مجید برزگر از فروش فیلم هایش در سوپر مارکت‌ها می‌گوید
سینمای ایران در افت و فرودهای تاریخی خود بیش از هشتاد سال است که بنا بر موقعیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور، میان "هنر سینما" و "صنعت سینما" در نوسان است. سینمای هنری با مخاطبان خود همواره وجود داشته است و کمتر هم پیش آمده یک فیلم ساخته شده برای مخاطبان خاص در گیشه هم موفق باشد. بنابراین ارزش گذاری فیلم های هنری بنا بر گیشه و فروش امکان پذیر نیست. با این حال تهیه کنندگان بسیاری از این فیلم ها، روش های برخورد با مخاطب عام تر را هم می‌آزمایند و گاهی نتایجی هم حاصل می‌شود. از جمله چند سالی ست که فیلم های بیانگر و دارای ایده های خاص تر نیز به شبکه‌ی نمایش خانگی وارد شده اند و در کنار سینمای بدنه( یا همان صنعت سینما) در سوپر مارکت ها هم به فروش می‌رسند.
اقتصاد هنر آنلاین- فرزانه شهریاری؛ "مجید برزگر" یکی از فیلم سازان موفقی ست که سال گذشته به فاصله ای کوتاه، دو فیلم او یعنی "پرویز" و " فصل باران های موسمی" به سوپر مارکت ها آمد.
حضور فیلم‌های طبقه نخبه و روشنفکر جامعه در کنار فیلم‌های سوپر مارکتی می‌تواند سطح سلیقه مخاطبان را ارتقاء دهد
برزگر با توجه به شرایط موجود و آن چه که پیش آمده است حضور و فروش آثارش را در سوپرمارکت، اتفاق خوبی می‌داند و می‌گوید در حال حاضر با نگاه به تیراژ کتاب ها هم، می‌توان دریافت تعداد مخاطبان این نوع فیلم‌ها کم است و اگر تنها در محل‌های خاصی توزیع و فروش داشته باشند آن طور که باید دیده نخواهند شد. اما درستی این اتفاق به شرطی است که به مخاطب آدرس اشتباه ندهیم، به طور مثال اگر بازیگر چهرهای تنها در یک سکانس از فیلم ما حضور دارد، از تصویر او، بر روی بسته بندی کار به جهت جذب مخاطب و فروش بیشتر بهره نگیریم، بلکه بیاییم آدرس درست محصول را بر روی بسته بندی آن نقل قول کنیم و اگر جایزه‌ای دریافت کرده است عنوان کنیم. فروش این نوع آثار پایین است و از این طریق امکان گسترده تر شدن دایره‌ی مخاطبانش بیشتر خواهد شد و می‌توانند ادامه‌ی حیات دهند.
سرمایه گذارن فیلم‌های عامه پسند تنها به دنبال سود هستند
برزگر می‌گوید این روزها سرمایه‌گذاران به دنبال سود دهی هستند، متاسفانه سرمایه گذاری بخش خصوصی بیشتر راجع به فیلم‌های عامه پسند در حال انجام است و تهیه کنندگان این بخش تنها به فکر سود بیشتر در زمان کوتاه هستند و نگاهشان این است چه کاری زودتر و بیشتر به سود می‌رسد و از آن حمایت می‌کنند. آثاری همچون فیلم‌‌هایی که من ساخته‌ام، ارزان قیمت هستند و بودجه زیادی برای ساخت نداشتند واگر اکران عمومی برای این دست فیلم‌ها محل مناسبی نیست، تلاش می‌کنم از طریق دیگر بازار فروش آن را ایجاد و پیدا کنم. به طور مثال در فستیوال ها شرکت می‌کنم و از طریق رسانه‌ی خانگی مخاطب آن را پیدا کنم. ما با فروش آثارمان از طریق سوپرمارکت حداقل می‌توانیم به برگشت سرمایه مان دست یابیم و متضرر نشویم و بتوانیم پروژه جدیدی را شروع کنیم. برزگر در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید من تا به حال در کارهایم اسپانسر نداشته ام ، دلیلش هم این است که نمی خواستم سلیقه اسپانسر به فیلمم ورود کند چون آن را به نفع کار نمی دانستم. به طور مثال اگر اسپانسر کار یک بانک باشد، می‌بایست در جایی از فیلم لوگوی آن را نمایش دهم و من این را مغایر با آن چه در ذهن داشته ام، می‌دانستم.
مسئولان و کسانی که در تخصیص بودجه فرهنگ و هنر نقش دارند، می‌توانند سینما و هنر این کشور را به سمتی جهت دهند، که در چشم انداز پیش رویمان، شاهد ساخت فیلم های معتبری همچون پرویز باشیم و بتوانیم سطح سلیقه و فرهنگ عموم مردم و مخاطبان سینما را بالاتر ببریم.
