چرا یارانه‌­ها و حمایت از تولید به اقتصاد جهانی آسیب می‌­زند؟ / مسابقه تسلیحاتی صنعتی در راه است

 اقتصادآنلاین – سینا عباسیان؛ سیاستمداران همیشه شیفته تولید بوده‌اند، اما این تمایل به ندرت به اندازه امروز مشتاقانه بوده است. کشورهای غربی یارانه­های عظیمی را به تولیدکنندگان، به ویژه سازندگان تراشه و کسانی که پشت فناوری­های سبز، مانند باتری­ها هستند، می­دهند. آن­ها می­گویند که با تغییرات اقلیمی مبارزه می­کنند، امنیت ملی را تقویت می­کنند و چهار دهه جهانی شدن را اصلاح می­کنند که طی آن کارگران آسیب دیدند و رشد کند شد. در دنیای نوظهور، دولت‌ها امیدوارند که یارانه‌ها بتواند یک مسیر ثابت را در زنجیره‌های تامین تضمین کنند، زیرا غربی‌های نگران، تولید را از چین خارج می‌کنند.

مبالغی که خرج می­شود بسیار زیاد و در حال رشد است. از زمان امضای آن­ها در قانون، هزینه تخمینی ده ساله یارانه­های سبز آمریکا حداقل دو سوم افزایش یافته است و احتمالاً از یک تریلیون دلار خواهد گذشت. دولت بایدن نیز واجد شرایط بودن یارانه‌های تولید تراشه را توسعه داده است. آلمان در ماه ژوئن کمک­های خود به اینتل برای ساخت کارخانه تراشه را از ۶.۸ میلیارد یورو (۷.۶میلیارد دلار) به ۹.۹ میلیارد یورو افزایش داد. دولت مرکزی هند به یک کارخانه میکرون در گجرات برای «مونتاژ و آزمایش» تراشه ها یارانه می­دهد و مبلغی معادل یک چهارم بودجه سالانه خود را برای آموزش عالی هزینه می­کند. در نهایت، حزب کارگر مخالف بریتانیا می­خواهد ۲۸ میلیارد پوند (۳۶میلیارد دلار) در سال صرف کمک‌های سبز کند که با معیار سهم از تولید ناخالص داخلی، تقریباً ده برابر بیشتر از آمریکا خواهد بود.

مسابقه تسلیحاتی صنعتی در راه است. آمریکا از آن استقبال می­کند و می­گوید جهان به فناوری­های سبز و عرضه متنوع تراشه­ها نیاز دارد. این درست است که اقیانوسی از پول عمومی ناگزیر است که انتقال سبز را تسریع کند و زنجیره تامین را به شیوه‌هایی تغییر دهد که امنیت دموکراسی‌ها را افزایش دهد. متأسفانه، سودهای اقتصادی همراه که وعده داده می شود یک توهم است. همانطور که در این هفته گزارش می‌دهیم، دولت‌هایی که یارانه می‌دهند و از تولید حمایت می‌کنند، بیشتر به اقتصادشان آسیب می‌رسانند تا اینکه به آن­ها کمک کنند.

هزینه سالانه ساخت کارخانه در آمریکا

در شرایط ایده آل، ترویج تولید می­تواند به نوآوری و رشد بیفزاید. در اواخر قرن بیستم، کره جنوبی و تایوان به لطف ارتقای دقیق صادرات تولید، خود را به غرب رساندند. در صنایعی مانند هواپیماسازی، هزینه­های هنگفت ورود و تقاضای آینده نامشخص می­تواند حمایت از شرکت های جدید را توجیه کند، مانند زمانی که اروپا در دهه ۱۹۷۰ از ایرباس حمایت کرد. به همین ترتیب، کمک­های هدفمند می­تواند امنیت ملی را تقویت کند.

