بادیگارد؛ ۵ تا ۷ میلیون تومان در ماه!

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از سازندگی، چند وقت پیش بود که ویدئویی از شقایق دلشاد، بازیگر ناشناخته‎ای منتشر شد که در حین مصاحبه چند نفر او را همراهی می‌کردند. او در مصاحبه‌ای به این ماجرا اشاره کرد و داشتن بادیگارد را الزامی دانست و فخرفروشانه گفت: «دارندگی و برازندگی». پیش از آن هم گپ‌و‌گفت‌هایی راجع به بادیگارد داشتن بازیگران سرشناس‌تر مطرح بود؛ از جمله مهران مدیری که البته تصاویری هم از او به همراه تیم محافظ منتشر شد. گرچه مدیری ماجرا را گردن نگرفت و با صراحت اعلام کرد که بادیگارد ندارد و اگر کسی او را در مراسم‌های مختلف همراهی می‌کند، تیم تشریفات آن مراسم یا محافظان آن مجموعه است. البته ماجرا همین‌جا تمام نمی‌شود، محمدرضا گلزار، امیرحسین رستمی، نیوشا ضیغمی و... هم جزو کسانی هستند که تا مدتی عکس‌شان به همراه مخافظان شخصی دست به دست می‎شد و بازار گپ‌و‌گفت راجع به این موضوع را در فضای مجازی داغ می‌کرد. اما از همه جالب‌تر احمد ایراندوست است که او را بیشتر با نام «غول برره» می‌شناسیم. کسی که مدعی است از محافظان شخصی افراد سرشناس هالیوود از جمله ماریا کری، جنیفر لوپز و نیکلاس کیج بوده است؛ و برای هر ساعت کار، ۴۰۰ دلار حق‌الزحمه می‌گرفته است! اما مسئله این است که این روزها داشتن بادیگارد، تنها به سلبریتی‌ها و بازیگرها خلاصه نمی‌شود.

«اینجانب با بیش از ١٢ سال سابقه کاری مفید در زمینه حفاظت از اشخاص در ایران و خارج از کشور و همچنین دارای مدارک قهرمانی ورزش‌های رینگی (بوکس و کیک‌بوکسینگ و مبارزات آزاد)، کمربند مشکی دان ۵، کیک بوکس، کمربندمشکی جودو؛ دوره دیده بادیگاردی و حفاظت از اشخاص، با ظاهری فوق‌العاده ورزیده آماده همکاری با اشخاص و شرکت‌ها و... می‌باشم. مشخصات ظاهری: قد ٢ متر، وزن ١٤٠ کیلو، لطفا فقط در امر حفاظت از اشخاص و بادیگاردی و تشریفات تماس بگیرید. باتشکر...». شاید در نگاه اول عجیب به نظر بیاید، اما این یکی از ده‌ها آگهی تقاضای کار است که در یک سایت آگهی منتشر شده است. حالا مدتی است که علاوه بر مقامات عالی‌رتبه‌ی دولتی و کشوری، نه‌تنها بازیگران و سلبریتی‌ها به دنبال به کارگیری محافظان شخصی هستند، بلکه بسیاری از ثروتمندان و مرفهان هم داشتن بادیگارد را از ملزومات کارشان می‌دانند.

قانون چه می‌گوید؟

ماجرا وقتی جالب‌تر می‌شود که بدانیم اصولا ساز و کار داشتن محافظ شخصی یا همان بادیگارد در ایران قانونی نیست. یک‌سال پیش بود که سردار محمد شرفی، رئیس پلیس پیشگیری ناجا به خبرگزاری تسنیم گفته بود: «پلیس و نیروی انتظامی هیچ مجوزی جهت محافظت شخصی از افراد یا فعالیت بادیگاردها صادر نکرده و نه‌تنها پلیس، بلکه قانون نیز چنین اجازه‌ای را نداده است. حفاظت از شخصیت‌ها در نیروی انتظامی بر اساس ضوابط خاص و قوانین کشور است و این کار با توجه به این ضوابط انجام می‌شود». البته همان‌طور که سردار شرفی گفته، حفاظت از شخصیت‌ها ساز و کار خودش را دارد. آیین‌نامه اجرایی ماده ۱۲۲ قانون برنامه چهارم توسعه به موسسات خدمات انتظامی (حفاظتی و مراقبتی) اشاره دارد. موسساتی که غیرانتفاعی و غیرتجاری هستند و در تابعیت و کنترل نیروی انتظامی فعالیت می‎کنند. چیزی که با موسسات خودکار و محافظان شخصیِ افراد غیردولتی، به کل متفاوت است.

