وام درجه دو چیست و نحوه عملکرد آن چگونه است؟
وام‌گیرندگان وام‌های درجه دو معمولاً رتبه‌ی اعتباری پایینی دارند یا افرادی هستند که احتمال نکول وام آنها به نسبت بالا است.
غالباً تقاضای وام‌گیرندگان وام درجه دو از سوی وام‌دهندگان متعارف به دلیل رتبه اعتباری پایین یا سایر عواملی که نشان می‌دهد شانس معقولی برای نکول آنها در بازپرداخت بدهی وجود دارد، رد می‌شود.
نکات کلیدی
وام های درجه دو نرخ های بهره‌ی بالاتر از نرخ اصلی دارند.
نرخ بهره وام درجه دو ممکن است در بین وام دهندگان متفاوت باشد، بنابراین بهتر است که قبل از انتخاب یکی از آنها نرخ‌های وام‌های دهندگان مختلف را بررسی کنید.
نحوه عملکرد وام درجه دو
بانک‌ها زمانی که در نیمه شب به یکدیگر وام می‌دهند تا ذخایر الزامی خود را پوشش دهند از نرخ بهره اصلی استفاده می‌کنند. نرخ بهره اصلی نرخ بهره‌ای است که بر اساس نرخ وجوه فدرال که کمیته بازار آزاد فدرال بانک فدرال رزرو تعیین می‌کند، مشخص می‌شود. همانطور که در تارنمای فدرال رزرو توضیح داده شده است، «اگرچه فدرال رزرو هیچ نقش مستقیمی در تعیین نرخ بهره اصلی ندارد، بسیاری از بانک ها تصمیم می گیرند تا نرخ بهره هدف وجوه فدرال – نرخی که بانک ها در ازای وام‌های کوتاه‌مدت از یکدیگر دریافت می کنند – را که توسط کمیته بازار آزاد فدرال تعیین می‌شود به عنوان یکی از مبناهای نرخ های بهره اصلی خود استفاده کنند.»
نرخ بهره اصلی از پایین ترین سطح خود یعنی 2% در دهه 1940 تا بالاترین رقم خود یعنی 21.5% در دهه 1980 در نوسان بوده است. فدرال رزرو در جلسه کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) در 15 مارس 2020 محدوده هدف نرخ بهره را به 0٪ – 0.25٪ کاهش داد. این اقدام در پی تلاش های فدرال رزرو برای مبارزه با پیامدهای اقتصادی همه گیری COVID-19 انجام شد. از دهه 1990 به بعد، نرخ بهره اصلی معمولاً 300 صدم درصد بالاتر از نرخ وجوه فدرال رزرو تعیین شده است که بر اساس آخرین اقدام فدرال رزرو تا زمان نگارش این مقاله، نرخ اصلی 3.25 درصد را به دست می‌دهد.
4.25٪
نرخ اصلی ایالات متحده در مارس 2020 به 4.25% رسید.
نرخ بهره اصلی نقش زیادی در تعیین سودی که بانک ها از وام گیرندگان خود دریافت می کنند، ایفا می کند. معمولا، از شرکت ها و سایر موسسات مالی نرخ هایی برابر یا بسیار نزدیک به نرخ اصلی دریافت می‌شود. نرخ بهره مشتریان خرده‌فروش که رتبه اعتبار خوب و سابقه اعتباری قوی دارند و وام‌های رهنی، وام‌های کسب‌وکار کوچک و وام خودرو دریافت می‌کنند، اندکی بالاتر از نرخ بهره اصلی اما مبتنی بر آن محاسبه می‌شود. وام دهندگان از متقاضیانی که رتبه‌های اعتباری پایین یا سایر عوامل خطرزا دارند، نرخ های بهره‌ای را دریافت می‌کنند که به طور قابل توجهی بالاتر از نرخ بهره اصلی است – از این رو به اصطلاح «وام درجه دو» نامیده می‌شوند.
نرخ بهره ای که برای وام های درجه دو دریافت می شود، قطعی و ثابت نیست. وام دهندگان مختلف ممکن است ریسک وام گیرنده را به روش‌های مختلفی ارزیابی کنند. این مسئله به این معنی است که وام گیرنده وام درجه دو می‌تواند با جست‌وجو در میان وام‌دهندگان مختلف در هزینه بهره وام صرفه‌جویی کند. با این حال، به طور کلی نرخ‌های بهره تمام وام‌های درجه دو بالاتر از نرخ اصلی هستند.
همچنین، وام گیرندگان ممکن است به طور تصادفی وارد بازار وام های درجه دو شوند، مانند زمانی که در واکنش به یک تبلیغات وام‌های رهنی به شرکت مربوطه رجوع می‌کنند، در حالی که واقعاً واجد شرایط دریافت نرخ بهره بهتر از آنچیزی هستند که این شرکت تبلیغ‌کننده به آنها ارائه می‌کند. وام گیرندگان باید همیشه بررسی کنند که آیا واجد شرایط دریافت نرخی بهتر از آنچیزی که در ابتدا به آنها پیشنهاد می‌شوند، شناخته می‌شوند یا خیر.
مهم
نرخ بهره بالاتر در وام های درجه دو ممکن است به پرداخت ده ها هزار دلار بهره اضافی در طول عمر وام تبدیل شود.
ملاحظات ویژه
در وام های بزرگ مدت‌دار مانند وام مسکن، نرخ بهره اضافی اغلب به پرداخت ده ها هزار دلار اضافی در طول عمر وام تبدیل می شود. این مسئله ممکن است پرداخت وام‌های درجه دو را برای وام‌گیرندگان کم‌درآمد دشوار سازد، همانطور که در اواخر دهه 2000 مشاهده شد. در سال 2007 تعداد زیادی از وام گیرندگانی که وام های رهنی درجه دو داشتند پی در پی نکول کردند. در نهایت، فروپاشی وام‌های درجه دو نقش قابل توجهی در ایجاد بحران مالی و کسادی بزرگ متعاقب آن ایفا کرد. با این حال، اخیراً این روند به تدریج تغییر کرده است.
در حالی که هر مؤسسه مالی می تواند وام هایی با نرخ های وام درجه دو ارائه دهد، وام دهندگانی هستند که بر ارائه وام های درجه دو با نرخ های بالا تمرکز می کنند. مسلماً، این وام دهندگان به وام گیرندگانی که در دریافت نرخ‌های بهره پایین‌تر مشکل دارند، امکان دست‌یابی به سرمایه لازم برای سرمایه گذاری، رشد کسب و کار یا خرید خانه خود را فراهم می‌کنند.
اعطای وام‌های درجه دو اغلب به عنوان وام‌دهی غارتگرانه در نظر گرفته می‌شوند که به معنای نوعی رفتار وام‌دهی است که در آن وام با نرخ‌های بهره نامعقول به وام گیرندگان کم‌درآمد اعطا می‌شود و آنها را در بدهی دائمی گرفتار می‌کند و احتمال نکول آنها را تشدید می‌کند. با این وجود، در صورتی که دریافت وام درجه دو برای پرداخت بدهی‌هایی با نرخ بهره بالاتر مانند بدهی‌های کارت‌های اعتباری انجام شود یا اگر وام‌گیرنده ابزار دیگری برای دریافت اعتبار نداشته باشد، ممکن است دریافت وام درجه دو گزینه معقولی باشد.