اما طرح‌های امروزی احتمالاً یا شکست می‌خورند یا هزینه‌های بیهوده‌ای دارند. کشورهایی که به تراشه‌ها و باتری‌ها یارانه می‌دهند، به دنبال رشد جبرانی نیستند، بلکه بر سر فناوری‌های پیشرفته مبارزه می‌کنند. بعید است که بازار وسایل نقلیه الکتریکی و باتری‌ها به دو قطبی سبک ایرباس-بوئینگ تبدیل شود. در دهه ۱۹۸۰، محافظه‌کاران استدلال می‌کردند که ژاپن به دلیل تسلط یارانه‌ای در ساخت تراشه‌های حافظه، بر صنعت نیمه‌رساناهای حیاتی از نظر استراتژیک تسلط خواهد یافت. که اینطور نشد.

تکرار تولید باعث کاهش تخصص، افزایش هزینه ها و ضربه زدن به رشد اقتصادی می­شود. برخی از تحلیلگران انتظار دارند قیمت تراشه­ای که در تگزاس تولید می­شود، ۳۰ درصد بیشتر از تراشه ساخت تایوان باشد. دولت بایدن با تأخیر به دنبال راه­هایی برای ارائه یارانه خودروهای برقی خود برای خودروسازان کشورهای دوست است. اما بیشتر الزامات «آمریکایی بخرید» در قوانینی نوشته شده که ممکن است اصلاح آن­ها غیرممکن باشد. و آنها در حال کپی شدن هستند. یک موسسه خیریه Global Trade Alert می­گوید که یک دهه پیش حدود ۹۰۰۰ اقدام حمایتی در سراسر جهان وجود داشت. امروزه حدود ۳۵۰۰۰ وجود دارد.

رهبران اروپایی فکر می­کنند که باید با آمریکا همخوانی داشته باشند یا با صنعت­زدایی فاجعه آمیز روبرو شوند. آن­ها منطق مزیت نسبی را فراموش کرده‌اند که تضمین می‌کند کشورها همیشه چیزی برای صادرات خواهند داشت، مهم نیست که دولت‌های خارجی چقدر چک بنویسند یا شرکای تجاری آن­ها چقدر بهره‌ورتر می­شوند. دانمارک صنعت خودروسازی ندارد، اما تولید ناخالص داخلی سرانه آن ۱۱ درصد بیشتر از آلمان است. حتی مزایا برای کارگران نیز اغراق آمیز است، زیرا مشاغل تولیدی دیگر مبلغ مازادی نسبت به کارهای خدماتی مشابه پرداخت نمی­کنند.

پتانسیل انباشت تولید برای نتیجه معکوس بسیار زیاد است. ایالت نیویورک نزدیک به یک میلیارد دلار برای ساخت یک کارخانه تولید پنل­های خورشیدی هزینه کرد که تسلا سالانه یک دلار برای اجاره آن پرداخت می­کند. ایده آن ایجاد یک قطب تولید بود، اما این پروژه تنها ۵۴سنت سود به ازای هر دلار هزینه شده به ارمغان آورده است. بر اساس گزارش وال استریت ژورنال، تنها کسب و کار جدید نزدیک یک کافی شاپ است. به نظر می­رسد تلاش هند برای تقویت صنعت تلفن همراه خود عمدتاً کار مونتاژ کم ارزش را به همراه داشته است. درسی که از کره جنوبی گرفته می­شود این است که قهرمانان ملی باید در معرض رقابت جهانی قرار بگیرند و اجازه شکست داشته باشند. وسوسه امروز محافظت از آن­ها خواهد بود، هر چه که باشد.

آمریکا می­گوید که خواهان «حیاط کوچک و حصار بلند» است. به ویژه برای امنیت ملی، دسترسی به فناوری‌های حیاتی ارزش پرداخت هزینه دارد. با این حال، تا زمانی که سیاستگذاران در مورد خطرات یارانه ها شفاف نباشند، حیاط حصارکشی شده بزرگتر خواهد شد. هر چقدر هم کسانی که امروز پول می­دهند، نیت خوبی داشته باشند، جانشینان آن­ها احتمالا تمرکز کمتری دارند و بیشتر مورد لابی قرار می­گیرند. دولت ها اشتباه نمی­کنند که به دنبال مشاغل خوب، گذار سبز یا امنیت ملی هستند. اما اگر تسلیم توهم تولید شوند، کشورهای خود را بدتر ترک خواهند کرد.