ایران در میانه جدول حداقل دستمزد جهان!

کارگران به نرخ تورم سال قبل اشاره می کنند و می گویند قدرت خریدشان در یک سال گذشته کاهش یافته است. آن ها می گویند حتی تورمی که لمس کرده اند از تورم اعلام شده توسط مرکز آمار نیز بالاتر است. از طرف دیگر کارفرمایان کف دست خود را نشان می دهند و نشانی از مویی می گیرند که وجود ندارد و البته که، هر دو تا حدی راست می گویند! در میان این گونه بحث ها و جنجال هایی که رسانه ها نیز در آن نقش آفرینی می کنند، همواره کارگران ادعا می کنند که سطح دستمزدشان در مقایسه با سایر کشورهای جهان پایین است و به گونه ای در حق آن ها اجحاف می شود. از آنجایی‌که در ایام تعیین دستمزد قرار گرفته ایم، موضوع این هفته نمای جهانی اقتصاد ایران را به موضوع حداقل دستمزد در نقاط مختلف جهان اختصاص داده ایم. برای مقایسه بین کشوری از حداقل دستمزد ساعتی استفاده کرده ایم. البته برای اینکه مقایسه بهتری انجام دهیم، دستمزدهای ساعتی را براساس معیار برابری قدرت خرید به دلار تبدیل کرده ایم. برابر قدرت خرید (PPP) شاخصی است که براساس آن پول های کشورها را به پولی واحد تبدیل می کند با این تفاوت که شرایط یارانه ها را نیز در بر می گیرد. یعنی در کشوری مانند استرالیا گرچه دستمزد ساعتی 16 دلار پرداخت می شود اما به علت هزینه های بالای زندگی قدرت خریدی حدود 10 دلار داشته است. نقشه رو به رو را ملاحظه کنید. دستمزد متفاوت در استان های برخی کشورها با نگاهی گذرا به نقشه مقابل نتیجه ای قابل پیش بینی را ملاحظه می کنید. در کشورهایی که درآمدهای سرانه بالاتری دارند و از وضعیت معیشتی مناسبی بهره مند هستند، حداقل دستمزد نیز بالاتر است. برای مثال در کشورهای غرب اروپا، کانادا، آمریکا و استرالیا بیشترین دستمزدها پرداخت می شود. در مقابل کمترین حقوق در اختیار کشورهایی است که عمدتا در آفریقا جا گرفته اند. نکته ای که شاید برای شما جالب باشد این است که کشورهای زیادی وجود دارند که در آن ها قانون حداقل دستمزد حکمفرما نیست و براساس چانه زنی های کارگر و کارفرما دستمزد تعیین می شود. هم چنین کشورهایی نیز وجود دارند که حداقل دستمزد در استان های مختلف یا مناطق گوناگونشان فرق می کند. شاید منطق تفاوت ایجاد کردن در حداقل دستمزد در میان استان ها، در کشور ما نیز تا حد زیادی قابل استفاده باشد. برای مثال در برخی از استان های محروم کشور، کارگران حاضرند با دستمزدهای پایین تر مشغول به کار شوند اما قانون در مقابل آن می ایستد. ایران، بالاتر از چین، کویت و لبنان و پایین تر از اروپایی ها از آنجایی که به دنبال انجام مقایسه ای یکپارچه میان کشورهای مختلف بودیم مجبور شدیم از آمارهای سال 2013 استفاده کنیم. در این سال که تقریبا معادل با سال 92 هجری شمسی بوده است، حداقل حقوق 609 هزارتومان در ماه تعیین گردید که برمبنای 44 ساعت کار در هفته است. اگر بدون در نظر گرفتن قیمت ها در ایران، این عدد را به دستمزد ساعتی بر مبنای دلار تبدیل کنیم به 1.73 دلار در ساعت می رسیم. اما اگر به قیمت های داخل ایران نیز نظری بیفکنیم متوجه می شویم دستمزد ساعتی در ایران معادل 3.73 دلار برای هر ساعت است. رقمی که در میانه کشورهای جهان قرار دارد. برای مثال دستمزد ما 1.99 از کویت، لبنان و حتی چین که دلار است، به مراتب بیشتر می باشد اما از اکثر کشورهای اروپایی پایین تر است. با نگاهی واقع بینانه می توان گفت که در ایران وضعیت دستمزد خیلی پایین نیست و پرداختی های نسبتا مناسبی صورت می پذیرد اما بدون شک این رقم رقمی نیست که راضی کننده باشد.