۱۴ علامت اختلال دوقطبی
اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است که با تغییرات شدید در خلق‌وخو از نشاط افراطی به اندوه زیاد و بالعکس مشخص می‌شود. نشاط‌های افراطی، دوره‌های شیدایی بوده، درحالی‌که اندوه‌های زیاد، دوره‌های افسردگی هستند. تغییرات خلقی حتی ممکن است با هم ترکیب شوند، بنابراین ممکن است هم‌زمان احساس نشاط و افسردگی کنید.
به گزارش اقتصادآنلاین،اختلال دوقطبی یک تشخیص نادر نیست. مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۵ نشان داد که ۲.۶ درصد جمعیت، یا بیش از ۵ میلیون نفر، با نوعی اختلال دوقطبی زندگی می‌کنند. علائم آن در اواخر نوجوانی یا اوایل سال‌های بزرگسالی فرد ظاهر می‌شود، اما ممکن است در کودکان نیز وجود داشته باشد.
زنان بیشتر از مردان دوقطبی می‌گیرند، اگرچه دلیل این امر هنوز مشخص نیست.تشخیص اختلال دوقطبی دشوار است، اما علائم یا نشانه‌هایی وجود دارد که می‌توانید به دنبال آن‌ها باشید.
علائم اختلال دوقطبی چیست؟
علائم و نشانه‌های اختلال دوقطبی متنوع است. بسیاری از این علائم همچنین می‌تواند به دلیل شرایط دیگر ایجاد شود و تشخیص این وضعیت را سخت می‌کند. علائم اختلال دوقطبی را می‌توان به‌طورکلی به علائم شیدایی و علائم افسردگی تقسیم کرد.
۷ نشانه شیدایی
شیدایی می‌تواند علائم دیگری را نیز ایجاد کند، اما هفت مورد از علائم اصلی این مرحله از اختلال دوقطبی عبارتند از:
۱. احساس طولانی‌مدت بیش از حد خوشحال یا "نشاط افراطی"
۲. کاهش نیاز به خواب
۳. خیلی سریع صحبت‌کردن، اغلب با افکار پریشان
۴. احساس بی‌قراری یا هیجان‌های شدید
۵. به‌راحتی حواس‌پرت شدن
۶. داشتن اعتمادبه‌نفس بیش از حد توانایی‌های خود
۷. انجام یک رفتار پرخطر، مانند داشتن رابطه جنسی هیجانی، قمار با پس‌انداز زندگی، و یا ولخرجی کردن
۷ نشانه افسردگی
افسردگی مانند شیدایی می‌تواند علائم دیگری را نیز ایجاد کند، اما در اینجا هفت مورد از علائم اصلی افسردگی ناشی از اختلال دوقطبی وجود دارد:
۱. احساس غم یا ناامیدی طولانی‌مدت
۲. کناره‌گیری از دوستان و خانواده
۳. ازدست‌دادن علاقه به فعالیت‌هایی که زمانی از آن‌ها لذت می‌برید
۴. تغییر قابل‌توجهی در اشتها
۵. احساس خستگی شدید یا کمبود انرژی
۶. داشتن مشکلات حافظه، تمرکز و تصمیم‌گیری
۷. فکر کردن درمورد خودکشی و یا اقدام به انجام آن، یا مشغولیت با افکاری درمورد مرگ
پیشگیری از خودکشی
اگر فکر می‌کنید شخصی بلافاصله در معرض آسیب‌زدن به خود یا صدمه زدن به شخص دیگری است:
• با شماره فوریت‌های پزشکی یا اورژانس محلی خود تماس بگیرید.
• تا رسیدن کمک کنار او بمانید.
• هرگونه اسلحه، چاقو، دارو یا سایر مواردی که ممکن است آسیب برساند را بردارید.
• گوش کنید – اما قضاوت نکنید، بحث نکنید، تهدید نکنید، یا داد نزنید.
انواع و نشانه‌های اختلال دوقطبی
چهار نوع اختلال دوقطبی وجود دارد، اما دو نوع از این نوع اغلب تشخیص داده می‌شوند.
دوقطبی I
این شکل کلاسیک اختلال دوقطبی قبلاً "افسردگی شیدایی" نامیده می‌شد. در دوقطبی I، فاز شیدایی واضح می‌باشد. رفتار و تغییر روحیه فرد بسیار شدید است و رفتار او به‌سرعت تشدید می‌شود تا زمانی که از کنترل خارج شود. فرد در صورت عدم درمان ممکن است در اورژانس بستری گردد.
برای داشتن دوقطبی I، شخص باید دوره‌های شیدایی را تجربه کرده باشد. برای اینکه یک رویداد یک دوره شیدایی تلقی شود، باید:
• تغییراتی در خلق‌وخو یا رفتار‌هایی داشته باشد که برخلاف رفتار معمول فرد است
• بیشتر طول روز، تقریباً هر روز در طول دوره رخ دهد
• حداقل یک هفته طول بکشد یا آن‌قدر شدید باشد که فرد به مراقبت فوری در بیمارستان نیاز پیدا نماید
افراد مبتلا به دوقطبی I به طور معمول دارای دوره‌های افسردگی نیز هستند، اما برای تشخیص دوقطبی I یک دوره افسردگی نیاز نیست.