۱۵ سال است بادیگاردم!

مهرداد یکی از افرادی است که در سایت دیوار آگهی کار منتشر کرده است؛ آن هم به عنوان محافظ شخصی یا همان بادیگارد. ۳۸ ساله است و سال‌هاست کارش محافظت از اشخاص است. او در مورد چند و چون این کار  می‌گوید: «من دوره‌های ورزش‌های رزمی را گذرانده‌ام و در برخی از رشته‌های رزمی قهرمان بوده‌ام. چند سال پیش که دوره‌ی محافظت از اشخاص در ایران برگزار شد در آن دوره هم شرکت کردم». او در مورد میزان حقوق دریافتی در این کار می‌‎گوید: «حقوق دریافتی ما بسته به اینکه برای چه کسی کار کنیم متفاوت است. میانگین حقوقی این کار به صورت ساعتی، حداقل ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار تومان است. بیشتر آن هم بستگی به نوع کار دارد؛ البته تا ۳۰۰ هزار تومان هم می‌رسد. اگر کار امنیتی یا همراه با درگیری باشد، حقوقش هم بیشتر است. این مبلغ توافقی است، در کل حقوق ما در ماه بین پنج تا هفت میلیون تومان می‌شود». او از تجربیات خود در این کار می‌گوید: «من تا به حال بادیگارد افراد تماما دولتی نبوده‌ام. چون دولتی‌ها اصلا کسی را از بیرون استخدام نمی‌کنند. معمولا افراد شخصی به من مراجعه می‌کنند. چهارده پانزده سال است که کار من همین است. معمولا آدم‌های سرمایه‌دار و پولدارها به دنبال بادیگارد هستند. کسانی که وضع‌شان خوب است و از طرف بعضی‌ها تهدید می‌‎شوند. اینها یا خودشان بادیگارد دارند یا برای اعضای خانواده‌شان محافظ شخصی می‌گیرند. دوره‌هایی که سر کار می‌رویم هم بستگی به قراردادی که می‌بندیم دارد؛ روزانه‌، ماهانه و حتی شش ماهه و یک‌ساله. اما وقت‌هایی هم هست که تقاضا نداشته باشیم. در ایران اینطور نیست که یک بادیگارد همیشه سر کار باشد». او از اتفاق‌های عجیب این کار هم می‌گوید: «زد و خورد هم گاهی پیش می‌آید. یک‌بار با شخصی کار می‌کردم که تاجر ترک بود و فروشگاهی در ایران داشت.

دزد آمده بود توی فروشگاهش و خیلی هم پر‌رو بود. من محافظ صاحب فروشگاه بودم. دزد را حراست فروشگاه گرفت، بعد من رفتم جلو که بی‌ادبی کرد. چند ضربه به او زدم و بعد هم مامورها آمدند. یا پیش آمده برای جایی کار می‌کردم که بعضی‌ها با آن مجموعه مشکل داشتند. هفت هشت نفر آمدند دعوا و من هم با همه درگیر شدم و جاروکش کردم‌شان! البته گاهی وقت‌ها هم شده که در حد چند بخیه آسیب دیده‌ام». او در مورد قانونی بودن کارش می‌گوید: «در ایران کار ما تعریف شده نیست. هرکسی هم بگوید که مجوز رسمی دارد، دروغ گفته است! من هم هرجایی که کار کنم به عنوان راننده یا حراست آن مجموعه معرفی می‌شوم. ضمن اینکه بازار این کار در ایران اصلا خوب نیست. یکی از دلایلش این است که تقاضا زیاد نیست و دیگر اینکه من خودم هر کاری را قبول نمی‌کنم. من خط قرمزهای خودم را دارم؛ برای آدم خلافکار یا مال مردم‌خور کار نمی‌کنم. حتی اگر ماهی ۱۰۰ میلیون به من بدهد. قبل از کار تحقیق می‌کنم. برای کسی کار می‌کنم که سرش به تنش بیارزد و کارش مشخص باشد».مهرداد کارش را از ۲۴ سالگی شروع کرده و حالا ۳۸ ساله است. ازدواج کرده و می‌گوید: «یک بچه دارم، کار ما استرس دارد ولی به هرحال خانواده‌ام هم آن را پذیرفته‌اند. من کاری به غیر از این بلد نیستم. ماشینم را هیچ وقت سر کار نمی‌برم. سلاح سرد هم همراهم نیست. چون به آن نیاز ندارم. تخصص‌هایی دارم که طرفم را خلع سلاح می‌کنم. معمولا هم کت و شلوار و پیراهن مشکی می‌پوشم. مشتری‌های ثابتی دارم یا با کسانی که قبلا کار کرده بودم، شماره‌ام را به دوست و آشناهایشان می‌دهند».

