آیا اضافه کردن ربات‌ها به محیط کار انسان را تنبل‌تر می‌کند؟
دانشمندان دریافته‌اند که انسان‌ها وقتی فکر می‌کنند ربات‌ها قبلا کاری را بررسی کرده‌اند، توجه کمتری به کار خود نشان می‌دهند.
به گزارش اقتصادآنلاین، طبق یک مطالعه جدید از دانشگاه فنی برلین، ربات‌ها به طور فزاینده‌ای در محیط کار برای کمک به انسان‌ها در انجام وظایف مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما وقتی انسان‌ها با ربات‌ها شریک می‌شوند، کمتر به کارشان توجه می‌کنند.
این مطالعه سناریویی را شبیه‌سازی کرد که در آن شرکت‌کنندگان وظیفه داشتند تخته‌های مدار را برای وجود نقص بررسی کنند.
به نیمی از شرکت‌کنندگان در مطالعه گفته شد که رباتی به نام پاندا ابتدا بردهای مدار را بررسی کرده است. آنها هنگام کار ربات را دیده بودند و می‌توانستند آن را بشنوند. سپس از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا تلاش عملکرد خود را ارزیابی کنند.
دیتلند هلن سیمک، نویسنده اول این مطالعه، در بیانیه‌ای گفت:
«کار تیمی می‌تواند به افراد انگیزه دهد تا عملکرد خوبی داشته باشند، اما همچنین می‌تواند منجر به از دست دادن انگیزه شود، زیرا مشارکت فردی آنچنان قابل مشاهده نیست.»
او افزود: «ما علاقه مند بودیم ببینیم که آیا زمانی که شریک تیم یک ربات است، می توانیم همچنان چنین اثرات انگیزشی را پیدا کنیم یا خیر.»
نتایجی که در مجله مرزهای رباتیک و هوش مصنوعی منتشر شد، نشان داد که انسان‌هایی که در کنار روبات‌ها کار می‌کنند، بیشتر احتمال دارد که «تنبلی اجتماعی» را از خود نشان دهند.
«تنبلی اجتماعی»: چرا در یک تیم بازدهی کمتری داریم؟
«تنبلی اجتماعی» زمانی اتفاق می‌افتد که یک فرد هنگام کار در یک تیم در مقایسه با کار به تنهایی تلاش کمتری می‌کند.
این مفهوم ابتدا در سال ۱۹۱۳ توسط ماکس رینگلمان، پروفسور مهندسی کشاورزی فرانسوی، که اولین بار این پدیده را در طی یک آزمایش طناب‌کشی مشاهده کرد، مورد تحقیق قرار گرفت.
«تنبلی اجتماعی» را می‌توان با این واقعیت توضیح داد که افراد زمانی که در یک تیم کار می‌کنند کمتر احساس مسئولیت شخصی نسبت به نتیجه یک کار می‌کنند.
نویسندگان این مطالعه بیان می‌کنند که کاهش بهره‌وری مشاهده شده در آزمایش آنها را می‌توان با «تغییر انگیزه در تخصیص وظایف مشترک» توضیح داد.
در حالی که هیچ تفاوتی در زمان و تلاش صرف شده توسط هر دو گروه از شرکت‌کنندگان وجود نداشت، محققان دریافتند که افرادی که فکر می‌کردند با ربات کار می‌کنند بعداً در این کار نقص‌های کمتری پیدا کردند.
دکتر لیندا اوناش، نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: «ردیابی اینکه فرد به کجا نگاه می‌کند آسان است، اما تشخیص اینکه آیا این اطلاعات بصری به اندازه کافی در سطح ذهنی پردازش می‌شوند یا خیر، بسیار سخت‌تر است. ممکن است شرکت کنندگان ناخودآگاه تصور کنند که ربات هیچ نقصی را نادیده نگرفته است.»
یکی از محدودیت‌های مطالعه این بود که شرکت‌کنندگان مستقیماً با ربات کار نمی‌کردند و همچنین می‌دانستند که به عنوان بخشی از مطالعه تحت نظر قرار می‌گیرند.
محققان علاقه‌مندند بدانند که آیا این پدیده برای موقعیت‌های واقعی زندگی صدق می‌کند یا خیر.
مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۷ بر خطرات مرتبط با تعامل انسان و اتوماسیون در هوانوردی متمرکز شد و نشان داد که وقوع نقص در هماهنگی خلبان و اتوماسیون می‌تواند منجر به خطا شود.
بنابراین، آموزش مؤثر، رویه‌ها و بازخورد برای اطمینان از استفاده ایمن و مؤثر از اتوماسیون در محل کار ضروری است.
