سیستم فعلاً قطع است

دفتر در طبقه سوم یک مجتمع آپارتمانی قرار دارد و برای رفتن به دفتر یا باید سه طبقه از راه پله‌ها بالا بروی  یا منتظر باشی آسانسوری که حرکتش طعنه به لاک‌پشت می‌زند و در هر طبقه مدت زیادی معطل می‌شود، بالاخره در طبقه همکف رخ بنماید   و تو را به دفتر خدمات الکترونیک قضایی برساند. اینجا اما اول ماجراست، راهرویی کوچک که مملو از مراجعه‌کننده است، مراجعه‌کنندگان کلافه‌ای که مدام زیر لب غر می‌زنند و به اینترنتی که همیشه خدا قطع است لعنت می‌فرستند.

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری، خانم اباذری یکی از مراجعه‌کنندگانی است که برای گرفتن کد الکترونیک قضایی و  ثبت در خواست طلاق به این دفتر مراجعه کرده است، او می‌گوید: دیروز هم برای ثبت درخواستم آمدم، اما گفتند سیستم قطع است و مشخص نیست چه زمانی وصل می‌شود. من هم دخترم را در خانه تنها گذاشته بودم و نمی‌توانستم زیاد منتظر بمانم. امروز اما از ساعت 8صبح پشت در دفتر بودم تا کارشان شروع شود. نیم ساعت اول که کارمندان مشغول خوردن صبحانه بودند و تازه 20دقیقه‌ای می‌شود که یکی یکی پشت میزهایشان نشسته‌اند. اباذری با تأسف سری تکان می‌دهد و می‌گوید: همه مدارکم را تحویل دادم اما بعد از چند دقیقه اعلام کردند که دوباره سیستم مرکزی قطع شده و امکان ثبت درخواستم را ندارندو باید منتظر بمانم تا دوباره اینترنت وصل شود. وی ادامه داد: قرار بود با راه‌اندازی دولت الکترونیک کار مردم آسان‌تر و رفت‌وآمدها کمتر شود، اما مثل اینکه فقط اسم الکترونیک به دفاتر اضافه و راهی برای کسب درآمد و اشتغال‌زایی برای برخی افراد شده، سیستم فشلی که هر روز قطع است و باعث معطلی مردم می‌شود.

آقای عباسی به میان صحبت هایمان می‌آید و می‌گوید: اینجا را ببینید از 5باجه‌ای که قرار است کار مردم را راه بیندازند، 2باجه کار می‌کند که یکی هم برای وکلاست، یعنی فقط کارهای آقایان و خانم‌های وکیل را راه می‌اندازد، بارها اعتراض کرده‌ام که وقتی وکیلی در دفتر نیست که کاری برایش انجام دهید، کار مردم عادی را انجام دهید، اما خانم کارمند می‌گوید: طبق دستور ریاست این شعبه فقط کار وکلا را انجام می‌دهد و نمی‌توانیم غیراز وکلا برای دیگران کاری انجام دهیم

عباسی ادامه می‌دهد: به خدا این انصاف نیست، اینجا برای مراجعان تنها 3صندلی دارد و بقیه مردم باید سرپا بایستند یا توی راه پله سرگردان باشند، حق ما مردم این نیست که این‌طور بی‌احترامی ببینیم. کاش مسئولان قوه قضاییه که سرزده به زندان و دادگاه‌ها می‌روند یک روز هم سر زده به این دفاتر بیایند و اوضاع مراجعه‌کنندگان را مشاهده کنند.

عباسی که برای گرفتن کد رهگیری به این دفتر مراجعه کرده، می‌گوید: ثبت نام را در خانه انجام داده‌ام حالا برای گرفتن کد رهگیری یک ساعتی می‌شود که اینجا معطلم، اینجا طوری با ما رفتار می‌کنند انگار افراد بیکاری هستیم و فقط معطل مانده‌ایم که بیاییم اینجا کارمان را انجام دهند، خدا به سر شاهد است من یک ساعت مرخصی گرفته‌ام تا کارم را انجام دهم اما از شانس بدم سیستم‌های دفتر قطع شده و مشخص نیست کی دوباره وصل می‌شود؛ اعتراض هم که می‌کنیم کارمندها قهر می‌کنند و می‌روند.

