میزان میل مردم ایران به خشونت چقدر است؟

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، جامعه آماری این پژوهش کلیه شهروندان بالای ۱۸ سال کشور (شهری و روستایی) بوده‌اند و تعداد نمونه آماری برابر با ۴۸۹۰ نفر بوده است.

در این طرح بیش از ۲۰ شاخص فرهنگ سیاسی مردم ایران مورد سنجش قرار گرفت. شاخص میل به خشونت با چهار گویه زیر مورد سنجش قرار گرفته است به گونه‌ای که در هر گویه پاسخگو باید نظر خود را بر روی طیف پنج قسمتی (کاملاً مخالفم، مخالفم، مردد، موافقم و کاملاً موافقم) اعلام می‌کرد:

۱- اگر گروهی از مردم در اعتراض به چیزی تظاهرات کنند، پلیس حق دارد با خشونت آن‌ها را سرکوب کند.

۲- باید به دولت اختیارات بیشتری برای سرکوب و از بین بردن کسانی که با دولت موافق نیستند داده شود.

۳- اگر کسی مشکوک به انجام جرمی باشد، پلیس حق دارد با کتک از او اعتراف بگیرد.

۴- مجازات مجرمان جلوی چشم همه مردم برای پیشگیری از جرم و اداره جامعه ضروری است.

در هر کدام از گویه‌های فوق اگر کسی با گویه مورد نظر کاملاً مخالف باشد نمره ۱ یعنی میل کم به خشونت و اگر کسی با گویه مورد نظر کاملاً موافق باشد نمره ۵ یعنی در گروه میل زیاد به خشونت دسته‌بندی شده است. در پایان از جمع چهار گویه مورد نظر شاخص میل به خشونت بر روی طیف صفر تا ۱۰۰ محاسبه شده که هرچه نمره فرد به صفر نزدیک‌تر باشد نشان دهنده میل کم به خشونت و هرچه به ۱۰۰ نزدیک‌تر باشد نشان‌دهنده میل زیاد به خشونت است.

نتایج مربوط به شاخص میل به خشونت نشان می‌دهد در مجموع میانگین میل به خشونت بر روی طیف ۰ تا ۱۰۰ برابر با ۳۳ بوده است که به طرز محسوسی از نقطه وسط طیف (عدد ۵۰) پایین‌تر است. میانگین این شاخص در پیمایش سال ۱۳۸۴ برابر با ۳۱.۵ از ۱۰۰ بوده است. یافته‌های تحقیق حاکی از آن است که میل به خشونت در بین مردان و زنان یکسان است و در بین گروه‌های سنی نیز با افزایش سن میل به خشونت اندکی بیشتر می‌شود به طوری که میانگین میل به خشونت افراد بالای ۵۰ سال ۳۸ و میانگین افراد ۱۸ تا ۲۹ ساله ۳۰ بوده است. در بین گروه‌های تحصیلی نیز با افزایش تحصیلات به طرز معناداری میل به خشونت کمتر می‌شود به نحوی که میانگین میل به خشونت افرادی که تحصیلات عالی (کارشناسی ارشد و دکتری) دارند ۲۷ و میانگین افراد بی‌سواد ۴۶ از ۱۰۰ است.

بر اساس این گزارش، موج دوم پیمایش ملی فرهنگ سیاسی مردم ایران به همت مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) و با مشارکت مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری، معاونت فرهنگی جهاد دانشگاهی، پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات و معاونت امور زنان و خانواده نهاد ریاست جمهوری در اردیبهشت سال جاری انجام شد.