دوقطبی II
دوقطبی II شایع‌تر از دوقطبی I است. علائم آن شامل علائم افسردگی نیز می‌باشد، اما علائم شیدایی آن بسیار کمتر است و علائم شیدایی خفیف نامیده می‌شود. شیدایی خفیف اغلب بدون درمان بدتر می‌شود و فرد می‌تواند به‌شدت شیدا یا افسرده شود.
درک ابتلا به اختلال دوقطبی II برای مردم سخت‌تر است، و اغلب دوستان یا عزیزان می‌توانند این شخص مبتلا را تشویق کنند تا کمک بگیرد.
انواع نادرتر اختلال دوقطبی
دو نوع دیگر از این اختلال وجود دارد که کمتر از دوقطبی I و II شایع است. اختلال سیکلوتایمیک شامل تغییراتی در خلق‌وخو و جابه‌جایی‌هایی مشابه دوقطبی I و II است، اما شیفت‌ها اغلب ماهیت چشمگیری ندارند. یک فرد مبتلا به اختلال خوی ادواری اغلب می‌تواند بدون دارو عملکرد طبیعی داشته باشد، هرچند ممکن است سخت باشد. با گذشت زمان، تغییرات خلقی فرد ممکن است به تشخیص دوقطبی I یا II تبدیل شود.
تشخیص اختلال دوقطبی
تا زمانی که شیدایی شدید نداشته باشید، تشخیص علائم اختلال دوقطبی به‌سختی ممکن است. افرادی که شیدایی خفیف دارند ممکن است بیش از حد معمول انرژی، اعتمادبه‌نفس داشته و پر از ایده بوده و خواب کمتری داشته باشند. این‌ها مواردی است که به‌سختی کسی از آن‌ها شکایت می‌کند.
درمان اختلال دوقطبی
پس از تشخیص، پزشک در مورد یک برنامه درمانی که مناسب شما تصمیم می‌گیرد. درمان اختلال دوقطبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• دارو
• رفتاردرمانی
• درمان سو مصرف مواد
• درمان با شوک الکتریکی
یک روانپزشک مجاز معمولاً درمان شما را مدیریت می‌کند. همچنین ممکن است یک مددکار اجتماعی، روان‌شناس یا پرستار روانپزشکی درتیم مراقبت‌های شما باشد.
با دکتر خود صحبت کنید
اگر فکر می‌کنید که شما یا یکی از عزیزانتان علائم یا نشانه‌های اختلال دوقطبی را دارید، اولین قدم شما باید صحبت با پزشک باشد. فقط یک متخصص پزشکی آموزش‌دیده می‌تواند این اختلال را تشخیص دهد، و تشخیص درست، کلید اصلی درمان مناسب است. دارو، درمان یا سایر گزینه‌های درمانی می‌تواند به شما یا عزیز شما کمک کند علائم را تحت کنترل درآورده و زندگی راضی‌کننده و کامل داشته باشید.
سوال:
تفاوت علائم اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان با علائم اختلال دوقطبی در بزرگسالان چیست؟
جواب:
در صورت وجود اختلال دوقطبی، کودکان ممکن است علائم افسردگی مختلفی را نشان دهند. به‌عنوان‌مثال، کودکان و نوجوانان ممکن است به‌جای روحیه افسرده، خلق‌وخوی تحریک‌پذیر از خود نشان دهند.
به همین ترتیب، ممکن است به‌جای کاهش وزن، آن‌ها نتوانند به افزایش وزن مورد انتظار که برای دوره رشد خاص آن‌ها طبیعی است، برسند. مختص مرحله شیدایی بیماری، کودکان ممکن است احمق یا دست‌وپا چلفتی به نظر برسند – فراتر از آنچه "مناسب" تنظیم یا سطح رشد کودک انتظار می‌رود.
به‌عبارت‌دیگر، در مهمانی‌ها یا سایر رویداد‌های اجتماعی، کودکان احمق و سرخوش هستند و اوقات خوبی را سپری می‌کنند. اما اگر آن‌ها در مدرسه یا در خانه که این فعالیت‌های فعلی، کار‌هایی نیست که مورد انتظار باشد، این‌گونه رفتار کنند، کودک ممکن است معیار "A" برای اختلال دوقطبی را داشته باشد.
به همین ترتیب، کودکان ممکن است توانایی‌ها را تا حد خطرناک بودن بیش از حد غلو کنند. آن‌ها ممکن است برنامه‌های دقیق و غیرواقعی را برای پروژه‌هایی شروع کنند که به‌وضوح فراتر از توانایی آن‌ها است.
کودک همچنین ممکن است به طور ناگهانی کار‌های جنسی را شروع کند که برای سطح رشد کودک نامناسب است (البته با این فرض که کودک مورد آزار جنسی یا در معرض مواد صریح جنسی قرار نگرفته باشد).
