چه کسی پاسخگوی درام های بی پایان سربازی است؟
بازهم سربازی و اخبارش به تیتر این روزهای خبرها تبدیل شده؛ این بار قاتل سربازی که ۴هم خدمتی خود را کشت، بر سر زبان‌ها افتاده است.
اقتصاد آنلاین - سیده زهرا محمودی؛ چند روزی است که سربازی دوباره به صدر اخبار برگشته؛ اما این بار تلخ‌تر از قبل. دیگر نه خبر مربوط به شهادت سربازان است؛ نه خودکشی آنان و نه تحقیر شدنشان. این بار ماجرا مربوط به سربازی بود که ۴هم‌خدمتی خود را به قتل رسانده و یک نفر را هم گروگان گرفت.
اما مقصر این قتل کیست؟ سرباز؟ سربازی و یا قوانین منسوخ‌شده؟ شاید دیگر حتی بحث این نباشد که سربازی اجباری یک قانون منسوخ است. بحث این است که چرا یک سرباز به جایی می‌رسد که دست به چنین کاری می‌زند؟ حتی اگر پیش از آن دچار مشکلات روانی بوده، پس در پادگان و در کنار جوانان سالم چه می‌کرده است؟
سال‌هاست که یکی از انتقادات جدی منتقدین سربازی و حتی بسیاری از نمایندگان مخالف با سربازی اجباری این بوده که در بین جوانانی که به سربازی می‌روند، بسیاری مشکل اعتیاد دارند. بسیاری مشکلات روحی دارند و هزاران مشکل دیگر که نباید آنان را در کنار جوانان سالم قرار دارد. یعنی حتی بحث حذف و اختیاری کردن سربازی هم نیست. مساله این است که چرا جوانان باید بدون هیچ پایشی در کنار هم قرار بگیرند که در نهایت شاهد چنین فجایعی باشیم؟
وقتی نظرات مردم در شبکه‌های اجتماعی در مورد این قتل را می‌خوانیم، عمق فاجعه بیشتر می‌شود. جوانان زیادی که بالاخره سربازی شان تمام شده، اما هنوز خاطرات تلخش در ذهن‌هایشان است. بیشتر این افراد می‌نویسند که وضعیت بسیاری از پادگان‌ها به حدی بد است که یا خودشان شاهد خودکشی هم‌خدمتی‌ها بوده و یا در این باره شنیده‌اند و حتی خودشان از شدت فشارهایی که وارد می‌شود تصمیم به این کار گرفته و به هر دلیلی منصرف شده‌اند.
چرا با وجود اینکه هر ماه خبری تلخ از سربازی منتشر می‌شود و هر یک از اخبار نیز نشان از آثار وحشتناکی است که سربازی بر روح و روان و حتی جان جوانان برجای می‌گذارد، بازهم کسی به فکر نیست؟ سربازی دیگر باید چه فاجعه‌ای به بار بیاورد که مسئولان و تصمیم‌گیران فکری برای این موضوع بکنند؟ چند جوان دیگر باید قربانی شوند؟ چند میلیون عمر دیگر باید تلف شود؟ مسیر زندگی چند نفر باید عوض شود و دیگر چه اتفاقی باید بیفتد که از سربازی بدین شکل دست برداشته شود؟
بزرگترین دستاورد مجلس در حال حاضر این است که حقوق‌ها به میانگین ۴میلیون تومان رسیده؛ آیا این ۴میلیون حتی نیازهای روزمره جوانان را پاسخ می‌دهد؟ آیا این رقم می‌تواند جبرانی بر زخمی باشد که این دو سال بر روح و عمر بسیاری از جوانان برجای می‌گذارد؟
