وقتی برنزه بودن بی‌کلاس بود!

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از انتخاب، سلایق مردم از دهه 1960 و 1970 به بعد تفاوت هایی آشکار با سال های قبل پیدا کرد. یکی از این تفاوت ها را می توان تفاوت سلیقه در مورد رنگ پوست دانست.

سال ها پیش رنگ پوست کمرنگ و رنگ پریده بسیار متداول بود. درواقع هراندازه رنگ پوست افراد کمرنگ تر بود، مورد استقبال بالاتری واقع می شدند. این موضع علت هایی متعدد داشت. یکی از علل این موضوع را می توان مسائل مرتبط با نژادپرستی دانست اما به نظر می رسد مهمترین علت این موضوع، اعتقاد به تیرگی رنگ پوست و تعلق داشتن فرد به طبقه کارگر بود.

بر همین اساس نیز، پیش از انقلاب صنعتی، پوست رنگ پریده سفید بسیار محبوب بود، زیرا زندگی شاد و بی دغدغه را متبلور می کرد و پوست تیره به عنوان نمادی از طبقه کارگر شناخته می شد. بعدها، در قرن بیستم، پوست های برنزه به نمادی از زیبایی تبدیل شد.

پوستهای کمرنگ نشانه ای از امتیاز مرفه بودن در اروپا بود. در ژاپن و چین زنان برای کمرنگ شدن پوست خود از یک پودر سفید یا ماسک استفاده می کردند. در جامعه فرانسوی، پوست سفید بسیار ارزشمند بود و گاهی اوقات سرب و سایر مواد سمی در پودر و کرم مخلوط می شد تا پوست سفید تر شود. در عصر ویکتوریا نیز زنانی که پوستشان سفید بود جذاب تر بودند حتی اگر از بیماری سل رنج می بردند.

یکی از نخستین جرقه های توجه به رنگ پوست برنزه، زمانی بود که طراح برند کوکو شنل از تعطیلات خود در قرن بیست و یکم بازگشت و از همان زمان نیز پوست برنزه در این برند به نمادی از تعطیلات تابستانی تبدیل شد و به مرور از اواخر دهه 1960، پوست برنزه نشان می داد که فرد پول کافی برای گذراندن تعطیلات گرمسیری را در اختیار داشته است.