اختلال شخصیت دوقطبی چیست؟ بررسی راه های تشخیص، عوامل و راه های درمان درمان اختلال دو قطبی
اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است که با تغییرات شدید خلقی مشخص می‌گردد. این علائم می‌تواند شامل خلق وخوی بسیار بالا (نشاط و سرخوشی افراطی) به نام شیدایی باشد.
به گزارش اقتصادآنلاین، اختلال دوقطبی همچنین می‌توانند شامل دوره‌های افسردگی باشد. اختلال دوقطبی به‌عنوان بیماری دوقطبی یا افسردگی شیدایی نیز شناخته می‌شود.
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است در مدیریت کار‌های روزمره در مدرسه یا محل کار یا حفظ روابط با مشکل روبرو شوند.
هیچ درمانی برای این اختلال وجود ندارد، اما گزینه‌های درمانی بسیاری وجود دارد که می‌تواند به مدیریت علائم کمک کند. علائم اختلال دوقطبی که باید مراقب آن‌ها باشید را بشناسید.
این تغییرات خلقی می‌تواند ناگهانی اتفاق بیفتد. بر اساس گفته مؤسسه ملی سلامت روان، حدود 2.8 درصد جمعیت نوجوان و بزرگسال، مبتلا به اختلال دوقطبی هستند.
اختلال دوقطبی و علل آن به‌خوبی شناخته نشده است. با این اوصاف، محققان ارتباط احتمالی بین سابقه خانوادگی و اختلال دوقطبی را تأثیرگذار می‌دانند. این امر نشان می‌دهد که ممکن است یک مؤلفه ژنتیکی برای این اختلال وجود داشته باشد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این ارتباط و اختلال دوقطبی با مجله پزشکی اقتصاد آنلاین همراه باشید
علائم اختلال دوقطبی
سه علامت اصلی وجود دارد که می‌تواند با اختلال دوقطبی رخ دهد: شیدایی، شیدایی خفیف و افسردگی.
اگر فکر می‌کنید شما یا کسی در خانواده خود ممکن است دچار اختلال دوقطبی باشید، دانستن اینکه علائم را بشناسید مفید است.
علائم شیدایی دوقطبی شامل موارد زیر است:
• رفتار ناآرام و بدون فکر
• قضاوت و تحلیل ضعیف
• برداشت غیرواقعی از توانایی‌ها
• شادی، حتی تا حد سرخوشی
• تحریک
• حالت بی‌قراری
• شرکت در رفتار‌های پرخطر، مانند قمار، رانندگی در حالت مستی، یا رابطه جنسی هیجانی
• سریع صحبت‌کردن
• سریع فکرکردن
شیدایی خفیف به‌طورکلی با اختلال دوقطبی همراه است که شبیه شیدایی بوده، اما آن قدر شدید نمی‌باشد. برخلاف شیدایی، شیدایی خفیف ممکن است در کار، مدرسه یا روابط اجتماعی مشکلی ایجاد نکند. بااین‌حال، افراد مبتلا به شیدایی خفیف هنوز هم تغییراتی در خلق‌وخوی خود مشاهده می‌کنند.
گاهی علائم افسردگی دوقطبی شبیه علائم افسردگی منظم است. آن‌ها عبارتند از:
• خستگی شدید
• غم و اندوه طولانی‌مدت و شدید
• آرام صحبت کنید
• موضوعاتی با تصمیم‌گیری مناسب و تمرکز
• اشتهای ضعیف
• ناامیدی
• افکار صدمه به خود، از جمله خودکشی
• کناره‌گیری از دوستان و خانواده‌ها
• ازدست‌دادن علاقه به فعالیت‌ها و سرگرمی‌ها
علائم اختلال دوقطبی در زنان
زنان و مردان به میزان مساوی مبتلا به اختلال دوقطبی هستند. بااین‌حال، علائم اصلی این اختلال ممکن است بین دو جنس متفاوت باشد.
در بسیاری از موارد، یک زن مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است:
• در 20 یا 30 سالگی تشخیص داده شود که به این اختلال مبتلا می‌باشد.
• دوره‌های شیدایی خفیف‌تری داشته باشد.
