کل بدهی‌ها چیست؟

 هر چیزی که شرکت در اختیار دارد به‌عنوان دارایی طبقه‌بندی می‌شود و کلیه‌ی مبالغی که شرکت برای تعهدات آتی بدهکار است، به‌شکل بدهی ثبت می‌شوند. در ترازنامه، کل دارایی‌ها منهای کل بدهی‌ها معادل است با حقوق صاحبان سهام است.

نکات کلیدی
کل بدهی‌ها مجموعه بدهی‌هایی است که یک فرد یا شرکت بدهکار است.
این بدهی‌ها به‌طور کلی به سه دسته تقسیم می‌شوند: بدهی‌های کوتاه‌مدت، بدهی‌های بلندمدت و سایر بدهی‌ها.
در ترازنامه، کل بدهی‌ها به‌اضافه‌ی حقوق صاحبان سهام باید برابر با کل دارایی‌ها باشد.

آشنایی با کل بدهی‌ها

بدهی‌ها را می‌توان به‌عنوان تعهدی بین یک طرف و طرف دیگر توصیف کرد که هنوز تکمیل یا پرداخت نشده است. این بدهی‌ها در طول زمان از طریق انتقال منافع اقتصادی، از جمله پول، کالا یا خدمات تسویه می‌شوند.
بدهی‌ها شامل موارد زیادی، از پرداخت‌های ماهانه‌ی اجاره گرفته، تا قبوض آب و برق، اوراق قرضه‌ی صادر شده به سرمایه‌گذاران و بدهی‌های کارت اعتباری شرکت‌ها، می‌شوند. پولی که یک فرد یا شرکت بابت خدمات یا محصولی که هنوز ارائه یا تحویل نشده است دریافت می‌کند، که به آن درآمد کسب‌نشده نیز گفته می‌شود، نیز به‌عنوان بدهی ثبت می‌شود، زیرا آن درآمد هنوز کسب نشده است و نشان‌دهنده‌ی محصولات یا خدماتی است که یک مشتری بدهکار است.
پرداخت‌های آتی بابت مواردی مانند دعاوی معلق و ضمانت‌های محصول نیز، اگر احتمال وقوع آن‌ها وجود داشته باشد و بتوان مبلغ آن‌ها را به‌طور منطقی تخمین زد، باید به‌عنوان بدهی درج شوند. به این بدهی‌ها، بدهی‌های احتمالی گفته می‌شود.

انواع بدهی‌ها

در ترازنامه، کل بدهی‌های یک شرکت به‌طور کلی به سه دسته تقسیم می‌شود: بدهی‌های کوتاه‌مدت، بدهی‌های بلندمدت و سایر بدهی‌ها. کل بدهی‌ها با جمع زدن تمام بدهی‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت و هرگونه بدهی خارج از ترازنامه که ممکن است شرکت‌ها متحمل شوند، محاسبه می‌شود.

بدهی‌های کوتاه مدت

بدهی‌های کوتاه‌مدت، یا جاری، به بدهی‌هایی گفته می‌شود که ظرف یک سال یا کمتر سررسید می‌شوند. این بدهی‌ها می‌توانند شامل هزینه‌های حقوق و دستمزد، اجاره، و حساب‌های پرداختنی (AP)، یعنی پولی که یک شرکت به مشتریان خود بدهکار است، باشند.
ازآنجایی‌که پرداخت این بدهی‌ها ظرف یک سال انجام می‌شود، سرمایه‌گذاران و تحلیل‌گران مشتاق هستند تا مطمئن شوند که یک شرکت وجه نقد کافی در دفاتر خود برای پوشش بدهی‌های کوتاه‌مدت خود دارد یا خیر.

بدهی‌های بلندمدت

بدهی‌های بلندمدت، یا بدهی‌های غیرجاری، بدهی‌ها و سایر تعهدات مالی غیربدهی با سررسید بیش از یک سال هستند. این بدهی‌ها می‌توانند شامل سهم قرضه، وام، بدهی‌های مالیاتی معوقه، و تعهدات بازنشستگی باشند.
برای پرداخت بدهی‌های بلندمدت به نقدینگی کمتری نیاز است، زیرا این تعهدات در بازه‌ی زمانی طولانی‌تری سررسید می‌شوند. سرمایه‌گذاران و تحلیل‌گران عموماً انتظار دارند که این بدهی‌ها با دارایی‌های حاصل از درآمدهای آتی یا معاملات تأمین مالی تسویه شوند. به‌طور کلی، یک سال زمانی کافی برای تبدیل موجودی به پول نقد است.

سایر بدهی‌ها

زمانی که در صورت‌های مالی چیزی به‌عنوان «سایر» نامیده می‌شود، معمولاً بدین معنی است که یک مورد غیرعادی است و نمی‌توان آن را در دسته‌های اصلی طبقه‌بندی کرد و نسبتاً جزئی درنظر گرفته می‌شود. در زمینه‌ی بدهی‌ها، برچسب «سایر» می‌تواند به مواردی مانند وام‌های بین‌شرکتی و مالیات فروش اشاره داشته باشد.
سرمایه‌گذاران می‌توانند با بررسی پاورقی‌های صورت‌های مالی شرکت، متوجه شوند که سایر بدهی‌های شرکت چه مواردی هستند.

مزایای کل بدهی‌ها

به‌طور مجزا، کل بدهی‌ها نقش زیادی، به جز مقایسه‌ی بالقوه‌ی نحوه‌ی انطباق تعهدات یک شرکت نسبت به رقیبی که در همان بخش فعالیت می‌کند، ایفا نمی‌کنند.
بااین‌حال، کل بدهی‌ها، زمانی که با ارقام دیگر استفاده شود، می‌تواند یک معیار مفید برای تجزیه و تحلیل عملیات یک شرکت باشد. یک مثال از این ارقام، نسبت بدهی به حقوق صاحبان سهام یک واحد تجاری است. این نسبت که برای ارزیابی اهرم مالی یک شرکت استفاده می‌شود، توانایی حقوق صاحبان سهام برای پوشش تمام بدهی‌های معوقه، در صورت وقوع یک رکود تجاری، را نشان می‌دهد. یک نسبت مشابه با نام بدهی-به-دارایی‌ها کل بدهی‌ها را با کل دارایی‌ها مقایسه می‌کند تا نحوه‌ی تأمین مالی دارایی‌ها را نشان دهد.

ملاحظات خاص

مقدار زیادتر کل بدهی‌ها به خودی خود یک نشانگر مالی از کیفیت اقتصادی ضعیف یک واحد تجاری نیست. براساس نرخ‌های بهره‌ی موجود در شرکت، کسب دارایی‌های بدهی از طریق تحمیل بدهی ممکن است برای کسب‌وکار بسیار مطلوب باشد.
بااین‌حال، کل بدهی‌های یک واحد تجاری رابطه‌ی مستقیمی با اعتبار یک واحد تجاری دارد. به‌طور کلی، اگر شرکتی دارای بدهی‌های کل نسبتاً پایینی باشد، ممکن است بتواند نرخ‌های بهره‌ی مطلوبی را برای هر بدهی جدیدی که از وام‌دهندگان دریافت می‌کند به‌دست آورد، زیرا مجموع بدهی‌های کمتر احتمال خطر نکول را کاهش می‌دهد.