دارایی غیر فعال (NPA) چیست و انواع آن کدام اند؟

به گزارش اقتصاد آنلاین، دارایی های غیرفعال (NPA) پس از یک دوره طولانی عدم پرداخت اقساط وام از سوی وام گیرنده در ترازنامه بانک به این عنوان ثبت می شوند.

دارایی‌ های غیرفعال بار مالی را بر دوش وام دهنده قرار می‌دهند. افزایش قابل توجه تعداد دارایی‌ های غیرفعال در یک دوره زمانی ممکن است به تنظیم کننده ها نشان دهد که تناسب مالی بانک در خطر افتاده است.

دارایی‌ های غیرفعال را بسته به مدت زمان تاخیر و احتمال بازپرداخت می توان به عنوان دارایی غیر استاندارد، دارایی مشکوک یا دارایی‌های سوخت شده طبقه بندی کرد.

وام دهندگان گزینه هایی برای جبران زیان خود دارند، از جمله تصرف وثیقه یا فروختن وام با تخفیف قابل توجه به سازمان‌های وصول مطالبات.

نحوه عملکرد دارایی های غیرفعال (NPA)

دارایی های غیرفعال در ترازنامه بانک یا سایر مؤسسات مالی درج می شوند. وام دهنده پس از یک دوره طولانی عدم پرداخت، وام گیرنده را مجبور می کند تا هر دارایی را که به عنوان بخشی از قرارداد بدهی متعهد شده است نقد کند. اگر هیچ دارایی تعهد نشده باشد، وام دهنده ممکن است دارایی را به عنوان بدهی غیرقابل وصول از دارایی‌های خود حذف کند و سپس آن را با تخفیف به یک سازمان وصول مطالبات به فروش برساند.

در بیشتر موارد، زمانی که پرداخت وام برای یک دوره 90 روزه انجام نشود، بدهی به عنوان غیرفعال طبقه بندی می شود. در حالی که 90 روز بازه زمانی استاندارد است، بسته به شرایط و ضوابط هر وام مقدار زمانی که بایستی برای انجام این کار سپری شود ممکن است کمتر یا بیشتر باشد. وام را می توان در هر مقطعی در طول مدت وام یا سررسید آن به عنوان دارایی غیرفعال طبقه بندی کرد.

به عنوان مثال، فرض کنید شرکتی با وام 10 میلیون دلاری که ماهانه تنها برای پرداخت بهره آن بایستی 50000 دلار پرداخت کند، برای سه ماه متوالی اقساط خود را پرداخت نکند. در این حالت، ممکن است وام دهنده مجبور شود برای برآورده کردن الزامات نظارتی وام را به عنوان غیرفعال طبقه بندی کند. از طرف دیگر، اگر شرکتی تمام اقساط مربوط به بهره وام را پرداخت کند اما نتواند اصل وام را در موعد سررسید بازپرداخت کند، بازهم ممکن است وام به عنوان دارایی غیرفعال طبقه‌بندی شود.

وجود دارایی های غیرفعال در ترازنامه که به آن‌ها وام های غیرفعال نیز گفته می شود، بار مالی قابل توجهی را بر دوش وام دهنده وارد می کند. عدم پرداخت بهره یا اصل وام، جریان نقدی وام دهنده را کاهش می دهد که ممکن است بودجه آن را مختل کند و درآمد آن را کاهش دهد. ذخایر زیان وام که برای پوشش زیان های احتمالی کنار گذاشته می شوند، سرمایه موجود برای ارائه وام های بعدی به سایر وام گیرندگان را کاهش می دهد. هنگامی که زیان واقعی ناشی از وام های نکول شده مشخص شود، آنها در مقابل درآمد حذف می شوند. وجود مقدار قابل توجهی از دارایی‌ های غیرفعال در ترازنامه در یک دوره زمانی مشخص ممکن است به تنظیم کننده ها نشان دهد که تناسب مالی بانک در خطر است.

انواع دارایی های غیرفعال (NPA)

اگرچه رایج ترین دارایی های غیرفعال وام های مدت دار هستند، اشکال دیگری از دارایی های غیرفعال نیز وجود دارند.

حساب‌های اضافه برداشت و اعتبار نقدی (OD/CC) برای بیش از 90 روز غیرفعال باقی بمانند.

پیش پرداخت های کشاورزی که پرداخت اقساط مربوط به بهره یا اصل مبلغ آن‌ها برای دو فصل زراعی یا برداشتی محصولات کوتاه مدت یا یک فصل زراعی برای محصولات بلندمدت عقب افتاده باشد.

پرداخت مورد انتظار برای هر نوع حساب دیگر که بیش از 90 روز عقب افتاده باشد.

ثبت دارایی های غیرفعال (NPA)

بانک‌ها موظفند دارایی‌ های غیرفعال را با توجه به مدت زمانی که دارایی غیرفعال بوده است به یکی از سه دسته زیر طبقه‌بندی کنند: دارایی‌های غیر استاندارد، دارایی‌های مشکوک الوصول و دارایی‌های سوخت شده.

دارایی غیر استاندارد دارایی خاصی است که برای مدت کمتر از 12 ماه به عنوان دارایی غیرفعال طبقه بندی شده است. دارایی مشکوک الوصول به دارایی هایی خاصی گفته می شود که بیش از 12 ماه غیرفعال بوده است. دارایی‌های سوخت شده وام‌هایی هستند که زیان آن توسط بانک، حسابرس یا بازرس شناسایی شده است و باید به طور کامل حذف شوند. این دارایی‌ها معمولاً برای یک دوره طولانی مدت پرداخت نشده‌اند و می توان به طور معقولی فرض کرد که بازپرداخت نخواهد شد.

ملاحظات ویژه

بازیابی ضرر و زیان

وام دهندگان به طور کلی چهار گزینه برای جبران بخش یا تمام زیان های ناشی از دارایی های غیرفعال خود دارند. زمانی که شرکت‌ها برای پرداخت بدهی خود با مشکل مواجه می‌شوند، ممکن است وام دهندگان برای حفظ جریان‌های نقدی خود و جلوگیری از طبقه‌بندی وام به‌عنوان دارایی غیرفعال اقدامات پیشگیرانه‌ای را برای تغییر ساختار زمانی و شرایط وام‌ها انجام دهند. هنگامی که وام های نکول شده توسط دارایی های وام گیرنده تضمین شده باشند، وام دهندگان می توانند وثیقه را تصرف کنند و آن را برای پوشش زیان خود بفروشند.

وام دهندگان همچنین می توانند وام های غیرقابل وصول را به سهام تبدیل کنند که ممکن است ارزش آن‌ها تا حد بازیابی کامل اصل مبلغ از دست رفته در وام نکول شده افزایش پیدا کند. هنگامی که اوراق قرضه به سهام جدید تبدیل می شوند، ارزش سهام اصلی معمولا تضعیف می شود. به عنوان آخرین راه حل، بانک ها می توانند بدهی های غیرقابل وصول را با تخفیف های زیاد به شرکت هایی که در وصول مطالبات تخصص دارند به فروش برسانند. وام دهندگان معمولا وام های معوقی را می فروشند که بدون وثیقه باشند و معمولا زمانی این کار را انجام می‌دهند که روش‌های دیگر بازیابی مقرون به صرفه تلقی نشود.