• دوره‌های افسردگی بیشتری را نسبت به دوره‌های شیدایی تجربه کند.
• در یک سال چهار دفعه یا بیشتر دچار شیدایی و افسردگی شود که به آن چرخه سریع می‌گویند.
• هم‌زمان با این اختلال سایر بیماری‌ها، از جمله بیماری تیروئید، چاقی، اختلالات اضطرابی و میگرن را تجربه کند.
• در طول زندگی خطر ابتلا به اختلال در مصرف الکل بیشتری دارد.
بیماری زنان مبتلا به اختلال دوقطبی نیز ممکن است بیشتر اوقات عود کند. اعتقاد بر این است که این تغییرات هورمونی مربوط به قاعدگی، بارداری یا یائسگی می‌باشد.
Alt: اختلال دوقطبی و تغییر حالات روحی در شخص
علائم اختلال دوقطبی در مردان
زنان و مردان هر دو علائم مشترک اختلال دوقطبی را تجربه می‌کنند. بااین‌حال، مردان ممکن است علائم متفاوتی نسبت به زنان را تجربه کنند.
مردان مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است:
• در اوایل زندگی این اختلال را تشخیص دهند.
• دوره‌های شدیدتری را تجربه کنند، مخصوصاً دوره‌های شیدایی
• سو مصرف مواد را داشته باشند.
• در دوره‌های شیدایی تخلیه هیجانی داشته باشند.
مردان مبتلا به اختلالات شخصیت دوقطبی کمتر از زنان به دنبال مراقبت‌های پزشکی می‌باشند. آن‌ها همچنین بیشتر احتمال دارد که با خودکشی بمیرند.
انواع اختلالات دوقطبی
سه نوع اختلال دوقطبی وجود دارد: دوقطبی I، دوقطبی II و خلق ادواری (دوره‌های متناوب نشاط و اندوه).
اختلال دوقطبی I
دوقطبی I با ظهور حداقل یک دوره شیدایی تعریف می‌شود. ممکن است قبل و بعد از دوره شیدایی، دوره‌های شیدایی خفیف یا افسردگی اساسی را تجربه کنید. این نوع اختلال دوقطبی به طور یکسان بر مردان و زنان تأثیر می‌گذارد.
اختلال دوقطبی II
افراد مبتلا به این نوع اختلال دوقطبی یک دوره افسردگی اساسی را تجربه می‌کنند که حداقل دوهفته طول می‌کشد. آن‌ها همچنین حداقل یک دوره شیدایی خفیف دارند که حدود چهار روز طول می‌کشد. تصور می‌شود این نوع اختلال دوقطبی در زنان بیشتر دیده شود.
خلق ادواری
افراد مبتلا به خلق ادواری دوره‌هایی از شیدایی خفیف و افسردگی دارند. این علائم کوتاه‌تر و کمتر از شیدایی و افسردگی ناشی از اختلال دوقطبی I یا دوقطبی II است. اکثر افراد مبتلا به این شرایط فقط یک یا دو ماه خلق‌وخوی آن‌ها ثابت است.
تشخیص اختلال دوقطبی
برای تشخیص یک دوره شیدایی، باید علائمی را تجربه کنید که حداقل یک هفته طول بکشد یا باعث بستری شدن شما در بیمارستان گردد. در این مدت تقریباً همه روزه باید این علائم اختلال شخصیتی را تجربه کنید. از طرف دیگر، دوره‌های افسردگی اساسی باید حداقل دوهفته طول بکشد.
تشخیص اختلال دوقطبی ممکن است دشوار باشد زیرا تغییرات خلقی ممکن است متفاوت باشد. تشخیص اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان حتی دشوارتر هم هست. این گروه سنی اغلب تغییرات بیشتری در خلق‌وخو، رفتار و سطح انرژی دارند.
اختلال دوقطبی در صورت عدم درمان، اغلب بدتر می‌شود. دوره‌ها ممکن است بیشتر اتفاق بیفتند یا شدیدتر شوند. اما اگر شما برای اختلال دوقطبی خود تحت درمان هستید، زندگی سالم‌تر و مثمر ثمری خواهید داشت؛ بنابراین، تشخیص بسیار مهم است.