آقای شبستری، عاقله مردی است که یک عصای چوبی منبت کاری شده در دست دارد، به محض وارد‌شدن شبستری به دفتر، مرد جوانی که روی صندلی نشسته جایش را به او می‌دهد. شبستری می‌گوید: با رفیق دوران جوانی‌ام به مشکل مالی برخورده‌ام، هر چقدر سعی کردیم با ریش سفیدی مصالحه کنیم، نشد که نشد، برای طرح دعوا به دادسرا رفتم آنجا گفتند که اول باید به این دفاتر بیاییم و کد رهگیری بگیریم و ثبت‌نام کنیم. حالا آمده‌ام تا ثبت نام کنم و کد رهگیری بگیرم. شبستری به کوچکی دفتر خدمات الکترونیک اشاره می‌کند و می‌گوید: این دفتر ظرفیت این همه مراجعه‌کننده را ندارد، دو روز دیگر که هوا گرم می‌شود اینجا دیگر نمی‌شود نفس کشید، اینجا هم مثل بعضی دفاتر پلیس +10است که متراژ کمی دارند و این باعث اذیت و آزار مردم می‌شود.

عقربه‌های ساعت به 10نزدیک می‌شوند، خانم کارمند با یک لیوان چای در دست پشت باجه 4 می‌نشیند و شماره 9فراخوان می‌شود، باجه 3شماره 10را فراخوان می‌کند، فراخوان‌هایی که به معنی وصل شدن سیستم است اما زمزمه‌هایی در میان مراجعه‌کنندگان شنیده می‌شود: خدا کند دوباره قطع نشود، کاش زودتر کار مردم را راه بیندازند تا سیستم قطع نشده، کاش کوسه‌هایی که سیم‌های اینترنت را گاز زده‌اند دوباره برنگردند و....

کارتخوان برای چیست؟

دفتر پلیس +10 حوالی بزرگراه نواب در طبقه همکف قرار دارد. 10صندلی رنگ و رو رفته کنار دیوار چیده شده‌اند و یک میز چوبی که روزگاری قهوه‌ای بوده و الان دیگر رنگی به رو ندارد به دیوار تکیه داده و بعید نیست به همین زودی‌ها زهوارش در برود. دو پایه خودکار که ظاهرا یک زمانی خودکارهای آبی رنگ به آنها متصل بوده هم بدون خودکار روی میز قرار دارند.

یادگاری‌های روی میز نشان از درون آدمهایی دارد که روزی برای انجام کار به این دفتر آمده‌اند و برای اینکه وقتشان خیلی تلف نشود دستخطی از خود بر روی میز به یادگار گذاشته‌اند، محمد کنار اسمش نام فرناز را درون یک قلب کشیده و شاید در دلش آرزوکرده تا یک روز دست در دست فرناز برای گرفتن گذرنامه به اینجا بیایند. ابوالفضل با خط نستعلیق نامش را روی میز حکاکی کرده و یک گل لاله کنار اسمش کشیده، مراجعه‌کننده دیگری که نخواسته کسی از نامش مطلع شود به نوشتن مصرعی از مولانا بسنده کرده:«رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها من».

