هرچیزی که باید در مورد بدهکار بدانید

اگر بدهی به بانک یا مؤسسه مالی باشد، معمولاً بدهکاران را وام گیرنده می نامند، اما اگر بدهی به شکل اوراق بهادار باشد، معمولا به آن‌ها صادرکننده اوراق می گویند.

بدهکاران نمی توانند به دلیل عدم پرداخت بدهی مصرفی (به عنوان مثال کارت های اعتباری) به زندان بروند.

قانون شیوه های عادلانه وصول بدهی (FDCPA) به موسسات وصول بدهی‌ها اجازه نمی‌دهد تا بدهکاران را به زندان تهدید کنند، اما دادگاه ها می توانند بدهکاران را به دلیل مالیات پرداخت نشده یا عدم پرداخت نفقه فرزند به زندان بفرستند.

در صورت وجود وثیقه برای بدهی بستانکاران می‌توانند راه دیگری را برای وصول بدهی دنبال کنند، مانند تصاحب وثیقه، یا به دادگاه بردن بدهکاران برای سلب مالکیت ضمانت بدهی.

درک بدهکاران

عدم پرداخت بدهی جرم نیست. به جز در شرایط خاص ورشکستگی، بدهکاران می توانند بازپرداخت بدهی خود را هر طور که دوست دارند اولویت بندی کنند اما اگر نتوانند شرایط بدهی خود را رعایت کنند، ممکن است با هزینه ها و جریمه ها و همچنین کاهش رتبه اعتباری خود مواجه شوند. علاوه بر این، طلبکار ممکن است بدهکار را در این مورد به دادگاه بکشاند. این مسئله ممکن است منجر به اعطای حق حبس مال یا سلب مالکیت وثیقه شود.

مهم

بدهکاران را نمی توان به دلیل بدهی های مصرفی پرداخت نشده به زندان فرستاد، اما دادگاه می تواند بدهکار را به دلیل عدم پرداخت نفقه فرزند یا مالیات به زندان بفرستد.

بدهکار در مقابل طلبکار

طلبکاران نقطه مقابل بدهکاران هستند. طلبکاران کسانی هستند که به بدهکاران اعتبار می دهند. طلبکاران، مانند بدهکاران، می‌توانند شخص یا نهاد باشند. طلبکاران هم‌چنین می توانند شرکت های تامین کننده تدارکات باشند. در صورتی که شرکتی کالا یا خدماتی را ارائه دهد و بپذیرد که بعدا مبلغ آن را دریافت کند، طلبکاران به حساب خواهد آمد.

همچنین، اعضای خانواده یا دوستان نیز در صورت قرض دادن پول قرض می توانند طلبکار در نظر گرفته شوند، که در این صورت به عنوان طلبکار شخصی در نظر گرفته شوند. طلبکاران واقعی بانک ها یا شرکت های مالی دارای قرارداد قانونی هستند. طلبکاران با گرفتن کارمزد یا بهره از بدهکاران درآمد کسب می‌کنند.

آیا بدهکاران می توانند برای بدهی های پرداخت نشده به زندان بروند؟

در ایالات متحده، زندان رفتن بدهکاران تا دوران جنگ داخلی نسبتاً رایج بود اما از آن زمان به بعد اکثر ایالت ها شروع به حذف تدریجی این قانون کردند. در دوران معاصر، بدهکاران به خاطر بدهی های پرداخت نشده مصرفی مانند کارت های اعتباری یا صورت حساب های پزشکی به زندان نمی روند. مجموعه قوانین حاکم بر فعالیت‌های دریافت و پرداخت بدهی که به عنوان قانون شیوه‌های منصفانه وصول بدهی (FDCPA) شناخته می‌شود، تهدید بدهکاران به زندان برای وصول صورت‌حساب را منع می‌کند. با این حال، دادگاه ها می توانند بدهکاران را به دلیل عدم پرداخت مالیات یا نفقه کودکان به زندان بفرستند.

در برخی موارد استثناهایی برای این قانون وجود دارد. به عنوان مثال، در برخی از ایالت ها اگر بدهکار از طرف دادگاه به پرداخت بدهی محکوم شده باشد اما اقساط بدهی خود را پرداخت نکند، این اقدام آن‌ها اهانت به دادگاه به حساب می‌آید و اهانت به دادگاه ممکن است منجر به حبس شود، بنابراین به طور غیرمستقیم شخص را به خاطر بدهکار بودن به زندان می‌فرستد.

چه قوانینی از بدهکاران حمایت می کنند؟

قانون شیوه‌های منصفانه وصول بدهی یکی از قوانین حمایت از مصرف کننده است که برای حمایت از بدهکاران طراحی شده است. این قانون مشخص می‌سازد که موسسات وصول بدهی چه زمان، در کجا و هر چند وقت یک‌بار می‌توانند با بدهکاران تماس بگیرند. همچنین این قانون بر عناصر مربوط به حفظ حریم خصوصی بدهکار و سایر حقوق تأکید می کند. با این حال، این قانون فقط مربوط به سازمان‌های وصول بدهی ثالث مانند شرکت‌هایی است که تلاش می‌کنند بدهی‌ها را از طرف شرکت‌ها یا افراد دیگر وصول کنند.

