی بسیار دقیق‌تر محاسبه می‌شود. به عنوان مثال اگر تاکسی سوار شوید و پول بیشتری از شما دریافت کند، پیگیری آن به دلیل داشتن صنف راحت‌تر از پیگیری تخلف خودروی شخصی مسافرکش است. دقیقا مساله پیگیری تخلفات در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی هم همین است. در بیمارستان‌های دولتی رییس به دست دانشگاه علوم پزشکی و وزارت بهداشت تعیین می‌شود. نظارت از سوی آنها انجام می‌شود و بودجه را هم از دولت می‌گیرند. پس دولت می‌تواند آنها را برای هر مساله‌یی بازخواست کند و پاسخ بخواهد اما در بیمارستان‌های خصوصی وضعیت بسیار متفاوت است. نهادی که بتوان از آنها شکایت کرد به آن مفهوم وجود ندارد. با این حال چون وزارت بهداشت متولی سلامت همه مردم کشور است، بر تخلفات صورت گرفته در بیمارستان‌های خصوصی هم نظارت دارد، اما بیمه‌های تجاری در واقع زیرمجموعه بیمه مرکزی هستند که وابسته به وزارت اقتصاد و دارایی است و باید از آنجا مجوز بگیرند. قانونگذار البته عنوان کرده که از سازمان بیمه سلامت هم باید مجوز دریافت کنند که متاسفانه بحث قانونی آن هنوز رعایت نمی‌شود و درگیری در این زمینه بالاست. همچنین رقابت سالم بین بیمه‌ها وجود ندارد. یکی دیگر از مشکلات، کمبود پزشک در شرکت‌های بیمه تجاری است. در نمونه‌یی دیگر از تخلفات مثلا شرکت بیمه‌گذاری سه میلیون نفر را با رقم شش هزار تومان تحت پوشش قرار می‌دهد اما درصدی از این مبلغ را به فرد دیگری به عنوان بازاریاب می‌دهد. در این صورت بیمه‌گذار با نهادی قرار داد را منعقد اما عنوان می‌کند که به شرطی با شما قرارداد امضا می‌کنیم که درصدی از پول را به خودمان پرداخت کنید. از این دست اقدامات کثیف و غیرقانونی نیز انجام می‌شود که دولت نمی‌تواند بر همه این اتفاقات نظارت داشته باشد اما این موضوع نافی نظارت نیست. باید قبول کرد که در بیمارستان‌های خصوصی رفتار و نوع برخورد با بیمارستان‌های دولتی متفاوت است. به همین دلیل مردم ترجیح می‌دهند که در بیمارستان‌های خصوصی بستری شوند. شاید به لحاظ خدمات دریافتی، بیمارستان‌های دولتی از سطح بالاتری هم برخوردار باشند اما به دلیل لوکس بودن و برخی خدمات جانبی ترجیح بسیاری از مردم بیمارستان‌های خصوصی شده است. نحوه فعالیت بیمه‌های تکمیلی در قبال یکدیگر چگونه است؟ آیا روند رو‌به‌رشدی دارند؟ هم‌اکنون حدود 25 بیمه تکمیلی در کشور فعالیت دارند. این شرکت‌ها برای اینکه بتوانند قراردادی را بگیرند، با هم رقابت دارند. به عنوان مثال یک شرکت بیمه‌گذار ترجیح می‌دهد پول کمتری پرداخت کند چون ناچار است پول را از پرسنل خود تامین کند. در مورد بیمه تکمیلی هیچ تعهدی در قبال کارمندان به عهده دولت نیست. برخلاف بیمه پایه که 20 تا 70 درصد هزینه‌ها را دولت باید بپردازد و 30 درصد را کارمند بدهد اما در بیمه تکمیلی همه رقم را باید خود کارمند پرداخت کند. بر این اساس باید با یک رقم مناسب که کارمند استطاعت و توان مالی دارد، قرارداد ببندد. اگر قرار باشد برای یک خانواده چهار نفره ماهی 40 هزار تومان پرداخت شود که ماهیانه 160 هزار تومان می‌شود، چندان تمایلی به انعقاد قرارداد از سوی کارمند نیست اما اگر قرار باشد چهار تا 10 هزار تومان پرداخت شود، می‌گوید خب مبلغ زیادی نیست و پول زیادی هم ناچار نیست به بیمه‌شونده به هنگام درمان پرداخت کند. در این صورت برای 40 هزار تومان یک نوع بسته خدماتی تعریف و