قهرمانی در سالی که عذاب الهی بر آرژانتین نازل شد / اقتصاد هم یک مسی می خواهد نه ده‌ها نرخ ارز!
تیم ملی آرژانتین و ستاره آن، لیونل مسی با قهرمانی در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر می‌توانند به سیاستگذاران اقتصادی و سیاسی خود درس عبرت بدهند!
اقتصادآنلاین – عاطفه حسینی؛ به گزارش اکونومیست، در آرژانتین وقتی به مردی می‌گویند: «خودتان را معرفی کنید» پاسخ می‌دهد: «من یک پسر یا پدر و طرفدار فلان تیم هستم.» در آرژانتین فوتبال فراتر از یک ورزش است و هویت افراد در این کشور به فوتبال گره خورده است.
بنابراین اگر این واقعیت را قبول کنیم که فوتبال در آرژانتین یک دین است، باید بگوییم قهرمانی در جام جهانی که یک دستاورد معنوی برای آرژانتینی‌ها است در سالی اتفاق افتاد که عذاب ملی بر آرژانتین نازل شده است! آرژانتین تحت تاثیر خشکسالی بی‌سابقه، تورم ۱۰۰ درصدی و سیاست‌های نابخردانه سیاسیون خود قرار گرفته است.
با این وجود فوتبال در آرژانتین هرچیزی را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ حدود ۵۰هزار آرژانتینی برای فینال به دوحه رفتند. این درحالی است که تنها ۱۰هزار هوادار از فرانسه، کشوری بسیار ثروتمندتر و پرجمعیت‌تر از آرژانتین به دوحه سفر کردند.
همچنین پس از آنکه کریستینا فرناندز، رییس جمهوری پیشین و معاون کنونی رییس جمهوری آرژانتین در میانه بازی‌های جام جهانی به شش سال حبس محکوم شد، طرفداران او به طرز عجیبی سکوت کردند. بسیاری از کارشناسان علت این سکوت را در خانه ماندن حامیان او برای تماشای فوتبال می‌دانند! کنگره این کشور نیز در یک ماه گذشته برای رسیدن به حد نصاب برای برگزاری جلسات مشکل داشت زیرا تعدادی از قانونگذاران در دوحه به سر می‌برند!
البته در آغاز جام جهانی ۲۰۲۲ که آرژانتین در مقابل عربستان، یکی از کم طرفدارترین تیم‌های این مسابقات شکست خورد، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که این تیم در فینال، فرانسه را شکست دهد و مسی با لباس سنتی قطری‌ها جام را بالای سر ببرد.
بسیاری از کارشناسان آرژانتنی معتقدند که تب جام جهانی به دولت این کشور کمک کرد تا سالی که می‌توانست با انفجاری از نارضایتی‌ها تمام شود را مسالمت‌آمیز به پایان برساند. با این وجود آنها به سیاستمداران این کشور که برای انتخابات عمومی در سال ۲۰۲۳ آماده می‌شوند، هشدار می‌دهند که نباید انتظار داشته باشند خاطرات خوش و ناب جام جهانی ۲۰۲۲ آنها را نجات دهد.
همچنین تحقیقات بسیاری ثابت کرده‌اند که تاثیرات پیروزی‌ها و موفقیت‌های ورزشی بر فضای عمومی کشورها، معمولا زودگذر است و بیش از دو هفته دوام نمی‌آورند!
با این وجود، سیاستمداران اقتصادی و سیاسی آرژانتین می‌توانند از فوتبالیست‌های خود بیاموزند. در جام جهانی قطر، بازیکنان تیم ملی آرژانتین در مقایسه با جام‌های جهانی قبلی هماهنگ‌تر و متحدتر بنظر می‌رسیدند. لیونل مسی نیز که همواره بازیکن با استعدادی بوده است، در این تورنمت توانست علاوه بر اینکه استعداد درخشانش را به نمایش بگذارد، کاری کند که مردان دیگر تیم ملی به او تکیه کنند.
این موضوع برای دولت ائتلافی و ضعیف آرژانتین که در آن رییس جمهور میانه‌رو و معاون چپ‌گرای آن ماه‌ها است که حتی با یکدیگر صحبت هم نکردند، می‌تواند قابل توجه و آموزنده باشد.
همچنین زمانی مارادونا، اسطوره فوتبال آرژانتین گفته بود که «لیونل مسی، شخصیت کافی برای رهبری تیم ملی آرژانتین را ندارد!» این ناراحتی از مسی فقط مخصوص ماردونا نبود و سایر آرژانتینی‌ها هم از این موضوع که مسی تمام موفقیت‌ها را با بارسلونا کسب کرده اما نمی‌تواند تیم ملی آرژانتین را قهرمان جهان کند، دلخور بودند. اما با این قهرمانی آرژانتینی‌ها بیش از پیش به ستاره خود ایمان آوردند.
همانطور که گروهی از آرژانتینی‌ها مسی را مورد تمسخر قرار می‌دادند، سیاستمداران آرژانتینی نیز عادت دارند که بهترین دارایی‌های خود را تضعیف کنند و دست کم بگیرند. خانم فرناندز و بسیاری از هم حزبی‌های او که هفت دهه است قدرت را در آرژانتین در اختیار دارند، به تجارت کشاورزی و به طور کلی بخش خصوصی آرژانتین، یعنی موتورهای محرک اقتصادی این کشور بی‌توجه بوده‌اند.
بنابراین طبقه سیاسی و اقتصادی آرژانتین هم می‌تواند از استقبال دیرهنگام کشورش از هافبک ستاره خود بیاموزد و قبل از اینکه تمام فرصت‌ها از دست رود، با تجدیدنظر در سیاست‌های خود و اتکا به متخصصان و نقاط قوت این کشور مانع از نابودی بیشتر اقتصاد این کشور شوند.
درس دیگری که سیاستمداران آرژانتینی می‌توانند از مسی و همچنین سرمربی تیم ملی خود بیاموزند، تواضع و تمرکز بر هدف است. احتیاط و حرفه‌ای بودن سرمربی آرژانتین و بازیکن ستاره او تضاد هشیارکننده‌ای با سیاستگذاران اقتصادی آماتور این کشور دارد که اقتصاد را با کنترل قیمت‌ها و وجود ده‌ها نرخ ارز اداره می‌کنند.
همچنین رهبران سیاسی و اقتصادی آرژانتین در سال‌های گذشته همواره درباره برنامه‌های خود با صدای بلند صحبت کرده‌اند، برنامه‌هایی که در حد همان حرف باقی مانده‌اند و به نتیجه‌ای نرسیده‌اند؛ درست برخلاف مسی که به آرامی صحبت می‌کند و به طرز بی‌رحمانه‌ای بر هدف خود تمرکز می‌کند.