میانگین سنی ابتلا به اختلال دوقطبی، حدود 25 سالگی است. هرچند اختلال دوقطبی می‌تواند از هر سنی شروع شود.
برخی از افراد اولین علائم خود را از کودکی تجربه می‌کنند. گاهی هم اولین علائم بعداً در زندگی بزرگسالی خود را نشان می‌دهد. دریافت یک تشخیص مناسب سال‌ها به طول می‌انجامد.
این موضوع به این دلیل است که افراد ممکن است آن را با اختلال دیگری اشتباه بگیرند، یا ممکن است علائم خود را گزارش نکنند.
پزشک شما ممکن است از چندین روش برای تشخیص اختلال دوقطبی استفاده کند:
• سابقه پزشکی و علائم شما را بررسی نماید.
• یک ارزیابی جامع از سلامت روان انجام دهد. این کار ممکن است شامل دادن یک پرسش‌نامه به شما یا درخواست از شما برای ثبت سابقه الگوهای خلقی شما باشد.
• با اجازه شما با اعضای خانواده، دوستان نزدیک و سایر افرادی که مرتباً آن‌ها را می‌بینید مصاحبه می‌نماید.
• برای رد سایر علل علائم مانند پرکاری تیروئید شما را معاینه فیزیکی می‌کند.
چگونه اختلال دوقطبی درمان می‌شود؟
درمان به طور معمول شامل دارو، رفتاردرمانی یا ترکیبی از این دو است.
دارو برای اختلال دوقطبی
چندین دارو به طور مؤثر اختلال دوقطبی را درمان می‌کنند. قوی‌ترین دارو لیتیوم است. این دارو به طور ویژه در جلوگیری از عود و درمان افسردگی دوقطبی و دوره‌های شیدایی مؤثر می‌باشد.
لیتیوم با کاهش خودکشی‌ها نیز همراه بوده است.
پزشکان ممکن است هر یک از داروهای ضدتشنج زیر را تجویز کنند:
• دی والپروئکس سدیم (دی پاکوت، دی پاکوت ای آر)
• کاربامازپین (تِگْرِتول، تگرتول ایکس آر، کارباترول)
• لاموتریژین (لامیکتال)
• توپیرامات (توپامکس)
• گاباپنتین (نورونتین، گرالیز، هوریزانت)
• تثبیت‌کننده‌های خلقی، مانند لیتیوم (لیتوبید)
• داروهای ضد روان‌پریشی، مانند اولانزاپین (زیپرکسا)
• داروهای ضدافسردگی، ضد روان‌پریشی، مانند فلوکستین - اولانزاپین (سیمبیاکس)
• بنزودیازپین‌ها، نوعی داروی ضد اضطراب مانند آلپرازولام (زان اکس) که ممکن است برای درمان کوتاه‌مدت استفاده شود
روان‌درمانی برای اختلال دوقطبی
فرم‌های مؤثر مشاوره شامل روان درمانی، درمان شناختی رفتاری و حمایت از همسالان می‌باشد. سایر درمان‌های اختلال روانی عبارتند از:
• مکمل‌های اسید چرب امگا 3
• مراقبه و مدیتیشن
• درمان الکترو تشنجی (ECT)
• داروهای خواب
• مکمل‌ها
• طب سوزنی
تغییر سبک زندگی
برخی مراحل ساده نیز وجود دارد که می‌توانید هم‌اکنون برای کمک به مدیریت اختلال دوقطبی خود انجام دهید:
• برای غذا خوردن و خوابیدن یک روال معمول داشته باشید.
• یاد بگیرید که نوسانات خلقی را تشخیص دهید.
• از یکی از دوستان یا اقوام خود بخواهید که از برنامه‌های درمانی شما پشتیبانی کنند.
• با پزشک خود صحبت کنید.
بااین‌حال، تحقیقات بیشتری برای این درمان‌های بالقوه لازم است.
اگر هر نوع اختلال دوقطبی را در خود یا یکی از عزیزانتان تشخیص دادید، در جستجوی روش‌های درمانی مختلف باشید. پزشک شما ممکن است ترکیبی از دارو و روان‌درمانی را نیز توصیه کند. این روش‌های درمانی ممکن است علائم شما را بهتر کنترل کنند.
