شایع ترین انواع اختلال دوقطبی را بشناسید
اختلال دوقطبی یک وضعیت مرتبط با سلامت روان است که فرد در آن به طور قابل توجهی نوسانات خُلقی (افت یا افزایش خلق غیرعادی) را تجربه می‌کند.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، در این اختلال فرد در فواصل زمانی متناوب دو وضعیت روحی متفاوت شامل خلق بالا یعنی دوره های شیدایی (مانیا) یا نیمه‌شیدایی (هیپومانیا) و نیز افت خلق یعنی دوره های افسردگی را تجربه می‌کند.
همچنین امکان آمیخته شدنِ نوسانات خلقی نیز وجود دارد و بنابراین ممکن است فرد همزمان، احساس شادی و افسردگی داشته باشد.
علائم و نشانه های اختلال دوقطبی متفاوت است و بسیاری از علائم این اختلال در عین حال می تواند ناشی از مشکل جسمی یا روانی دیگر باشد و همین امر نیز تشخیص بیماری را دشوار می کند.
به گزارش "هلث لاین"، چهار نوع شایع اختلال دوقطبی وجود دارد که "دوقطبی نوع یک" و "دوقطبی نوع دو"، شایع‌ترین انواع آن هستند.
دوقطبی نوع یک
در این نوع از اختلال دوقطبی، فرد دوره‌هایی از حالت روانی موسوم به شیدایی را تجربه می‌کند. برای اینکه یک وضعیت روحی به عنوان دوره شیدایی در نظر گرفته شود، باید شرایط زیر را داشته باشد:
* وقتی تغییرات خلقی یا رفتارهایی برخلاف رفتار معمول فرد باشد.
* فرد بیشتر طول روز و تقریبا هر روز در طول دوره شیدایی این حالت را تجربه کند.
* دستکم یک هفته طول بکشد، یا آنقدر شدید باشد که فرد به مراقبت فوری بیمارستانی نیاز داشته باشد.
افراد مبتلا به دوقطبی نوع یک، معمولاً دوره های افسردگی نیز دارند اما برای تشخیص این نوع دوقطبی نیازی به تجربه آشکار یک دوره افسردگی نیست. همچنین برای تشخیص دوقطبی نوع یک، فرد نباید بیماری یا شرایط خاص دیگری داشته باشد که علائم وی از آن ناشی شود.
دوقطبی نوع دو
دوقطبی نوع دو نیز شامل نوسانات خلقی است اما علائم افسردگی به احتمال زیاد غالب است و علائم شیدایی آن شدت کمتری دارد.
برای تشخیص اختلال دوقطبی نوع دو، فرد باید شرایط زیر را داشته باشد:
* دستکم یک دوره "افسردگی اساسی" (ماژور) را تجربه کند.
* دستکم یک دوره هیپومانیا داشته باشد.
* فرد نباید بیماری یا شرایط خاص دیگری داشته باشد که علائم وی از آن ناشی شود.
در صورتی که فکر می کنید خودتان یا یکی از اطرافیانتان علائم این اختلال را دارید در وهله اول می بایست به یک پزشک متخصص مراجعه کنید و در نهایت پزشک است که این اختلال را تشخیص می دهد. دارو و روان درمانی به افراد مبتلا به این اختلال کمک می کند تا علائم آن را مدیریت کرده و کیفیت زندگی خود را تا حد امکان بهبود دهند.
