وثیقه گذاری بیش از اندازه در کجا استفاده می شود؟
وام گیرنده ممکن است برای دست‌یابی به شرایط بهتری برای دریافت وام وثیقه بیش از اندازه‌ای برای دریافت وام ارائه کند.
به عنوان مثال، صاحب کسب و کاری که به دنبال وام است می تواند دارایی یا تجهیزاتی را ارزش آنها 10٪ یا 20٪ بیشتر از مبلغ وام گرفته شده است به عنوان وثیقه ارائه دهد. شرکت‌هایی که اوراق قرضه منتشر می‌کنند ممکن است به همین دلیل از وثیقه گذاری بیش از اندازه استفاده کنند.
نکات کلیدی
ناشر اوراق بهادار با پشتوانه دارایی نیز ممکن است برای کاهش ریسک سرمایه گذاران بالقوه از وثیقه بیش از اندازه استفاده کند.
در هر صورت، وثیقه گذاری بیش از اندازه ممکن است رتبه اعتباری وام گیرنده یا صادرکننده بدهی را افزایش دهد.
در صنعت خدمات مالی، وثیقه گذاری بیش از اندازه برای جبران ریسک محصولاتی مانند اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن استفاده می شود. در این حالت، دارایی‌های اضافی به اوراق بهادار اضافه می‌شوند تا از زیان‌های سرمایه‌ای ناشی از عدم پرداخت وام‌هایی که در اوراق بسته‌بندی شده‌اند، جلوگیری شود.
در هر صورت، هدف از وثیقه گذاری بیش از اندازه، افزایش رتبه اعتباری یا نمایه اعتباری وام گیرنده یا ناشر اوراق بهادار با کاهش ریسک سرمایه‌گذار است.
آشنایی با وثیقه گذاری بیش از اندازه (OC)
تبدیل به اوراق بهادار، به عمل تبدیل مجموعه ای از دارایی های مختلف مانند وام به سرمایه گذاری یا اوراق بهادار گفته می‌شود. وام های بانکی معمولی مانند وام مسکن توسط بانک هایی که آنها را صادر می کنند به موسسات مالی فروخته می شوند و این موسسات نیز آنها را برای فروش مجدد به عنوان سرمایه گذاری در اوراق بهادار بسته بندی می کنند.
در هر صورت، این ابزارهای سرمایه‌گذاری دارایی های نقدی نیستند، بلکه بدهی های سودآور هستند. در اصطلاح مالی، آنها اوراق بهادار با پشتوانه دارایی (ABS) نامیده می‌شوند. تقریباً هر نوع بدهی شامل وام مسکن مسکونی یا تجاری، وام دانشجویی، وام خودرو و بدهی کارت اعتباری ممکن است به اوراق بهادار تبدیل شود.
بهبود اعتبار
یکی از مراحل کلیدی در تبدیل بدهی به اوراق بهادار، تعیین سطح مناسب بهبود اعتبار است. این اصطلاح به کاهش ریسک و بهبود مشخصات اعتباری محصولات مالی ساختاریافته اشاره دارد. نمایه اعتباری بالاتر منجر به رتبه اعتباری بالاتر می شود که برای یافتن خریداران دارایی های تبدیل شده به اوراق بهادار اهمیت اساسی دارد.
سرمایه گذاران در هر محصولات مالی تبدیل شده به اوراق بهادار با خطر نکول دارایی های اساسی مواجه هستند. بهبود اعتبار را می توان به عنوان یک حائل مالی در نظر گرفت که به اوراق بهادار اجازه می دهد زیان ناشی از نکول وام های اساسی را جذب کنند.
10% تا 20%
قانون سرانگشتی برای مقدار وثیقه گذاری بیش از اندازه برای بهبود نمایه اعتباری 10 تا 20 درصد است.
وثیقه گذاری بیش از اندازه یکی از شیوه‌هایی است که ممکن است برای بهبود اعتبار اوراق بهادار استفاده شود. در این حالت، صادرکننده وام از دارایی‌ها یا وثیقه‌هایی که ارزش آنها بیشتر از وام است برای تضمین وام استفاده می‌کند. انجام این کار ریسک اعتباری اعتبار دهنده را محدود می‌سازد و رتبه اعتباری اختصاص داده شده به وام را ارتقا می دهد.
قاعده سرانگشتی
وثیقه گذاری بیش از اندازه زمانی حاصل می شود که ارزش دارایی های موجود در مجموعه وثیقه‌ها از ارزش اوراق بهادار با پشتوانه دارایی (ABS) بیشتر باشد. بنابراین، حتی اگر در بازپرداخت برخی وام‌های اساسی تاخیر ایجاد شود یا وام‌گیرنده آنها نکول کند، بازپرداخت اصل مبلغ سرمایه‌گذاری و سود اوراق بهادار تضمین شده با دارایی را هم‌چنان می‌توان با وثیقه‌های مازاد انجام داد.
به عنوان یک قاعده کلی، ارزش دارایی‌های پایه‌ای که در مجموعه وثیقه‌های یک اوراق بهادار وجود دارند اغلب ممکن است 10٪ تا 20٪ بیشتر از قیمت اوراق بهادار صادر شده باشد. به عنوان مثال، مبلغ اصلی اوراق بهاداری با پشتوانه وام مسکن ممکن است 100 میلیون دلار باشد، در حالی که ممکن است ارزش اصلی وام مسکنی که به عنوان دارایی پایه آن استفاده شده است 120 میلیون دلار باشد.
یک نکته هشدار دهنده
لازم به ذکر است که در زمان بحران مالی 2008بسیاری از اوراق بهادار با پشتوانه دارایی ظاهراً وثیقه گذاری بیش از اندازه داشتند اما در واقع مشخص شد که ارزش دارایی های استفاده شده به عنوان پشتوانه این اوراق بهادار بسیار کمتر از آنچیزی بود که ادعا می‌شد، یا خطرات ناشی از نکول وام گیرندگان بسیار بیشتر از حد انتظار بود، یا هر دو. این امر مستقیماً به بحران وام‌های مسکن درجه دو در سال 2008 منجر شد.