اختلال دوقطبی در کودکان
تشخیص اختلال دوقطبی در کودکان بحث‌برانگیز است. این موضوع عمدتاً به این دلیل است که کودکان همیشه علائم اختلال دوقطبی بزرگسالان را نشان نمی‌دهند.
حالات و رفتار‌های آن‌ها نیز ممکن است از معیار‌های پزشکان برای تشخیص این اختلال در بزرگسالان پیروی نکند.
بسیاری از علائم اختلال دوقطبی که در کودکان رخ می‌دهد نیز با علائم طیف دیگری از اختلالات ممکن است در کودکان مانند اختلال بیش‌فعالی با کمبود توجه (ADHD) هم‌پوشانی داشته باشد.
بااین‌حال، در چند دهه گذشته پزشکان و متخصصان سلامت روان این بیماری را در کودکان تشخیص داده‌اند.
تشخیص می‌تواند به کودکان در درمان کمک کند، اما رسیدن به تشخیص درست ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد. ممکن است کودک شما نیاز به مراقبت ویژه از متخصص حرفه‌ای آموزش‌دیده برای مشکلات روحی خودش داشته باشد.
مانند بزرگسالان، کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی با افزایش خلق‌وخوی روبرو می‌شوند.
آن‌ها می‌توانند بسیار خوشحال به نظر برسند و نشانه‌هایی از رفتار تحریک‌پذیر را نشان دهند. سپس این دوره‌ها با افسردگی همراه است.
درحالی‌که همه کودکان تغییرات خلقی را تجربه می‌کنند، تغییرات ناشی از اختلال دوقطبی بسیار بارز است. آن‌ها معمولاً شدیدتر از تغییر روحی کودک هستند.
علائم شیدایی در کودکان
علائم قسمت شیدایی کودک ناشی از اختلال دوقطبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
• رفتار بسیار احمقانه و احساس خوشبختی بیش از حد
• صحبت سریع و تغییر سریع موضوع موردبحث
• مشکل در تمرکز
• انجام کار‌های خطرناک یا آزمایش رفتار‌های پرخطر
• داشتن خلق‌وخوی بسیار کوتاه که به‌سرعت منجر به طغیان عصبانیت می‌شود
• داشتن مشکل خواب و احساس خستگی بعد از کمبود خواب
علائم افسردگی در کودکان
علائم دوره افسردگی کودک ناشی از اختلال دوقطبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
• با بی‌حوصلگی در اطراف پرسه‌زدن یا بسیار ناراحت عمل‌کردن
• خوابیدن زیاد یا کم
• انرژی کم برای فعالیت‌های عادی یا بی‌علاقگی برای انجام هر کاری
• شکایت از حال خوبی نداشتن، از جمله سردرد‌های مکرر یا معده داشتن
• احساس بی‌ارزشی یا احساس گناه
• کم یا زیاد خوردن
• فکرکردن در مورد مرگ و احتمالاً خودکشی
اختلال دوقطبی در نوجوانان
رفتار پر از عصبانیت برای والدین یک نوجوان چیز جدیدی نیست. تغییر در هورمون‌ها، به‌علاوه تغییرات زندگی همراه با بلوغ، می‌تواند حتی خوش‌رفتارترین نوجوانان را هرازگاهی کمی ناراحت یا بیش از حد احساساتی جلوه دهد.
بااین‌حال، برخی از تغییرات خلقی در نوجوانان ممکن است نتیجه یک بیماری جدی‌تر مانند اختلال دوقطبی باشد. تشخیص اختلال دوقطبی در اواخر نوجوانی و اوایل سال‌های بزرگسالی شایع است.
