هزینه تامین مالی چیست و مقررات آن کدام اند؟​

هزینه های تامین مالی به وام دهندگان اجازه می دهند تا با استفاده از پول خود سود کسب کنند. هزینه های تامین مالی برای خدمات اعتباری کالایی شده مانند وام خودرو، وام مسکن و کارت های اعتباری، نرخ مشخصی دارند و به رتبه اعتباری شخصی که به دنبال وام گرفتن است وابسته هستند. در بسیاری از کشورها مقرراتی وجود دارد که حداکثر هزینه تامین مالی ارزیابی شده به ازای هر نوع رتبه اعتباری را محدود می‌سازند، اما بسیاری از محدودیت‌ها همچنان امکان استفاده از شیوه‌های وام‌دهی غارتگرانه را باقی می‌گذارند که در آن هزینه‌های تامین مالی می‌تواند سالانه به ۲۵٪ یا بیشتر برسد.

هزینه های تامین مالی نوعی پاداش برای وام دهنده در ازای تأمین وجوه یا اعطای اعتبار به وام گیرنده هستند. این هزینه‌ها می‌توانند شامل کارمزدهای یک‌باره مانند کارمزد صدور وام یا پرداخت‌های بهره باشند که ممکن است به صورت ماهانه یا روزانه منقضی شوند. هزینه های تامین مالی می تواند از محصولی به محصول دیگر یا از وام دهنده‌ای به وام دهنده متفاوت باشند.

هیچ فرمول واحدی برای تعیین نرخ بهره وجود ندارد. مشتری ممکن است واجد شرایط دریافت دو محصول مشابه از دو وام دهنده متفاوت باشد که هریک از آن‌ها مجموعه هزینه های تامین مالی متفاوتی ارائه می شوند.

نکات کلیدی

هزینه های تامین مالی برای تامین وجوه یا تمدید اعتبار به وام دهنده پاداش می‌دهند.

قانون حقیقت در وام دهی وام دهندگان را ملزم می‌سازد تا تمام نرخ های بهره، هزینه های استاندارد و هزینه های جریمه را برای مصرف کنندگان افشا کنند.

هزینه های تامین مالی و نرخ بهره

یکی از رایج ترین انواع هزینه های تامین مالی، نرخ بهره است. این هزینه که به صورت درصدی بیان شود به وام دهنده اجازه می دهد تا بر اساس مبلغ فعلی که به وام گیرنده ارائه شده است، سودی کسب کند. نرخ بهره بسته به نوع تامین مالی و اعتبار وام گیرنده می تواند متفاوت باشد. تامین مالی تضمین شده، که اغلب توسط دارایی هایی مانند خانه یا وسیله نقلیه پشتیبانی می شود، غالبا نرخ های بهره پایین تری نسبت به تامین مالی تضمین نشده مانند کارت اعتباری دارد. این نرخ بهره پایین‌تر اغلب از ریسک کمتر  وام دارای پشتوانه یک دارایی ناشی می‌شود.

تمام هزینه‌های تامین مالی کارت‌های اعتباری بر اساس ارزی تعیین می‌شوند که کارت بر آن مبتنی است، از جمله کارت‌هایی که در سطح بین‌المللی قابل استفاده هستند و به وام‌گیرنده اجازه می‌دهند معامله را با ارز خارجی انجام دهند.

هزینه های تامین مالی و مقررات

هزینه های تامین مالی تابع مقررات دولتی هستند. قانون فدرال حقیقت در وام‌دهی وام‌دهندگان را ملزم می‌سازد تا تمام نرخ‌های بهره، هزینه‌های استاندارد و هزینه‌های جریمه را برای مصرف‌کننده افشا کنند. علاوه‌براین، قانون پاسخگویی، مسئولیت‌پذیری و افشای کارت‌های اعتباری سال 2009 نیز وام‌دهندگان را ملزم می‌سازد تا پیش از اعمال هزینه نرخ بهره را به خریدهای جدید مشتریان مهلت اضافی حداقل 21 روزه‌ای را به آن‌ها بدهند.