در عوض، شرکت‌ها هزینه آن را به حساب دارایی می‌برند، به این معنی که بهره پرداختی، پایه بهای تمام شده دارایی بلندمدت مربوطه در ترازنامه را افزایش می‌دهد. بهره سرمایه ای از طریق هزینه استهلاک دوره ای ثبت شده برای دارایی بلندمدت مربوطه در طول عمر مفید آن به صورت اقساطی در صورت سود و زیان شرکت نشان داده می شود.
درک سود سرمایه ای
بهره سرمایه ای بخشی از بهای تمام شده در زمان خرید دارایی خاصی است که طی سالیان متمادی منفعتی برای شرکت خواهد داشت. از آنجا که بسیاری از شرکت‌ها ساخت دارایی‌های بلندمدت را با بدهی تامین می‌کنند، اصول حسابداری پذیرفته شده همگانی (GAAP) به شرکت‌ها اجازه می‌دهد که از هزینه کردن بهره این نوع بدهی‌ها اجتناب کنند و آن را در ترازنامه خود به عنوان بخشی از بهای تمام شده در هنگام خرید دارایی‌های بلندمدت لحاظ کنند.
نمونه‌های معمولی دارایی‌های بلندمدتی که به حساب دارایی بردن آن‌ها بهره وام آن‌ها مجاز است عبارتند از تأسیسات مختلف تولید، املاک و مستغلات و کشتی‌ها. به حساب دارایی بردن هزینه بهره وام خرید موجودی انبار که به طور مکرر در مقادیر زیاد تولید می شوند مجاز نیست. قوانین مالیاتی ایالات متحده نیز به شرکت‌ها اجازه می‌دهند که هزینه بهره وام را به حساب دارایی ببرند که از طریق هزینه استهلاک دوره ای، تخفیف مالیاتی برای شرکت در سال های آینده فراهم می کند.
نکات کلیدی
بهره سرمایه ای برخلاف هزینه‌های بهره معمولی، بلافاصله در صورت سود و زیان شرکت هزینه نمی‌شود.
از آنجا که بسیاری از شرکت‌ها دارایی‌های بلندمدت را با بدهی تامین می‌کنند، شرکت‌ها اجازه دارند هزینه این دارایی‌ها را در بلندمدت هزینه کنند.
شرکت‌ها از طریق بردن هزینه بهره به حساب دارایی می‌توانند درآمدی از دارایی برای پرداخت هزینه آن در طول زمان تولید کنند.
از دیدگاه حسابداری تعهدی، به حساب دارایی بردن هزینه بهره به شرکت‌ها اجازه می‌دهد هزینه‌های استفاده از یک دارایی بلندمدت را با درآمدهای حاصل از آن دارایی در همان دوره‌های استفاده مرتبط سازند. سود سرمایه ای ای تنها در صورتی به عنوان دارایی قابل ثبت است که تأثیر قابل توجهی بر صورت های مالی شرکت داشته باشد. در غیر این صورت نیازی به انتقال هزینه بهره به حساب دارایی نیست و باید بلافاصله هزینه شود. در صورت ثبت هزینه بهره به عنوان دارایی بهره سرمایه‌ای هیچ تاثیر بی‌درنگی بر صورت سود و زیان شرکت نخواهد داشت و در عوض، از طریق هزینه استهلاک در صورت سود و زیان دوره های بعدی ظاهر می شود.
مهم
مطابق با اصل تطابق حسابداری، بهره سرمایه‌ای هزینه‌های خرید یک دارایی بلندمدت را به درآمدهای ایجاد شده توسط همان دارایی در طول عمر مفید آن مرتبط می‌سازد.
نمونه ای از بهره سرمایه ای
شرکتی را در نظر بگیرید که یک مرکز تولید کوچک به ارزش 5 میلیون دلار با عمر مفید 20 سال می سازد. این شرکت سرمایه لازم برای تامین مالی این پروژه را با نرخ بهره 10 درصد وام می گیرد. تکمیل این پروژه یک سال طول می کشد تا ساختمان قابل استفاده شود و شرکت مجاز است هزینه بهره سالانه خود را برای این پروژه که بالغ بر 500000 دلار می‌شود به حساب دارایی ببرد.
شرکت با ثبت بدهی به مبلغ 500000 دلاری در حساب دارایی ثابت و ثبت اعتبار جبرانی در حساب وجه نقد خود بهره این وام را به حساب دارایی می‌برد.. در پایان ساخت، تاسیسات تولیدی شرکت دارای ارزش دفتری 5.5 میلیون دلار خواهد بود که شامل 5 میلیون دلار هزینه ساخت و 500000 دلار سود سرمایه ای است.
در سال بعد، زمانی که از تاسیسات تولید استفاده می شود، شرکت هزینه استهلاکی به مبلغ 275,000 دلار (5.5 میلیون دلار از ارزش دفتری تسهیلات تقسیم بر 20 سال عمر مفید) به روش خط مستقیم ثبت می کند که 25,000 دلار (500,000 دلار سود سرمایه تقسیم بر 20سال) آن قابل انتساب به سود سرمایه ای است.