برای نوجوانان، علائم شایع یک دوره شیدایی شامل موارد زیر است:
• بسیار خوشحال بودن
• " تخلیه هیجانی " یا رفتار نادرست
• شرکت در رفتار‌های پرخطر
• سوءمصرف مواد
• بیش از حد معمول در مورد رابطه جنسی فکر نمودن
• تمایلات جنسی یا فعالیت‌های جنسی بیش از حد
• مشکل در خوابیدن اما بدون نشان‌دادن علائم کوفتگی یا خستگی
• خیلی زودرنج بودن
• مشکل در حفظ تمرکز یا به‌راحتی حواس‌پرت شدن
برای نوجوانان، علائم شایع یک دوره افسردگی شامل موارد زیر است:
• زیاد یا کم خوابیدن
• زیاد یا خیلی کم خوردن
• احساس غم و اندوه و تحریک‌پذیری کمی از خود نشان‌دادن
• کناره‌گیری از فعالیت‌ها و دوستان
• فکرکردن در مورد مرگ و خودکشی
تشخیص و درمان اختلال دوقطبی می‌تواند به نوجوانان کمک کند زندگی سالمی داشته باشند.
اختلال دوقطبی و روابط
وقتی نوبت به مدیریت یک رابطه می‌رسد درحالی‌که با شخصی مبتلا به اختلال دوقطبی زندگی می‌کنید، صداقت بهترین سیاست است.
اختلال دوقطبی می‌تواند در هر رابطه‌ای در زندگی شما تأثیر بگذارد، شاید به‌خصوص در یک رابطه عاشقانه؛ بنابراین، مهم است که شرایط خود را پذیرا باشید.
در زمان مناسب به اطرافیان خود بگویید دچار اختلال دوقطبی هستید. به‌محض آماده‌شدن پذیرا و صادق باشید. برای کمک به شریک زندگی خود در درک بهتر شرایط، به اشتراک گذاشتن این موارد را در نظر بگیرید:
• زمان تشخیص این بیماری
• آنچه در مراحل افسردگی باید انتظار داشته باشند
• آنچه در مراحل شیدایی خود باید انتظار داشته باشند
• معمولاً با خلق‌وخوی خود چگونه رفتار می‌کنید
• چگونه می‌توانند برای شما مفید باشند
یکی از بهترین راه‌های حمایت و موفقیت در رابطه، پایبندی به درمان است. درمان به شما کمک می‌کند تا علائم و شدت تغییرات روحی را کاهش دهید. با کنترل این جنبه‌های اختلال، می‌توانید بیشتر روی رابطه خود تمرکز نمایید.
شریک زندگی شما همچنین می‌تواند راه‌های ارتقا یک رابطه سالم را بیاموزد.
وراثت و اختلال دوقطبی
درحالی‌که محققان به طور کامل علل اختلال دوقطبی را درک ننموده‌اند، اما برخی از عوامل خطر را شناسایی کرده‌اند. یکی از قوی‌ترین عوامل خطر، سابقه خانوادگی ابتلا به اختلال دوقطبی است. این ارتباط ممکن است به دلیل ژن‌های خاصی باشد.
بر اساس یک بررسی در سال 2009، بزرگسالانی که خویشاوندان آن‌ها از این اختلال رنج می‌برند، خطر ابتلا به اختلال دوقطبی به طور متوسط ده برابر افزایش می‌یابد. اگر این خویشاوند از اعضای نزدیک خانواده باشند، خطر برای شما بیشتر افزایش می‌یابد.
این موضوع بدان معناست که اگر والدین شما دارای اختلال دوقطبی هستند، احتمال ابتلای شما بیشتر از شخصی است که عمه بزرگش به این بیماری مبتلا می‌باشد.
عوامل ژنتیکی حدود 60 تا 80 درصد علت اختلال دوقطبی را تشکیل می‌دهند. این امر بدان معنی است که وراثت تنها علت اختلال دوقطبی نیست.
همچنین به این معنی نیس که اگر سابقه خانوادگی این اختلال را داشته باشید، قطعاً به آن مبتلا شوید. اکثر اعضای خانواده فردی با اختلال دوقطبی به این بیماری مبتلا نخواهند شد.
سایر عوامل خطر و محرک‌های اختلال دوقطبی
علاوه بر وراثت محققان معتقدند عوامل خطر دیگری نیز برای اختلال دوقطبی وجود دارد.
که برخی از آن‌ها شامل:
ساختار مغز
در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است تفاوت‌های ظریفی در اندازه و فعالیت مغز وجود داشته باشد. ضربه مغزی و آسیب‌های ضربه‌ای سر ممکن است خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را در فرد افزایش دهد.
