هشدار یک فیزیکدان؛ نابودی کره زمین توسط اینترنت استارلینک!

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، یک فیزیکدان سابق ناسا هشدار می‌دهد که صورت فلکی بزرگ ماهواره‌ای مانند استارلینک ایلان ماسک می‌تواند مغناطیس کره زمین را مختل کند و تمام حیات را در معرض پرتوهای مرگبار کیهانی قرار دهد.

به نقل از دیلی‌میل، مطالعه جدید دکتر سیرا سولتر-هانت(Sierra Solter-Hunt) بر اساس تخمین‌های جدیدی است که نشان می‌دهد شرکت اسپیس‌ایکس ایلان ماسک در هر ساعت بیش از ۲۷۵۵ پوند(۱.۳ تن) از زباله‌های ماهواره‌های ارائه دهنده اینترنت بی‌سیم را در جو زمین می‌سوزاند و یک لایه فلزی از ذرات رسانا را در مدار ایجاد می‌کند.

دکتر سولتر هانت، فیزیکدان می‌گوید: من بسیار شگفت زده شدم. هیچ کس تحقیقات زیادی در مورد تجمع گرد و غبار فلزی از صنعت فضایی انجام نداده است.

طبق آخرین تخمین اخترشناسان در ماه مارس، اکنون ۵۵۰۴ ماهواره استارلینک در مدار هستند که از این تعداد ۵۴۴۲ ماهواره فعال هستند. اما ده‌ها هزار مورد دیگر نیز قرار است پرتاب شود.

این فیزیکدان گفت که ذرات این ماهواره‌ها در پایان چرخه حیات خود می‌توانند میدان مغناطیسی را که از جو زمین محافظت می‌کند، منحرف کننده یا به دام بیاندازند.

اینترنت ماهواره‌ای «استارلینک» می‌تواند همه ما را مسموم کند

اگرچه او اشاره می‌کند که این «بدترین حالت ممکن» است، اما چنین لایه‌ای از گرد و غبار فلزی باردار می‌تواند به «از بین رفتن اتمسفر» و دچار شدن زمین به سرنوشتی مشابه مریخ و عطارد منجر شود.

او توضیح می‌دهد: ما در حال حاضر در حدود ۱۰ هزار ماهواره در مدار داریم، اما طی ۱۰ تا ۱۵ سال آینده احتمالا این تعداد به ۱۰۰ هزار ماهواره برسد. وقتی به ۱۰۰ هزار برسیم، فکر می‌کنم خیلی دیر شده است.

دلیل نگرانی او این است که این بقایای فلزی ریز بسیار بزرگتر از وزن ذرات باردار مغناطیسی هستند که از زمین در برابر تشعشعات کیهانی محافظت می‌کنند.

سنگین‌ترین بخش شناخته شده مغناطیس کره زمین، حلقه‌های بزرگ ذرات به دام افتاده به نام کمربند ون آلن هستند. این کمربند از سمت قطب شمال و جنوب با بار مغناطیسی دور زمین حلقه می‌زند.

وزن این ناحیه حیاتی در مقایسه با بقایای فلزی که می‌تواند آن را از زمین جدا کند، بسیار کوچک است و باید گفت که کمربندهای ون آلن تنها دارای جرم کلی ۰.۰۰۰۴ پوند(یا حدود ۰.۰۰۰۱۸ کیلوگرم) هستند. جرم‌های بخش‌های دیگر مغناطیس‌سپهر تخمین زده نمی‌شوند اما در کل چگالی کمتری نسبت به کمربندهای ون آلن دارند.

به عبارت دیگر، این وزن سبک و جرم کم مغناطیس سپهر به این معنی است که حجم بالایی از زباله‌های سنگین ماهواره‌ای می‌تواند تاثیری چشمگیر و بی‌سابقه‌ای روی آن داشته باشد.

وی افزود: من فکر می‌کنم ما باید فورا استفاده از یونوسفر و جو را به عنوان یک سطل زباله برای صنعت فضایی متوقف کنیم.

در سال‌های اخیر، هم اخترشناسان دانشگاهی و هم رقبای شرکت ماهواره‌ای اسپیس ایکس، شکایت رسمی به کمیسیون ارتباطات فدرال ایالات متحده(FCC) در مورد جاه‌طلبی‌های شرکت استارلینک اسپیس‌ایکس ارائه کرده‌اند. اخترشناسان نگران هستند که زباله‌های فضایی این شرکت به طور دائم با رصدخانه‌های‌ زمینی تداخل داشته باشد و مطالعه فضا را متوقف کند.

با این حال، برخی از اخترفیزیکدانان و دانشمندان سیاره‌شناسی نسبت به بدترین سناریوی فرضی این مقاله جدید ابراز تردید کرده‌اند.

فیونا تامپسون(Fionagh Thompson)، محققی از دانشگاه دورهام در بریتانیا گفته است که تخمین‌های دکتر سولتر هانت برای تعداد ماهواره‌های آینده «اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد». او خاطرنشان کرد که این مقاله یک آزمایش فکری جالب است، اما افزود که نباید آن را به عنوان چیزی که قرار است رخ دهد در نظر گرفت.

دکتر جان تاردونو(John Tarduno)، یکی از متخصصان مگنتوسفر و دانشمندان سیاره‌شناسی در دانشگاه روچستر در نیویورک، به طور خاص از فرضیه مقاله جدید انتقاد کرد و گفت: حتی در چگالی مورد بحث، ایجاد یک پوسته رسانای پیوسته مانند یک سپر مغناطیسی بعید است.

اما دکتر سولتر هانت می‌گوید که هیچ یک از منتقدان او نتوانسته‌اند در فرضیه اصلی او حفره‌ای پیدا کنند، حتی زمانی که او شخصا انتقاد سازنده‌تری را درخواست کرده است.

او گفت: من برای توضیح بیشتر در مورد اینکه چگونه می‌توانم تحقیقات را بهبود بخشم با بعضی از آنها تماس گرفتم و آنها به سادگی نمی‌دانستند چگونه می‌توانم مطالعه خود را در مورد اثرات الکترواستاتیک بهبود بخشم. او در پایان گفت: بنابراین من در حال حاضر هیچ منتقد علمی را واقعی نمی‌دانم، و مقاله در مرحله بازبینی است.

دکتر لاولر، اخترشناس دانشگاه رجینا در کانادا که الهام‌بخش تحقیقات او بود، مطالعه جدید را «گام اول واقعا مهمی» خواند که توجه مورد نیاز را به مقدار «هولناک» غبار فضاپیما در جو زمین جلب می‌کند. دکتر لاولر می‌گوید: پیامدهای این آلودگی ماهواره‌ای می‌تواند در مقیاسی کاملا متفاوت با آنچه که ما به آن فکر می‌کنیم رخ دهد.