نرخ بازده واقعی چیست و چه تفاوتی با نرخ بازده اسمی دارد؟

​بنابراین، نرخ بازده واقعی قدرت خرید واقعی یک مبلغ معینی از پول در طول زمان را به طور دقیق نشان می‌دهد.

تعدیل بازده اسمی برای جبران تاثیرات تورم به سرمایه گذار اجازه می دهد تا تشخیص دهد که چه مقدار از بازده اسمی بازده واقعی است.

سرمایه‌گذاران برای محاسبه بازده واقعی پول خود یا انتخاب از میان گزینه‌های مختلف سرمایه‌گذاری بایستی علاوه بر تعدیل تورمی، تأثیر عوامل دیگری مانند مالیات و هزینه‌های سرمایه‌گذاری را نیز در نظر بگیرند.

آشنایی با نرخ بازده واقعی

نرخ بازده واقعی با کسر کردن نرخ تورم از نرخ بهره اسمی محاسبه می شود.

نکات کلیدی

این نرخ معیار دقیق تری برای ارزیابی عملکرد سرمایه گذاری نسبت به نرخ بازده اسمی است.

نرخ بازده اسمی بالاتر از نرخ بازده واقعی است مگر در مواقعی که تورم صفر یا منفی باشد.

نمونه هایی از نرخ بازده واقعی

فرض کنید نرخ بهره اوراق قرضه‌ای 5% در سال باشد. اگر نرخ تورم نیز در حال حاضر 3 درصد در سال باشد، بازده واقعی پس‌انداز شما تنها 2 درصد خواهد بود.

به عبارت دیگر، اگرچه نرخ بازده اسمی پس انداز شما 5 درصد است اما نرخ بازده واقعی آن تنها 2 درصد خواهد بود، به این معنی که ارزش واقعی پس انداز شما تنها 2 درصد در سال افزایش می یابد.

راه دیگری را در نظر بگیرید، فرض کنید 10000 دلار برای خرید یک خودرو پس انداز کرده اید، اما تصمیم گرفته اید قبل از خرید یک سال این پول را سرمایه گذاری کنید تا مطمئن شوید که پس از خرید این خودرو حائل نقدی کوچکی برای شما باقی می‌ماند. با کسب سود 5 درصد پس از 12 ماه، 10500 دلار خواهید داشت. با این حال، به دلیل افزایش 3 درصدی قیمت ها در این مدت به دلیل تورم، قیمت همین خودرو اکنون 10300 دلار شده است.

در نتیجه، مقدار پولی که پس از خرید ماشین باقی می‌ماند – که نشان دهنده افزایش قدرت خرید شما است – 200 دلار یا 2٪ از سرمایه اولیه شما خواهد بود. این نرخ بازده واقعی شما  از سرمایه‌گذاری است، زیرا نشان می‌دهد که پس از محاسبه اثرات تورم چه مقدار به سرمایه شما افزوده شده است.

نرخ بازده واقعی در مقابل نرخ بازده اسمی

نرخ بهره را می توان به دو صورت بیان کرد: بر مبنای نرخ اسمی یا نرخ واقعی. تفاوت این دو نرخ در این است که نرخ‌های اسمی در ازای تاثیرات تورم تعدیل نمی‌شوند، در حالی که نرخ‌های واقعی تعدیل می‌شوند. در نتیجه، نرخ‌های اسمی تقریباً همیشه بالاتر از نرخ واقعی هستند، مگر در دوره‌های نادری که تورم صفر یا منفی است.

مهم

در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980، سود حاصل از نرخ های بهره دو رقمی تحت تأثیر تورم دو رقمی از بین رفت.

نمونه ای از شکاف بالقوه بین نرخ‌های بازده اسمی و واقعی در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 رخ داد. نرخ های بهره اسمی دو رقمی برای حساب های پس انداز معمول بودند – اما تورم دو رقمی نیز همین طور. قیمت ها در سال 1979 به میزان 11.25 درصد و در سال 1980 به میزان 13.55 درصد افزایش یافتند.

بنابراین سرمایه گذار باید به نرخ اسمی تکیه کند یا نرخ واقعی؟ نرخ های واقعی تصویر تاریخی دقیقی از نحوه عملکرد سرمایه گذاری ارائه می دهند. اما در محصولات سرمایه گذاری همواره نرخ‌های اسمی تبلیغ می‌شوند.

سایر عوامل موثر بر نرخ بازده واقعی

مشکل نرخ بازده واقعی این است که تا زمانی که اتفاق نیفتاده باشد، قابل محاسبه نیست. به این معنا که تورم برای هر دوره معین یک شاخص تاخیری است که تنها پس از پایان دوره مربوطه قابل محاسبه است.

علاوه بر این، نرخ بازده واقعی تا زمانی که سایر هزینه‌ها مانند مالیات و هزینه‌های سرمایه‌گذاری نیز در نظر نشوند کاملاً دقیق نیست.