اما و اگرهای حقوقی

هلاله موسویان، وکیل پایه‌ یک دادگستری در رابطه با چند و چون به کارگیری محافظ شخصی در ایران  می‌گوید: «برای گرفتن محافظ شخصی و یا بادیگارد به لحاظ مسئولیت کیفری منع قانونی وجود ندارد و قانون برای آن جرم‌انگاری نکرده است. یعنی اقدام به این کار فی‌نفسه جرم نیست. اما خود مقوله‌ی بادیگارد وجاهت قانونی ندارد؛ یعنی اگر بعدا مشکلی پیش بیاید، قانون از آن حمایت نمی‌کند».

او به مراحل قانونی این کار اشاره می‌کند: «برای گرفتن محافظ شخصی باید سلسله مراتب قانونی طی شود. در واقع افرادی که نیازمند داشتن بادیگارد هستند، با توجه به رتبه و رده‌ای که دارند، مسئله‌ی آنها در شورای امنیت کشور بررسی می‌شود؛ همچنین این کار یا با دستور قضایی و یا از سوی شورای تامین استان باید انجام ‌شود، اینطور نیست که چنین موضوعی صرفا با اراده‌ی شخصی محقق شود. البته دستوری هم که صادر می‌شود، موقتی است. به غیر از این نهادها، سپاه هم در برخی مواقع برای صدور چنین مجوزهایی ورود می‌کند؛ البته همان‌طور که گفتم تنها برای افراد امنیتی. تا جایی که مطلع هستم در ناجا یگان محافظت از شخصیت‌ها وجود دارد و در آنجا موارد خاص با توجه به نکاتی که گفتم بررسی شده و مجوزهای لازم برای افراد خاص صادر می‌شود».

او در رابطه با موسساتی که به محافظت از اشخاص اقدام می‌کنند، می‌گوید: «بازار این موسسات رونق گرفته و بسیاری از سلبریتی‌ها به آنها مراجعه می‌کنند. این مراکز زیر نظر موسسات حفاظتی و مراقبتی پلیس پیشگیری فعالیت می‌کنند، اما در این مراکز هم محافظ شخصی به معنای اخص در اختیار کسی قرار نمی‌گیرد. یعنی این مراکز اجازه‌ی صدور مجوز برای افراد شخصی ندارند. کسانی هم که به صورت شخصی به گذاشتن آگهی در سایت‌های مختلف اقدام می‌کنند، اقدام‌شان غیرقانونی است و ناجا می‌تواند با افراد متخلف برخورد کند». این وکیل دادگستری به بحث دفاع مشروع هم اشاره می‌کند: «اگر برای فردی شرایط دفاع مشروع وجود داشته باشد، او از مجازات معاف خواهد شد. اما اگر اینطور نباشد، محافظان شخصی در حین کار در صورت استفاده از سلاح سرد و گرم و یا حتی اهانت، مشمول دفاع مشروع نمی‌شوند و بر حسب مورد برای آنها مجازات جداگانه‌ای در نظر گرفته می‌شود». موسویان در توضیحات بیشتر می‌گوید: «من در قانون ندیدم که مبادرت به گرفتن بادیگارد مسئولیت کیفری داشته باشد، اما در صورت بروز زد و خورد، شخص مسئول است و نمی‌تواند مدعی شود که به امر آمر قانونی به محافظت از شخص خاصی اقدام کرده و از مجازات معاف شود».