تأمین مالی به کمک دارایی چیست و چه تفاوتی با وام مبتنی بر دارایی دارد؟

تامین مالی به کمک دارایی تفاوت قابل توجهی با روش‌های متعارف تامین مالی دارد، زیرا شرکت وام گیرنده برخی از دارایی های خود را برای دریافت سریع وام نقدی به وام‌دهنده ارائه می دهد. یکی از ترتیبات متعارف تامین مالی مانند وام مبتنی بر پروژه فرآیند طولانی‌تری از جمله برنامه‌ریزی تجاری، پیش‌بینی‌ها و غیره را شامل می‌شود. تامین مالی به کمک دارایی اغلب زمانی استفاده می شود که وام گیرنده به وام نقدی کوتاه مدت یا سرمایه در گردش نیاز دارد. در بیشتر موارد، شرکت وام گیرنده با استفاده از تامین مالی به کمک دارایی، حساب‌های دریافتنی خود را به وثیقه می‌گذارد. با این حال، استفاده از دارایی های موجودی در فرآیند استقراض نیز غیر معمول نیست.

نکات کلیدی

تأمین مالی به کمک دارایی معمولاً برای پوشش نیاز کوتاه مدت به سرمایه در گردش استفاده می شود.

برخی از شرکت ها ترجیح می دهند از تامین مالی به کمک دارایی به جای تامین مالی متعارف استفاده کنند، زیرا تامین مالی بر اساس خود دارایی ها انجام می‌شود تا تصور بانک از اعتبار شرکت و چشم انداز تجاری آتی آن.

تفاوت بین تامین مالی به کمک دارایی و وام مبتنی بر دارایی

تامین مالی به کمک دارایی و وام مبتنی بر دارایی در سطح پایه اصطلاحاتی هستند که اساساً با تفاوت جزئی به یک چیز اشاره دارند. در اعطای وام مبتنی بر دارایی، زمانی که فرد برای خرید خانه یا ماشین پول قرض می‌گیرد از خانه یا وسیله نقلیه خود به عنوان وثیقه وام استفاده می‌کند. اگر وام در بازه زمانی مشخص پرداخت نشود نکول وام اعلام می‌شود و سپس وام دهنده می تواند ماشین یا خانه را توقیف کند و آن را برای بازپرداخت وام به فروش برساند. همین مفهوم در مورد مشاغلی که دارایی می خرند نیز صدق می کند. در تامین مالی به کمک دارایی، اگر از سایر دارایی ها برای کمک به کسب شرایط لازم برای دریافت وام استفاده شود معمولاً این دارایی‌ها وثیقه مستقیم مبلغ وام در نظر گرفته نمی شود.

تأمین مالی به کمک دارایی معمولاً توسط مشاغلی استفاده می شود که تمایل دارند در برابر دارایی‌های فعلی خود وام بگیرند. حساب های دریافتنی، موجودی انبار، ماشین آلات و حتی ساختمان ها و انبارها ممکن است به عنوان وثیقه وام ارائه شوند. این وام ها تقریباً همیشه برای نیازهای مالی کوتاه مدت مانند پول نقد برای پرداخت دستمزد کارکنان یا خرید مواد خام مورد نیاز برای تولید کالاهای فروخته شده استفاده می شوند. بنابراین شرکت دارایی جدیدی نمی‌خرد بلکه از دارایی‌های فعلی خود برای جبران کسری جریان‌های نقدی استفاده می‌کند. با این حال، اگر شرکت دچار نکول شود، وام دهنده همچنان می تواند دارایی ها را توقیف کند و سعی کند تا با فروش آن‌ها مبلغ وام را جبران کند.

وام های تضمین شده و بدون وثیقه در تامین مالی به کمک دارایی

تأمین مالی به کمک دارایی در گذشته به طور کلی به عنوان آخرین راه تأمین مالی در نظر گرفته می شد. با این حال، در طول زمان ننگ مربوط به این نوع منبع مالی کاهش یافته است. این مسئله در درجه اول برای شرکت‌های کوچک، شرکت‌های نوپا و سایر شرکت‌هایی که فاقد سابقه یا رتبه اعتباری لازم برای کسب شرایط دریافت منابع مالی جایگزین هستند، صادق است.

دو نوع اساسی وام وجود دارد که ممکن است به این روش اعطا شوند. متعارف‌ترین نوع، وام تضمین شده است که در طی آن شرکت وام می گیرد و از دارایی خود به عنوان وثیقه بدهی استفاده می‌کند. وام دهنده به جای در نظر گرفتن اعتبار کلی شرکت، ارزش دارایی تعهد شده را در نظر می گیرد. اگر وام بازپرداخت نشود، وام دهنده می تواند دارایی را که در قبال بدهی به وثیقه گذاشته شده است توقیف کند. وام های بدون وثیقه به طور خاص شامل وثیقه نمی شوند. با این حال، اگر بازپرداخت انجام نشود وام دهنده ممکن است حق ادعای کلی در مورد دارایی های شرکت داشته باشد. اگر شرکت ورشکست شود، طلبکاران تضمین شده معمولاً بخش بیشتری از مطالبات خود را دریافت می کنند. در نتیجه، وام‌های تضمین شده معمولاً نرخ بهره پایین‌تری دارند که آن‌ها را برای شرکت‌هایی که به تأمین مالی به کمک دارایی نیاز دارند به گزینه جذاب‌تری تبدیل می‌کند.