تاثیر روزه داری بر سلامت انسان
دانشمندان در تازه‌ترین مطالعات خود به نتایج جالبی در مورد تاثیر روزه‌داری بر بهبود سلامتی و افزایش طول عمر دست یافته‌اند.
به گزارش مدیکال اکسپرس، طی چند دهه گذشته، دانشمندان دریافتند که محدودیت کالری دراز مدت مزایای زیادی را برای حیوانات از قبیل وزن کمتر، کنترل بهتر قند خون، حتی طول عمر بیشتر به همراه دارد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران؛ محققان تا حد زیادی تصور می‌کنند که کاهش مصرف غذا با برنامه ریزی مجدد متابولیسم این مزایا را افزایش می‌دهد. اما یک مطالعه جدید از دانشگاه ویسکانسین - مدیسون نشان می‌دهد که کاهش کالری دریافتی به تنهایی کافی نیست. روزه گرفتن برای موش‌ها برای استفاده کامل مفید است.
یافته‌های جدید از شواهد اولیه مبنی بر اینکه روزه داری می‌تواند سلامت افراد را افزایش دهد، پشتیبانی می‌کند، زیرا روند‌هایی مانند روزه داری متناوب همچنان موثر است. این مطالعات روی انسان و حیوانات به تصویر فزاینده‌ای از چگونگی کنترل سلامتی توسط زمان و آنچه می‌خوریم و نه فقط میزان آن افزوده است.
این تحقیق بر پیچیدگی تغذیه و متابولیسم تاکید می‌کند و راهنمایی را برای محققانی ارائه می‌دهد که سعی می‌کنند علل واقعی مزایای سلامتی ناشی از رژیم غذایی در حیوانات و انسان را مشخص کنند.
محققان دریافتند که همراه با خوردن کمتر، روزه داری ضعف را در دوران سالمندی کاهش می‌دهد و طول عمر آن‌ها را افزایش می‌دهد؛ و روزه داری به تنهایی می‌تواند قند خون و متابولیسم کبد را بهبود بخشد.
این تحقیق توسط داندی لامینگ، محقق دانشکده پزشکی و متابولیسم سلامت عمومی UW، دانشجوی کارشناسی ارشد وی هایدی پاک و همکاران آن‌ها در UW -Madison و سایر موسسات انجام شد. این تیم یافته‌های خود را در Nature Metabolism منتشر کرد.
پاک و لامینگ از انجام این تحقیق الهام گرفتند، زیرا محققان دریافتند که مطالعات قبلی ناخواسته محدودیت کالری را با روزه طولانی با ارائه غذای حیوانات فقط یک بار در روز ترکیب کرده‌اند؛ بنابراین، تشخیص اثرات یکی از دیگری دشوارتر بود.
لامینگ که مدتهاست تاثیر رژیم‌های محدود بر سوخت و ساز بدن را مطالعه کرده است، می‌گوید: این همپوشانی درمان، هم کاهش کالری و هم تحمیل سریع چیزی بود که همه آن را دیدند، اما همیشه مشخص نبود که اهمیت بیولوژیکی دارد یا خیر. تنها در چند سال گذشته بود که مردم به این موضوع علاقه‌مند شدند.
برای رفع این عوامل، گروه لامینگ چهار رژیم غذایی مختلف را برای موش‌ها طراحی کردند. یک گروه هر زمان که می‌خواستند به اندازه دلخواه غذا می‌خوردند. گروهی دیگر به مقدار کامل غذا خوردند، اما در مدت زمان کوتاهی، یک روزه طولانی بدون کاهش کالری را تجربه کردند.
دو گروه دیگر حدود ۳۰ درصد کالری کمتری دریافت کردند، این بدان معناست که برخی از موش‌ها روزه طولانی در روز داشتند در حالی که برخی دیگر از رژیم غذایی کم کالری استفاده می‌کردند، اما هرگز روزه نمی‌گرفتند که با اکثر مطالعات قبلی در مورد محدودیت کالری متفاوت بود.
معلوم شد که بسیاری از مزایایی که در ابتدا تنها به محدودیت کالری اختصاص داده شده بود کنترل بهتر قند خون، استفاده سالم از چربی برای تامین انرژی، محافظت در برابر ضعف در دوران سالمندی و طول عمر بیشتر، همه به ناشتا بودن نیز نیاز دارند. موش‌هایی که بدون روزه کالری کمتری مصرف کردند، این تغییرات مثبت را مشاهده نکردند.
روزه گرفتن به تنهایی، بدون کاهش مقدار غذای خورده شده، به اندازه محدودیت کالری در روزه داری قدرتمند بود. روزه به تنهایی برای بهبود حساسیت به انسولین و برنامه ریزی مجدد متابولیسم برای تمرکز بیشتر بر استفاده از چربی‌ها به عنوان منبع انرژی کافی بود. کبد موش‌های ناشتا همچنین علائم متابولیسم سالم‌تری را نشان داد.
محققان تاثیر روزه داری به تنهایی بر طول عمر یا ضعف در سن موش‌ها را مطالعه نکردند، اما سایر مطالعات نشان داده‌اند که روزه داری می‌تواند این مزایا را نیز به همراه داشته باشد.
در حالی که موش‌هایی که کالری کمتری بدون هیچ روزه‌ای مصرف کردند، کنترل قند خون خود را بهبود بخشیدند، آن‌ها در مقایسه با موش‌هایی که هم کمتر غذا می‌خوردند و هم روزه می‌گرفتند، به طور متوسط حدود ۸ ماه زودتر جان خود را از دست دادند.
لامینگ می‌گوید: این بسیار شگفت آور بود، اگرچه مطالعات دیگر نیز برخی از آثار منفی ناشی از محدود کردن کالری را نشان داده‌اند. این تیم همچنین ضعف را از طریق معیار‌هایی مانند قدرت گرفتن و وضعیت پوشش اندازه گیری کرد. علاوه بر طول عمر کوتاه‌تر، این موش‌ها در جنبه‌های خاصی از ضعف بدتر بودند، اما در موارد دیگر بهتر بودند؛ بنابراین، در حالت تعادل، ضعف آن‌ها تغییر چندانی نکرد، اما از نظر ظاهری سالم نبودند.
مطالعات اولیه بر روی موش‌های نر انجام شد، اما آزمایشگاه لامینگ همچنین اثرات متابولیکی مشابه روزه داری را در موش‌های ماده پیدا کرد.
این تحقیقات نشان می‌دهد که مطالعات رژیم غذایی حتی در محیط آزمایشگاهی چقدر دشوار است. این مشکل برای مطالعات انسانی افزایش یافته است، که به سادگی نمی‌تواند با سطح کنترل ممکن در مدل‌های حیوانی مطابقت داشته باشد. مطالعه جدید می‌تواند جهت کار‌های آینده را در جهت پاسخگویی به اینکه آیا روزه سلامتی انسان را بهبود می‌بخشد، تغییر دهد.
لامینگ می‌گوید: ما باید بدانیم که آیا این روزه گرفتن برای انسان‌ها مزایایی دارد یا خیر. اگر روزه داری محرک اصلی سلامتی است، ما باید دارو‌ها یا مداخلات رژیم غذایی را که روزه را تقلید می‌کند، مطالعه کنیم.