فاکتور‌های محیطی
یک رویداد استرس‌زا اغلب باعث تحریک یا شروع اختلال دوقطبی می‌شود. این رویداد می‌تواند اتفاقی با استرس بالا و مربوط به زندگی شغلی یا شخصی باشد.
یک تغییر عمده و ناگهانی در زندگی، مانند مرگ یکی از عزیزان یا آسیب‌دیدگی جسمی، نیز می‌تواند باعث شروع این اختلال گردد. کنترل استرس در زندگی افرادی که به اختلال دوقطبی مبتلا هستند، معمولاً مفید واقع می‌شود.
عوامل فصلی ممکن است باعث شروع دوره‌های اختلال دوقطبی شوند. تغییر از زمستان به بهار، به طور خاص، یک محرک قوی است.
این امر به دلیل افزایش سریع تعداد ساعات آفتابی و روشنایی است که در طول روز بر غده صنوبری انسان تأثیر می‌گذارد. این موضوع، به نوبه خود، ممکن است در ایجاد افسردگی و شیدایی تأثیر بگذارد.
سایر عوامل محرک:
مصرف زیاد مواد مخدر یا الکل و کمبود خواب و در موارد خاص، اختلال دوقطبی در زنان می‌تواند در طول دوره پس از زایمان تحریک گردد.
این مسئله عموماً در زنانی اتفاق می‌افتد که از نظر بیولوژیکی تمایل به ایجاد آن دارند. بااین‌حال، خود بارداری معمولاً دلیل اصلی اختلال دوقطبی نیست.
سؤال:
والدین من دارای اختلال دوقطبی هستند، آیا باید پزشک مرتب من را از نظر این اختلال بررسی کند؟
پاسخ:
بررسی اختلال دوقطبی توسط پزشک خانواده می‌تواند ایده خوبی باشد.
مهم‌تر از همه، شما باید با افرادی که به آن‌ها اعتماد دارید و شما را بهتر می‌شناسند مانند اعضای خانواده یا دوستان، صحبت کنید.
نزدیکان شما معمولاً علائم اختلال دوقطبی را قبل از اینکه از کنترل خارج شود و بستری شدن در بیمارستان لازم باشد، متوجه می‌شوند.
اگر اعضای خانواده یا دوستان معتمد به شما می‌گویند که رفتار شما عجیب است و نه اینکه معمولاً چگونه رفتار می‌کنید، ممکن است زمان مناسب برای ملاقات با پزشک باشد.
یکی از اعضای خانواده یا یک دوست معتمد که می‌تواند مشاهدات خود را با پزشک شما در میان بگذارد را به همراه خود ببرید.
پیشگیری از خودکشی
اگر فکر می‌کنید شخصی بلافاصله در معرض آسیب‌زدن به خود یا صدمه زدن به شخص دیگری است:
• با شماره فوری‌های پزشکی یا اورژانس محلی خود تماس بگیرید.
• تا رسیدن کمک کنار او بمانید.
• هرگونه اسلحه، چاقو، دارو یا سایر مواردی که ممکن است آسیب برساند را بردارید.
• گوش کنید - اما قضاوت نکنید، بحث نکنید، تهدید نکنید، یا داد نزنید.
نتیجه نهایی
اختلال دوقطبی به‌خوبی درک نشده است، اما ما می‌دانیم که یک رابطه ارثی در ابتلا به آن وجود دارد. اگر فردی در خانواده شما به اختلال دوقطبی مبتلا باشد، خطر ابتلا به این بیماری بیشتر از افرادی است که سابقه خانوادگی در آن ندارند.
این امر به این معنی نیست که شما قطعاً به آن مبتلا خواهید شد.
اگر فکر می‌کنید شما یا یکی از عزیزانتان ممکن است اختلال دوقطبی داشته باشید، با پزشک خود صحبت کنید.
آن‌ها می‌توانند به شما در درک عوامل خطر شخصی کمک نموده و تعیین کنند آیا به آزمایش و ارزیابی بیشتر نیاز دارید یا خیر!
برگرفته از:
