اعتبار چیست و انواع آن کدام اند؟

به گزارش اقتصاد آنلاین، ​اعتبار همچنین ممکن است به اعتبار یا سابقه اعتباری یک فرد یا یک شرکت اشاره داشته باشد. این اصطلاح برای یک حسابدار، اغلب به اقلام حسابداری خاصی اشاره دارد که در ترازنامه شرکت دارایی ها را یا بدهی ها و سرمایه سهامداران را افزایش می دهد.

اعتبار همچنین به اعتبار یا سابقه اعتباری یک فرد یا کسب‌وکار اشاره دارد.

در حسابداری، اعتبار ممکن است منجر به کاهش دارایی ها یا افزایش بدهی‌ها و همچنین کاهش هزینه‌ها یا افزایش درآمدها شود.

نحوه عملکرد اعتبار

اعتبار اساساً یک رابطه اجتماعی است که بین طلبکار (قرض دهنده) و وام گیرنده (بدهکار) شکل می گیرد. بدهکار قول می دهد که پول وام دهنده را اغلب با بهره بازپرداخت کند یا با خطر جریمه های مالی یا قانونی مواجه شود. اعطای اعتبار کاری است که به هزاران سال قبل و به طلوع تمدن بشری بازمی گردد.

امروزه، یکی از تعاریف رایج اعتبار هم‌چنان به توافقی برای خرید یک محصول یا خدمات با وعده صریح پرداخت هزینه آن در تاریخی در آینده اشاره دارد. این پدیده به عنوان خرید اعتباری شناخته می شود. رایج ترین شکل خرید اعتباری امروزه استفاده از کارت های اعتباری است. استفاده از این کارت‌ها یک واسطه را برای قراردادهای اعتبار معرفی می کند: بانکی که کارت را صادر کرده است هزینه فروشنده را به طور کامل بازپرداخت می کند و اعتبار را به خریدار اعطا می‌کند و خریدار نیز ممکن است در طول زمان این اعتبار را به بانک بازپرداخت کند و در این بین هزینه های بهره را نیز متحمل شود.

ملاحظات ویژه

به مقدار پولی که برای قرض گرفتن یک مصرف کننده یا کسب و کار در دسترس است – یا ارزش اعتباری آنها – اعتبار گفته می شود. به عنوان مثال، شخصی ممکن است بگوید: «آنها اعتبار زیادی دارند، بنابراین نگران رد درخواست وام مسکن خود توسط بانک نیستند.» سازمان‌های رتبه بندی اعتباری برای اندازه گیری و گزارش اعتبار افراد و همچنین مشاغل (و به ویژه اوراق قرضه ای که آن‌ها منتشر می کنند) فعالیت می کنند.

نکته

در حسابداری، اعتبار به منزله اقلامی است که منجر به کاهش دارایی‌ها یا افزایش بدهی و همچنین کاهش هزینه‌ها یا افزایش درآمد می‌شوند (برخلاف بدهی که برعکس عمل می‌کند). بنابراین اعتبار درآمد خالص شرکت را در صورت سود و زیان افزایش می دهد، در حالی که بدهی سود خالص را کاهش می دهد.

انواع اعتبار

انواع مختلفی از اعتبار وجود دارد. محبوب ترین شکل آن اعتبار بانکی یا اعتبار مالی است. این نوع اعتبار شامل وام خودرو، وام مسکن، وام امضایی و خطوط اعتباری می‌شود. در اصل، هنگامی که بانک به مصرف کننده وام می دهد، پول را به شکل اعتباری به وام گیرنده اعطا می‌کند که باید آن را در تاریخی در آینده بازپرداخت کند.

در موارد دیگر، اعتبار ممکن است به کاهش مبلغ بدهی اشاره کند. به عنوان مثال، تصور کنید فردی در مجموع 1000 دلار به شرکت کارت اعتباری خود بدهکار است اما یکی از خریدهای خود را به ارزش 300 دلار به فروشگاه بازمی‌گرداند. مرجوع شدن کالا به عنوان اعتبار در حساب وی ثبت می شود و مبلغ بدهی وی را به 700 دلار کاهش می دهد.

به عنوان مثال، هنگامی که مصرف کننده‌ای از ویزا کارت برای خرید استفاده می کند، این کارت نوعی اعتبار در نظر گرفته می شود زیرا مصرف کننده این کالا را با درک این مسئله که بعداً مبلغ آن را به بانک پرداخت خواهد کرد، خریداری می کند.

منابع مالی تنها شکلی از اعتبار نیستند که ممکن است به افراد و نهادهای مختلف تعلق بگیرند. ممکن است کالاها و خدمات در ازای مبلغی که پرداخت آن به آینده به تعویق می‌افتد، مبادله شوند که نوع دیگری از اعتبار به حساب می‌آید.

وقتی تامین کنندگان محصولات یا خدماتی را بدون لزوم پرداخت هزینه آن‌ها در زمان حال در اختیار فردی قرار می‌دهند، در واقع به وی اعتبار داده‌اند. وقتی یک رستوران یک خودروی باربری مواد غذایی را از فروشنده‌ای خریداری می‌کند که یک ماه بعد مبلغ صورتحساب آن را از رستوران درخواست خواهد کرد، در واقع فروشنده نوعی اعتبار به رستوران ارائه می دهد.

واقعیت سریع

در نظریه اعتباری پول چنین استدلال می‌شود که تمام پول‌ها (اعم از ارزهای کاغذی یا ارزهایی که با چیزی پشتیبانی می‌شود) نوعی اعتبار هستند.

اعتبار در حسابداری مالی

در زمینه بانکداری شخصی یا حسابداری مالی، اعتبار به اقلامی اشاره دارد که برای نمایش مبلغ دریافت شده ثبت می‌شوند. معمولا، در دفتر حساب جاری اعتبارات یا بستانکاری (سپرده‌ها) در سمت راست و بدهی‌ها (پول خرج شده) در سمت چپ ظاهر می‌شوند.

از منظر حسابداری مالی، اگر یک شرکت کالا یا خدماتی را به صورت اعتباری خریداری کند، باید دفاتر حسابداری این شرکت این معامله را در چندین مکان مختلف در ترازنامه آن ثبت کنند. برای توضیح بیشتر، تصور کنید که شرکتی کالایی را به صورت اعتباری خریداری می کند.

پس از خرید، حساب موجودی شرکت به میزان خرید (از طریق بدهکار کردن حساب) افزایش می یابد و این دارایی را به شرکت اضافه می‌کند. با این حال، قسمت حساب های پرداختنی آن نیز به میزان خرید (از طریق بستانکار کردن حساب) افزایش می یابد و یک بدهی به شرکت اضافه می کند.