استهلاک دارایی های نامشهود چیست؟ بررسی انواع آن

به گزارش اقتصاد آنلاین، دارایی‌های نامشهود، مانند اختراعات و علائم تجاری، در حساب هزینه‌ای به نام استهلاک مستهلک می‌شوند. دارایی‌های مشهود در عوض از طریق استهلاک حذف می‌شوند. فرآیند استهلاک برای اهداف حسابداری شرکتی ممکن است با مقدار استهلاک مورد استفاده برای مقاصد مالیاتی متفاوت باشد.

نکات کلیدی

استهلاک دارایی‌ های نامشهود فرآیندی است که طی آن بهای تمام شده چنین دارایی به صورت تدریجی هزینه یا در طول زمان مستهلک می‌شود.

استهلاک (amortization) در مورد دارایی‌های نامشهود (غیر فیزیکی) اعمال می‌شود، در حالی که استهلاک (depreciation) برای دارایی‌های مشهود (فیزیکی) اعمال می‌شود.

دارایی‌های نامشهود ممکن است شامل انواع مختلفی از مالکیت فکری باشد؛ حق اختراع، سرقفلی، علائم تجاری و غیره.

بیشتر دارایی‌های نامشهود برای مقاصد مالیاتی باید طی یک دوره 15 ساله مستهلک شوند.

برای اهداف حسابداری، شش روش استهلاک وجود دارد – خط مستقیم، مانده نزولی، سالیانه، گلوله، بالون و استهلاک منفی.

 درک استهلاک دارایی‌ های نامشهود

برای مقاصد مالیاتی، مبنای بهای تمام شده دارایی نامشهود، صرف نظر از عمر مفید واقعی دارایی، طی چند سال معین مستهلک می‌شود (زیرا اکثر دارایی‌های نامشهود عمر مفید مشخصی ندارند). خدمات درآمد داخلی (IRS) اجازه می‌دهد که دارایی‌های نامشهود در یک دوره 15 ساله مستهلک شوند.

دارایی‌های نامشهود دارایی‌های غیر فیزیکی هستند که می‌توان برای آن‌ها ارزش اقتصادی قائل شد. مالکیت فکری (IP) به عنوان یک دارایی نامشهود در نظر گرفته می‌شود و یک اصطلاح گسترده است که اکثر دارایی‌های نامشهود را در بر می‌گیرد. نمونه‌هایی از این دارایی‌های نامشهود شامل حق اختراع، سرقفلی، علائم تجاری، و نام‌های تجاری و حق امتیاز است.

با این حال، تمام IP در دوره 15 ساله تعیین شده توسط IRS مستهلک نمی‌شود. استثنائات خاصی وجود دارد، مانند نرم‌افزاری که در مبادله به دست می‌آید که به‌ راحتی برای خرید در دسترس عموم و مشروط به مجوز غیرانحصاری است.

مهم

بر اساس GAAP، کسب و کار‌ها دارایی‌های نامشهود را در طول زمان مستهلک می‌کنند تا هزینه یک دارایی را با درآمد‌هایی که در همان دوره حسابداری ایجاد می‌کند، مرتبط کنند.

ملاحظات ویژه

هنگامی که یک شرکت اصلی یک شرکت فرعی را خریداری و بیش از ارزش بازار منصفانه (FMV) خالص دارایی‌های شرکت فرعی را پرداخت می‌کند، مبلغ بیش از ارزش بازار منصفانه به سرقفلی (یک دارایی نامشهود) انتقال می‌یابد. IP در ابتدا هنگام خرید به عنوان دارایی در ترازنامه شرکت ثبت می‌شود.

IP همچنین می‌تواند با کارهای تحقیق و توسعه (R&D) خود شرکت تولید شود. برای مثال، یک شرکت ممکن است یک حق اختراع را برای یک فرآیند جدید توسعه یافته، که دارای مقداری ارزش است، به دست آورد. این ارزش به نوبه خود ارزش شرکت را افزایش می‌دهد و بنابراین باید به طور مناسب ثبت شود.

در هر صورت، فرآیند استهلاک به شرکت این امکان را می‌دهد که سالانه بخشی از ارزش آن دارایی نامشهود را طبق یک برنامه زمانی تعریف شده حذف کند.

استهلاک در مقابل استهلاک

دارایی‌ها توسط مشاغل برای ایجاد درآمد و تولید درآمد استفاده می‌شود. طی یک دوره زمانی، با کاهش عمر مفید دارایی، هزینه‌های مربوط به دارایی‌ها به حساب هزینه منتقل می‌شود. با خرج کردن بهای تمام شده دارایی در یک دوره زمانی، شرکت از اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) پیروی می‌کند که مستلزم تطبیق درآمد با هزینه‌های انجام شده برای ایجاد درآمد است. دارایی‌های مشهود با استفاده از استهلاک، هزینه و دارایی‌های نامشهود از طریق استهلاک، هزینه می‌شود. استهلاک معمولاً شامل یک ارزش نجات برای دارایی فیزیکی می‌شود – ارزشی که دارایی می‌تواند در پایان عمر مفید آن به ازای آن فروخته شود. استهلاک ارزش نجات را در نظر نمی‌گیرد.

نکته

استهلاک نامشهود با استفاده از فرم 4562.5 به IRS گزارش می‌شود .

انواع استهلاک

برای اهداف حسابداری (صورت مالی)، یک شرکت می‌تواند از شش روش استهلاک – خط مستقیم، مانده نزولی، مستمری، گلوله، بالون و استهلاک منفی- یکی را انتخاب کند. تنها چهار روش استهلاک وجود دارد که می‌توان برای اهداف حسابداری استفاده کرد:

خط مستقیم،

تراز نزولی

رقم مجموع سال‌ها و

واحد‌های تولید.

برای اهداف مالیاتی، دو گزینه برای استهلاک دارایی‌ های نامشهود وجود دارد که IRS اجازه استفاده از آنها را می‌دهد- خط مستقیم و روش پیش بینی درآمد. روش پیش‌بینی درآمد را می‌توان به جای روش مستقیم استفاده کرد، اگر دارایی: فیلم‌های سینمایی، نوار‌های ویدئویی، ضبط‌های صوتی، حق چاپ، کتاب یا حق ثبت اختراع باشد. برای استهلاک دارایی‌های فیزیکی، IRS فقط سیستم بازیابی هزینه تسریع شده اصلاح شده (MACRS) را مجاز می‌کند.

 نمونه‌ای از استهلاک

برای مثال فرض کنید یک شرکت ساختمانی یک کامیون 32000 دلاری را برای کار پیمانکاری خریداری می‌کند و عمر مفید کامیون 8 سال است. هزینه استهلاک سالانه بر مبنای خط مستقیم، هزینه 32000 دلار منهای ارزش نجات مورد انتظار – در این مورد، 4000 دلار – تقسیم بر هشت سال است. استهلاک سالانه کامیون 3500 دلار در سال یا (32000 – 4000 دلار) / 8 خواهد بود.

از سوی دیگر، فرض کنید که یک شرکت 300.000 دلار برای حق اختراعی می‌پردازد که به شرکت حق انحصاری بر مالکیت معنوی را برای 30 سال می‌دهد. بخش حسابداری شرکت هر سال 10.000 دلار هزینه استهلاک را به مدت 30 سال ثبت می‌کند.

هم کامیون و هم حق اختراع برای ایجاد درآمد و سود در طول چند سال خاص استفاده می‌شود. از آنجا که کامیون یک دارایی فیزیکی است، از استهلاک (depreciation) و از آنجا که حقوق نامشهود است، از استهلاک (amortization) استفاده می‌شود.