مشکلات زندگی در شهرهای قدبلند

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان، در سال 85 بعد از نیم قرن، مطابق آمار و نتایج سرشماری نفوس و مسکن این نسبت بر عکس شد. بر اساس آمار 68‌درصد از جمعیت 70‌میلیونی کشور در سال 85 ساکن شهرها بودند و 32‌درصد ساکن روستاها. از سال 85 ، حدود 13 سال می‌گذرد و بعید به‌نظر می‌رسد سرشماری پیش رو چیزی غیر از افزایش شهرنشینی را نشان دهد. آمار علاوه بر آنکه نشان‌دهنده افزایش جمعیت هستند رشد سریع شهرنشینی را نشان می‌دهند. رشد شهرنشینی نه فقط به‌دلیل مهاجرت روستاییان به شهر، بلکه به گفته کارشناسان به‌دلیل گسترش روزافزون شهرها در پی توسعه انسانی است. گسترش شهرنشینی هم در فرم تغییر ایجاد می‌کند و هم محتوا. هم بر شکل و شمایل نقاط مختلف کشور تاثیر می‌گذارد و هم در فرهنگ و از جمله آن خلق و خوی مردمان اثرگذار است. رشد عمودی شهر باید کنترل شود. از سوی دیگر یکی از مشکلات در این باره بحث بلند مرتبه سازی و رشد عمودی شهرها است، اتفاقی که روز گذشته امام جمعه موقت تهران به آن واکنش نشان داد و درباره ایجاد آسمانخراش‌ها در کلانشهری مانند تهران گفت: امیدواریم با اقدامات شهرداری از رشد بی‌رویه آسمان‌خراش‌ها در تهران که آسیب‌های جدی برای شهر دارد، جلوگیری شود. سید محمدحسن ابوترابی‌‌فرد خاطرنشان کرد: نگاه مدیریت شهری معطوف بر این است که رشد عمودی شهر مقداری کنترل و مدیریت شود و امیدوارم مدیران شهری بر همین اساس نیز قدم بردارند و شاهد ایجاد شهرک‌های اقماری کارآمد با شرایط مطلوب برای پاسخ به نیازهای شهروندان تهرانی باشیم. امیدواریم با اقدامات شهرداری از رشد بی‌رویه آسمان‌خراش‌ها در تهران که آسیب‌های جدی برای شهر دارد، جلوگیری شود. این در حالی است که تاریخچه بلندمرتبه‌سازی نوین در تهران به اوایل دهه 30 بازمی‌گردد. در این سال‌ها، نخستین ساختمان بلندمرتبه در تهران توسط هوشنگ خانشقاقی در خیابان جمهوری با 10 طبقه ساخته شده است.اسکلت این ساختمان از بتون آرمه با دو آسانسور احداث شده و جالب اینکه هنوز هم در حال استفاده است. بعد از انقلاب و آغاز جنگ نزدیک به ده سال بلند مرتبه سازی در پایتخت متوقف شد اما این روند در سال‌های پایانی دهه 60 و افزایش قیمت زمین و آغاز فروش تراکم از سوی شهرداری تهران تغییر کرد و بلند مرتبه سازی در تهران از سر گرفته شد. ساختمان‌هایی که به‌دلیل نبود چارچوب و نقشه های جامع در مناطق زلزله خیز ساخته شد. با این وجود شهر تهران شهر بلندی نیست و یکی از کوتاهترین پایتخت‌های دنیا محسوب می شود. بر این اساس می‌توان گفت تهران با جمعیتی بالغ بر هشت‌میلیون نفر با مشکلات زیادی روبه‌رو شده است و این جمعیت نیازمند خانه هستند و انبوه سازی در تهران نیز به‌دلیل مهاجرت و تقاضا همچنان در حال رشد و افزایش است، چراکه بر اساس یک فرمول ثابت به هر میزان تقاضا افزایش یابد، عرضه نیز افزایش خواهد یافت. برخی از کارشناسان علت انبوه سازی در کلان شهرهایی مثل تهران را مهاجرت عنوان می کنند و معتقدند که چنانچه جلوی مهاجرت گرفته شود، انبوه سازی بی‌‌‌رویه و غیراستاندارد نیز متوقف می شود. کارشناسان بر این باورند که مهاجرت و به تبع آن انبوه سازی در کلان شهرها تبعات منفی چه به لحاظ اجتماعی و چه اقتصادی دارد و باید در این زمینه مسئولان راه چاره ای بیندیشند. معضلات ترافیک، نداشتن جای پارک و هزاران مشکل دیگر در کلان شهرها نشأت گرفته از مهاجرت و انبوه‌سازی بدون درنظرگرفتن اصول ساخت و ساز است. اینکه در کنار هر برجی که ساخته می شود باید پارکینگ ساخت تا از تجمع خودروها در خیابان ها جلوگیری شود.