آقای ابوطالبی برای گرفتن گذرنامه همراه همسر و دو پسر خردسالش به این دفتر آمده‌اند. محمد پسر کوچک‌تر بی‌تابی می‌کند و یک لحظه صدای گریه‌اش قطع نمی‌شود اما تا رسیدن نوبت به آقای ابوطالبی هنوز 11نفر دیگر جلوتر هستند. خانمی از کیفش به محمد و برادرش شکلات می‌دهد اما تنها چند ثانیه صدای گریه قطع می‌شود ودوباره روز از نو روزی از نو، مادر محمد به بیرون از دفتر می‌رود اما سرما باعث می‌شود تا دوباره به دفتر برگردد، کارمند مسئول ثبت درخواست گذرنامه رو به مراجعه‌کنندگان می‌کند و می‌گوید: اجازه دهند تا کار این خانواده را زودتر راه بیندازد تا بچه‌ها بیشتر از این اذیت نشوند، برخی جواب مثبت می‌دهندو برخی با تکان دادن سر رضایت خود را اعلام می‌کنند. آن طرف تر، خانمی که مسئول ارائه خلافی خودرو است، سرش بیشتر از بقیه شلوغ است، بیشتر از 10نفر با در دست داشتن کارت ماشین جلوی کانتر ایستاده‌اند، مشکل اینجا نه قطعی سیستم که کمبود پول خرد است، خانم مسئول هر چند دقیقه یک‌بار اعلام می‌کند که لطفا برای دریافت خلافی پول خرد(هزاری و دو هزاری) آماده کنید و با تمام شدن صحبت‌هایش صدای اعتراض مردم هم بلند می‌شود:«پس این دستگاه کارتخوان برای چیست؟»، «حالا پول خرد از کجا بیاوریم؟»، «یک خلافی گرفتن که اینقدر دنگ و فنگ ندارد»و... و حالا نوبت افرادی است که در صف ایستاده‌اند تا جیب هایشان را بگردند و پول خرد پیدا کنند، برخی هم که هزاری و دوهزاری ندارند از دیگران درخواست می‌کنند تا اگر پول خرد دارند پولهایشان را با یکدیگر معاوضه کنند.

آقای منتظری که انتهای صف ایستاده می‌گوید: فکر کنم اینجا تنها دفتری باشد که برای گرفتن خلافی باید حتما پول نقد آماده کنیم، تمام دفاتر از دستگاه کارتخوان استفاده می‌کنند، این دیگر نوبر است. آن طرف‌تر چند پسر جوان از دستگاه نوبت دهی، شماره گرفته‌اند و منتظرند تا شماره‌شان فراخوان شود تا برای انجام کارهای گواهی عدم‌سوء پیشینه به باجه شماره 2مراجعه کنند. نیما، 24ساله است و چند هفته‌ای می‌شود که در یک شرکت هواپیمایی مشغول به‌کار شده و حالا برای تکمیل مدارکش نیاز به دریافت گواهی عدم‌سوءپیشینه دارد. نیما می‌گوید: نیم ساعت می‌شود که برای ارائه درخواست سوء پیشینه به این دفتر مراجعه کرده و هنوز کارش راه نیفتاده است. نیما به دستگاه کارتخوان روی میز اشاره می‌کند و می‌گوید: این‌بار اینترنت قطع نشده اما مشکلی برای دستگاه‌های کارتخوان پیش آمده که نمی‌توانند از آن استفاده کنند مسئول باجه هم می‌گوید که مشکل از سیستم بانکی است و ربطی به آنها ندارد.

زیرساخت‌ها آماده نیست

 رضا به میان صحبت هایمان می‌آید و می‌گوید: وقتی قرار است دولت الکترونیک راه‌اندازی شود یعنی همه تمهیدات لازم برای این کار فراهم شده، اما از وقتی این دفاتر راه‌اندازی شده، هر روز یک مشکل برای مراجعه‌کنندگان پیش می‌آید، یک‌بار اینترنت قطع است، یک‌بار دستگاه‌های کارتخوان کار نمی‌کنند، یک‌بار دستگاهی که قرار است اثر انگشت بگیرد خراب است، یک‌بار کارمند مربوطه به مرخصی رفته و جایگزینی ندارد. رضا با تأسف ادامه می‌دهد: اینکه همه زیر ساخت‌ها آماده شود و بعد یک پروژه به عظمت دولت الکترونیک در کشور راه‌اندازی شود مهم‌تر از راه‌اندازی بدون آماده‌کردن زیر ساخت‌هاست، اینترنتی که هر روز قطع می‌شود و مراجعه‌کنندگان را مدت‌ها منتظر نگه‌می‌دارد، دیگر نامش اینترنت و شبکه ملی اطلاعات نیست. این مشل فقط برای دفاتر پلیس +10نیست، سری به دفاتر الکترونیک قضایی، دفاتر پیشخوان دولت و... بزنید همه همین مشکل را دارند. صدای اعتراض مردم هم به هیچ جایی نمی‌رسد.