برای 160 هزار تومان یک بسته خدماتی بهتر ارایه می‌شود. نکته دیگر اینکه ممکن است شرکت رقیبی زیر قیمت شرکت بیمه اول به بیمه‌شوندگان خدمات ارایه دهد تا بتواند با سازمانی قرارداد ببندد. در این صورت باید به هر شکل ممکن قرارداد را جذب کند تا بتواند سود کسب کند. درآمد دیگری که ندارد. از دولت هم پولی دریافت نمی‌کند. به دلیل اینکه بتواند مشتری بیشتری جذب کند، تخفیف ارایه می‌دهد. در واقع بدون نظر کارشناسی قیمت‌ها را می‌شکند. در بررسی‌ها مشخص می‌شود سرانه فلان شرکت خصوصی در رابطه با فلان قرارداد، 70 درصد سرانه واقعی است یعنی اصلا به صرفه نیست که بتوان با این قیمت‌ها به کار ادامه داد زیرا قصدشان رقابت بین خود شرکت‌های بیمه تکمیلی است یا اینکه از محل سایر قراردادها سودآوری کنند. مانند بیمه شخص ثالث یا بیمه آتش‌سوزی. بنابراین در ارایه خدمت‌شان با مشکل مواجه می‌شوند. به همین دلیل بیشتر بیمارستان‌های خصوصی از شرکت‌های بیمه تجاری کلی طلب دارند زیرا شرکت بیمه‌گر برای اینکه بتواند حتما قراردادی را به دست بیاورد، تعرفه را پایین گرفته و از میزان سرانه نمی‌تواند این پول را تامین کند. به همین دلیل در اینجا ایراد پیدا می‌شود چون زمانی که شرکت بیمه‌گر پولی نداشته باشد که به بیمارستان‌های خصوصی پرداخت کند، پس بیمارستان هم لزومی نمی‌بیند که به بیمه‌شونده فلان بیمه تکمیلی بدهکار به بیمارستان خدماتی ارایه دهد. شاید یکی از دلایلی که بیمارستان‌های خصوصی با شرکت‌های بیمه‌گر ضعیف که توانایی مالی مناسبی ندارند، کار می‌کنند بر این اساس است که رغبت ندارند به بیماران آنها سرویس دهند. این اتفاقات به دلیل روح حاکم بر شرکت‌های تجاری بیمه تکمیلی است که متاسفانه بیمه مرکزی هم به درستی بر اعمال آنها نظارت نمی‌کند و آنها هم عددهای آنچنانی اعلام می‌کنند و آن عددها میزان پولی را که باید برای هزینه‌های‌شان به کار آید، تامین نمی‌کند. همین امر یکی از دلایلی است که سبب می‌شود مردم در صف انتظار پذیرش بیمارستان‌های خصوصی بایستند. آقای دکتر همین عواملی که شما عنوان کردید سبب شده در نهایت مردم آسیب ببینند. آیا مسوول پذیرش بیمارستان‌های خصوصی که طلب بالایی از شرکت‌های بیمه تکمیلی دارند، به هنگام پذیرش بیمار همان شرکت بیمه‌گذار بدهکار اعلام می‌کند که این مشکلات وجود دارد و نمی‌توانیم خدمات قابل ملاحظه‌یی به شما ارایه دهیم؟ چرا این توضیح که حق بیمار است به او ارایه نمی‌شود و در نهایت فرم پذیرش بیمار است که چندین بار پاره می‌شود و اسمش در لیست انتظار ثبت نمی‌شود؟ آنها توضیح نمی‌دهند که چه اتفاقاتی در جریان است. آنها در نهایت می‌گویند من رسید می‌دهم می‌توانی بروی پولت را بعدا از شرکت بیمه‌ات دریافت کنی. خب این هم نوعی از سر باز کردن مردم است چون در نهایت آنها هستند که باید ماه‌ها با بروکراسی‌های مختلف به دنبال پول خود در صف‌های شرکت‌های بیمه به انتظار بنشینند. بله. مشکل بیمه‌های خصوصی دقیقا همین است چون شرکت‌های خصوصی هستند. در واقع مجموعه خصوصی دارای شرایط دیگری نسبت به شرکت دولتی است. حل شدن این مشکلات به یک نظارت دولتی قوی نیاز دارد و قانون باید قدرتمند شود. سازمان بیمه سلامت هم باید نظارت کند و هر بیمه‌گر تکمیلی باید از آنها مجوز بگیرد اما رخ دادن موضوع مورد اشاره شما به همین دلیل است که در مجموع به این دلایل نمی‌توانند درست عمل کنند. این دلایل باید ریشه‌یابی و حل شوند. به عنوان مثال بیماری دیابت دارد و باید تحت نظر باشد و مجموع پول ویزیت و هتلینگ او 100 هزار تومان می‌شود. حتی10 روز هم آن بیمار در بیمارستان خصوصی بماند می‌شود تنها یک میلیون تومان اما اگر همان لحظه بستری شدن بیماری با آپاندیس عود کرده مراجعه کند، در اتاق عمل جراحی شود، در جا پنج میلیون تومان هزینه بیمار می‌شود. کدام یک برای بیمارستان ترجیح دارد؟ مشخصا مورد جراحی اما در هیچ جای دنیا وادی درمان سودآور نیست و نباید به عنوان مقوله تجاری به آن نگاه کرد. امری که متاسفانه در اینجا رواج دارد. بیمارستان‌های خصوصی بله. آنها به دنبال سود خود هستند اما این مردم هستند که ماهیانه پول بیمه را پرداخت می‌کنند و باید خدمات مورد نیاز خود را دریافت کنند. آیا اخلاقی و قانونی است به هنگام نیاز به بستری شدن به دلیل اینکه بیمارستان دنبال سود بیشتری است، به او توجهی نشود و فقط بیماری که جراحی دارد پذیرش شود؟ خب نگاه آنها تجاری است. آنها تلاش می‌کنند درآمد بیشتری کسب کنند. اگر قرار باشد شرکت بیمه‌گر را دور بزنند یا بیمار را برای مدت کمتری در بیمارستان بستری کنند، این اقدام را انجام می‌دهند. در واقع اقداماتی که برای کسب سود آنها لازم باشد، انجام می‌شود. همین حالا در بیمارستان‌های خصوصی مختلف هم تعرفه ویزیت پزشکان متفاوت است. پزشکی در یک بیمارستان از بیمارش 10 هزار تومان ویزیت دریافت می‌کند. همان پزشک در بیمارستان خصوصی دیگری 30 هزار تومان. خب چه فرقی دارند؟ هر دو یک پزشک و هر دو بیمارستان هم خصوصی هستند. این اتفاق‌ها بسیار رخ می‌دهند و یکی از مشکلات همین نبودن نرخ ثابت جهت تعرفه ویزیت پزشکان مختلف است. خب دقیقا یکی از مشکلات نبودن نرخ ثابت جهت تعرفه ویزیت پزشکان مختلف است. این خودش نوعی ضعف دولت است که هر کس هر چقدر بخواهد از بیمار ویزیت دریافت می‌کند. دولت باید رقابت سالم بین بیمارستان‌های دولتی و خصوصی ایجاد کند. باید اقدامی انجام دهد که مردم در بیمارستان‌های دولتی خدمات خوب و رضایت‌بخشی دریافت کنند. در واقع دو مقوله مهم در این میان وجود دارد؛ اینکه پول کمتری پرداخت و دوم اینکه خدمت بهتری دریافت کنند. در واقع بحث تحول سلامت یعنی توجه به همین نکته‌ها یعنی اگر پیش‌تر همه وسایل مورد نیاز جراحی را بیمار از بیرون تهیه می‌کرد، حالا خود بیمارستان دولتی همه را تقبل می‌کند و بیمار فقط 10 درصد از هزینه‌های بیمارستان را پرداخت می‌کند. به هر میزانی که بستری باشد. همچنین در این طرح پزشک مقیم استخدام کرده. به این معنا که به پزشک پول می‌دهد تا در بیمارستان بماند و چنانچه برای بیمار اتفاقی رخ داد، خودش نظارت کند و بیمار را به دانشجو نسپارد. یا چهار، پنج برابر تعرفه به پزشکی پول می‌دهد تا در مناطق محروم طبابت کند. این یعنی توزیع عادلانه پزشک در کشور. اگر جامعه بخواهد بشاش و موفق و فعال باشد باید سلامت باشد. اگر سلامتی نباشد هیچ اقدامی به درستی انجام نمی‌شود. وزیر بهداشت دغدغه بزرگی در این زمینه دارد و سیاستگذاری در این زمینه انجام داده است. چنانچه دغدغه سلامتی برای مردم برطرف شود، بسیاری از مسائل حل می‌شود. دولت به همین دلیل درصدد هدفمندی‌سازی و حقیقی کردن قیمت حامل‌های انرژی است تا درآمد حاصله در بیمه سلامت سرمایه‌گذاری شود و بزرگ‌ترین دغدغه هزینه‌یی مردم درخصوص سلامت و درمان‌شان برطرف شود. در کشورهای دنیا هم بهترین بیمارستان‌ها دولتی است و مردم بیشتر از دولت خدمات درمانی دریافت می‌کنند. این موضوعی که شما در مورد بیمه سلامت و اهداف آن عنوان می‌کنید در تضاد با حمایت از اصل خصوصی‌سازی نیست؟ این موضوع سبب مراجعه کمتر مردم به بیمارستان‌های خصوصی و در نتیجه استقبال نکردن از آنها نمی‌شود؟ خیر، این مساله نوعی رقابت است. همانند این است که بگوییم در خیابان برای رفت و آمد مردم اتوبوس هست، تاکسی هست و آژانس هم هست. دولت هم وظیفه دارد مترو را فراهم کند. هر کس بسته به نوع خدماتی که نیاز دارد، یکی از آنها را انتخاب می‌کند. در واقع سیستم درمان هم به همین طریق است. هر چقدر که هزینه کنید، به همان میزان خدمت دریافت می‌کنید. به نظر من دولت باید متولی اصلی سلامت مردم باشد تا بخش خصوصی. بر همین اساس هم به دنبال ارتقای کیفیت بیمارستان‌های دولتی است. از سویی دیگر 10 درصد جمعیت کشور در تهران ساکن هستند و از خدمات بیمارستان‌های خصوصی استفاده می‌کنند. بیشتر جمعیت کشور در شهرهای مختلف از خدمات بیمارستان‌های دولتی استفاده می‌کنند. آقای دکتر در همین راستا به برخی کارشناسان بیمه‌های تکمیلی مراجعه کردیم و یکی از آنها به صراحت گفت شرکت بیمه نمی‌تواند پیگیر تخلفات بیمارستان خصوصی طرف قرارداد باشد و تنها می‌تواند در صورت افزایش تعداد شکایت‌های بیمه‌شوندگان قرارداد خود را با آن بیمارستان لغو کند. ارزیابی شما چیست؟ قرارداد بین بیمه تکمیلی و بیمارستان خصوصی بسته می‌شود و مفاد آن بر این اساس است که بیمه‌گذار با فلان میزان خدمات و نوع بسته تعیین شده به بیمه‌شونده‌اش خدمات ارایه دهد. اگر مردم راضی نباشند، بیمه شوندگان سال آینده با آن شرکت قراردادشان را تمدید نمی‌کنند. در نتیجه مشتری بیمه‌های تکمیلی از دست می‌رود. در واقع مهم‌ترین عامل درآمد بیمارستان خصوصی، پر بودن تخت است. اگر خدمات لازم ارایه نشود، تخت هم خالی می‌ماند و هزینه پرسنل و پزشک هم تامین نمی‌شود. اگر فردی به بیمارستانی که تحت پوشش بیمه تکمیلی‌اش است مراجعه کند و ناراضی باشد، بیمه تکمیلی‌اش موظف است بر اساس مفاد قرارداد به این امر رسیدگی کند. اگر این اقدام انجام نشود، فرد می‌تواند قرارداد را لغو کند. تفاوت پیگیری تخلف در بیمارستان‌های خصوصی و بیمارستان‌های وابسته به ارگان‌های نظامی که افراد غیر نظامی را هم پذیرش می‌کنند و با بیمه‌های تکمیلی هم قرارداد دارند، چگونه است؟ آیا دولت به تخلفات آنها هم همانند بیمارستان‌های خصوصی نظارت می‌کند؟ مهم‌ترین مشکل مردم در این زمینه هزینه و نوع پذیرش است. دولت دو نوع تعرفه دولتی و خصوصی جهت پرداخت هزینه دارد. چنانچه کسی در‌خصوص نوع هزینه‌ها از بیمارستان‌های خصوصی و ارگانی شکایتی دارد باید به وزارت بهداشت یا سازمان نظام پزشکی مراجعه کند اما در مورد نوع خدمات‌رسانی که خدمات کم بوده یا عوارضی ایجاد کرده یا خدمات مناسب را بیمارستان ارایه نداده، سازمان نظام پزشکی دادگاهی دارد که توسط آنجا باید به این موارد رسیدگی شود. در این میان برای رسیدگی به تخلفات بین بیمارستان خصوصی مثلا پارس با بیمارستان ارگانی مثلا خاتم‌الانبیا هیچ تفاوتی وجود ندارد. حتی بیمارستان‌های ارگانی هم باید مجوز و ارزشیابی خود را همانند بیمارستان‌های خصوصی از وزارت بهداشت دریافت کنند. در واقع در اصل ارایه خدمات پزشکی هیچ تفاوتی بین بیمارستان خصوصی و ارگانی نباید وجود داشته باشد.