اگر بدهکار بدهی خود را پرداخت نکند، طلبکار چه کاری می توانند انجام دهد؟

اگر بدهکار نتواند بدهی خود را بپردازد، طلبکاران می توانند برای وصول آن اقدام کنند. اگر بدهی با پشتوانه وثیقه باشد مانند وام مسکن و وام خودرو که با پشتوانه خانه و اتومبیل اعطا می‌شوند، طلبکار می تواند برای تصاحب مالکیت وثیقه تلاش کند. در موارد دیگر، طلبکار می‌تواند بدهکار را به دادگاه بکشاند تا دستمزد وی را مسدود سازند یا روش دیگری را برای بازپرداخت بدهی وی برقرار سازند.

نمونه‌ای از یک بدهکار

به عنوان مثال، سالی را در نظر بگیرید که قصد دارد وام مسکنی برای خرید خانه دریافت کند. وی برای تامین مالی یک ملک با یک بانک مشاوره می کند. بانک به وی ۲۵۰۰۰۰ دلار وام می‌دهد.

سالی اکنون ۲۵۰۰۰۰ دلار به بانک بدهکار است و به آن‌ها بدهی دارد (که او را یک بدهکار می کند). بانک او طلبکار به حساب می‌آید. در هنگام اعطای وام مسکن، خانه (در این مورد خانه سالی) به عنوان وثیقه وام استفاده می شود.

اگر سالی در پرداخت وام نکول کند، بانک می تواند دارایی وی را تصاحب کند و آن را بفروشد تا پول بدهی خود را جبران کند.

سوالات متداول تعریف بدهکار

بدهکار به چه معناست؟

بدهکاران افراد یا مشاغلی هستند که پول بدهکار هستند. بدهکاران می توانند به بانک ها یا افراد و شرکت ها بدهکار باشند. بدهکاران پولی بدهکار هستند که باید در آینده پرداخت کنند.

بدهکار کیست و طلبکار چه کسی است؟

بدهکاران و طلبکاران می توانند افراد یا مشاغل باشند. در بیشتر موارد، بدهکاران افراد و شرکت هایی هستند که از بانک ها یا سایر مؤسسات مالی وام می گیرند. طلبکاران که می توانند هر فرد یا شرکتی باشند، اغلب به عنوان بانک در نظر گرفته می شوند.

آیا مشتری طلبکار است یا بدهکار؟

مشتریان بانک در صورت داشتن وام یا بدهی به بانک بدهکار هستند. مشتریانی که کالا یا خدمات را خریداری می کنند و در محل پرداخت می کنند بدهکار نیستند. با این حال، مشتریان شرکت‌های ارائه دهنده کالا و خدمات در صورتی می‌توانند بدهکار شوند که بتوانند مبلغ کالاها و خدمات دریافتی خود را در تاریخ بعدی در آینده پرداخت کنند.

آیا بدهکار در حسابداری دارایی هستند؟

بدهکار یک شخص یا کسب‌وکار است است. برای طلبکاران، پولی که بدهکاران به آن‌ها بدهی دارند دارایی محسوب می شود. در برخی موارد، ممکن است پولی که بدهکار به فرد یا نهاد دیگری بدهکار است به شکل حساب دریافتنی (برای کالاها یا خدماتی که به صورت اعتباری خریداری شده‌اند) یا اسناد دریافتنی برای وام باشد.

آیا بدهکاران در حسابداری درآمد به حساب می‌آیند؟

بدهکاران درآمد محسوب نمی شوند. پولی که بدهکاران (به طلبکاران) بدهی دارند نیز به عنوان درآمد ثبت نمی شود بلکه دارایی مانند اسناد یا حساب‌های دریافتنی به حساب می‌آید. با این حال، هر سود یا کارمزدی که بستانکار دریافت می کند، به عنوان درآمدی برای طلبکار و هزینه‌ای برای بدهکار ثبت می شود.

سخن نهایی

بدهکاران به افراد یا شرکت های دیگر (مانند بانک ها) بدهکار هستند. بدهکاران می توانند فرد یا شرکتی باشند و در صورتی که بدهی خود را از یک بانک یا موسسه مالی گرفته باشند به عنوان وام گیرنده شناخته می شوند. بدهکار همچنین می‌توانند افرادی باشد که دادخواست داوطلبانه برای اعلام ورشکستگی ارائه کرده‌اند. بدهکاران نمی توانند به خاطر بدهی های مصرفط پرداخت نشده به زندان بروند. موسسات وصول بدهی نمی‌توانند بدهکاران را به زندان تهدید کنند، اما دادگاه‌ها می‌توانند بدهکاران را به دلیل عدم پرداخت نفقه یا مالیات به زندان بیاندازند.