ارباب رجوع‌های مظلوم

دفتر خدمات الکترونیک شهر حوالی میدان قزوین حدود 17مراجعه‌کننده دارد اما فقط یک کارمند پشت میز نشسته و بقیه صندلی‌ها خالی است. مراجعه‌کنندگان هم هر کدام سرشان به کاری گرم است، یکی مجله تاریخ گذشته خانواده سبز را ورق می‌زند، دیگری ماهنامه خودرو را بی‌علاقه تورق می‌کند، چند نفر با موبایل‌هایشان سرگرمند و یکی دو نفر هم سرشان را به دیوار تکیه داده و چشمهایشان را بسته‌اند و لابد خواب‌های خوشی می‌بینند.

آقای مولایی، کت‌و‌شلوار شکلاتی رنگ پوشیده ودستمال گردن کرم رنگش را با پیراهنش ست کرده و صفحات نیازمندی روزنامه را مطالعه می‌کند. سؤال می‌کنم چرا هیچ‌کس پشت باجه‌ها نیست، مولایی می‌گوید: مثل اینکه شما بار اولتان است، اینجا آمده‌اید، از ساعت 11و 45تا یک ساعت کارمندان وقت استراحت و ناهار و نماز دارند، بعد از این ساعت تا ساعت 2دوباره کار می‌کنند. مولایی برای گرفتن تأییدیه  نقشه ساختمان برای سومین بار است که به دفتر خدمات الکترونیک مراجعه کرده، می‌گوید: بعضی از کارها را می‌شود در خانه یا محل کار هم انجام داد، مثل همین نقشه ساختمان کاش برنامه‌ای بود که مثلا من این نقشه ساختمانی را برایشان ارسال می‌کردم و نیازی به حضور در اینجا نداشتم و تأییدیه نهایی هم از طریق اینترنت برایمان ارسال می‌شد. باور کنید خانم، اینکه بعضی روزها مجبورم یکی دو ساعت در این دفتر منتظر باشم تا کارم انجام شود برایم کلافه‌کننده است.

آقای علیایی هم قرار است خانه‌اش را با همسایه کناری‌شان تجمیع کند و بسازد. او می‌گوید: دفعه قبل که آمدم تمام مدارک مورد نیاز را آوردم و همه کارهای مربوط به تحویل مدارک را انجام دادم، دیروز کارمندی که مدارک را از من تحویل گرفته بود تماس گرفت و گفت که مشکلی در تشکیل پرونده‌ام به‌وجود آمده و باید امروز مراجعه کنم، حالا نیم ساعتی می‌شود که اینجا هستم اما همه برای استراحت رفته‌اند. کاش حداقل طوری کارها را انجام می‌دادند که نوبتی برای ناهار و نماز بروندو یک دفعه همه با هم دفتر را خالی نکنند. آقای تفرشی مجله خانواده سبز را روی میز می‌گذارد و می‌گوید: از این ساعت به بعد هر کس بیاید دیگر هیچ کاری برایش انجام نمی‌دهند ظاهرا در این دفتر تا قبل از ساعت 11و نیم هرکس شماره گرفت کارش را راه می‌اندازند و از این ساعت به بعد هیچ تعهدی در قبال مراجعه‌کنندگان ندارند. کاش ما واقعا «ارباب‌رجوع» بودیم نه مزاحم.