برگزیت، جنجالی‌ترین موضوع انگلیس در 2018

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایرنا، با نزدیک شدن مهلت قانونی خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، موضوع برگزیت همچنان به‌عنوان یکی از موضوعات مهم سیاسی کشور ادامه دارد. مذاکرات با اتحادیه اروپا در کنار بحث‌وجدل‌های داخلی در پارلمان و عرصه رسانه‌ها ادامه داشت و دولت محافظه‌کار تلاش کرد که بن‌بست مذاکرات را با پیشنهادهای عملی باز کند؛ اما از سوی دیگر بر سر آنچه «برگزیت نرم» خوانده می‌شد، مجبور به پذیرفتن استعفای تعدادی از اعضای کابینه شد. در این سال علاوه بر وزیر امور خارجه، مسئول کابینه در برگزیت نیز استعفا داد. طولی نکشید که جانشین وی نیز به دلیل نارضایتی از طرح پیشنهادی دولت استعفا داد و اینک با نزدیک شدن سریع مهلت قانونی، شاهد تحولات پرشتاب‌تر در این زمینه خواهیم بود. 
سال گذشته همچنین شاهد تیره شدن روابط انگلیس با روسیه بر سر حادثه مسموم شدن جاسوس سابق روس و دخترش در شهر سالزبری بودیم که به محکومیت روسیه توسط دولت‌های عضو ناتو انجامید. سفر دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا به لندن، دیدار محمد بن سلمان ولیعهد عربستان از لندن، افزایش تورم، افزایش انگیزه‌های نژادپرستانه و عواطف ضد مهاجرتی و شدت یافتن اسلام هراسی، افزایش جرم و قتل در لندن، تأثیرات منفی سیاست ریاضت اقتصادی و حضور نسبتاً موفق گروه انگلیس، گرمای بی‌سابقه و البته دخالت نظامی و حمله هوایی به مواضع دولتی در سوریه از دیگر تحولات این سال بوده است.

** برگزیت، همچنان پرجنجال‌ترین خبر
صبح روز اول ژانویه 2018 مردم انگلیس در حالی بیدار شدند که برگزیت همچنان پر سر و صداترین موضوع خبری بود. پارلمان در آخرین روزهای کاری سال قبل برخلاف تمایل دولت، تصویب کرده بود که باید موردقرارداد نهایی با اتحادیه اروپا نظر و رای داشته باشد. مصوبه‌ای که این روزها، به مانع کم‌وبیش تعیین‌کننده‌ای بر سر راه دولت تبدیل‌شده است. دولت انگلیس توانست پس از مدت‌ها مذاکره با اتحادیه اروپا به توافق نسبتاً قابل قبولی برسد که هم انگلیس را در داخل نظام واحد گمرکی اروپا نگه می‌دارد و هم با پایان دادن به آزادی رفت‌وآمد شهروندان اروپایی، نگرانی‌های مربوط به مهاجرت را برطرف می‌کند. بااین‌حال به دلایل گوناگون ازجمله بلاتکلیف بودن وضعیت ایرلند شمالی، عدم امکان خروج یک‌طرفه از پیمان و حفظ مشروعیت دادگاه عالی اتحادیه اروپا، این توافق ضمنی حتی به مذاق برگزیتی ها هم خوش نیامد. 
بذر این بحران درواقع یک سال پیش در دسامبر 2017 کاشته شد، هنگامی‌که نمایندگان تصویب کردند که پارلمان باید در موردتوافق نهایی نظر خود را ارائه کند. نمایندگان در ادامه خواستار «رأی مؤثر» و معنی‌دار پارلمان برای تصویب توافقنامه خروج از اتحادیه اروپا شدند. این پیشنهاد در رأی‌گیری ژوئن (خرداد) در پارلمان با شکست مواجه شد و اکنون نظر پارلمان فقط مشورتی خواهد بود. بااین‌حال هنوز کارشناسان حقوقی مطمئن نیستند که رأی منفی پارلمان واقعاً بی‌اثر باشد. 

** لغو سفر ترامپ
در ابتدای سال میلادی ترامپ اعلام کرد که سفرش به انگلیس را لغو کرده است. انتظار می‌رفت که ترامپ برای مراسم بازگشایی ساختمان جدید سفارت آمریکا در لندن به این شهر سفرکرده و دیداری رسمی با نخست‌وزیر و ملکه داشته باشد. «ترزا مِ»ی اولین رهبر سیاسی بود که بلافاصله پس از انتخاب ترامپ و در ژانویه 2017 به دیدار او شتافت. در همین دیدار وی دعوت رسمی ملکه از ترامپ برای سفر به انگلیس را تقدیم کرد. بااین‌حال ترامپ با بهانه قرار دادن ساختمان جدید سفارت آمریکا، سفر خود را لغو کرد. 
سفارت آمریکا از ساختمان قدیمی خود در محله گران‌قیمت «مِی فِیر» به واکسهال در جنوب رودخانه منتقل‌شده بود که از دید ترامپ محله پرتی است. بااین‌حال به نظر می‌رسد دلیل اصلی لغو سفر، نگرانی از اعتراضات مردم انگلیس بود که در طوماری با یک‌میلیون و 800 هزار امضا برای لغو دعوت ملکه از ترامپ تهیه‌کرده بودند. 
به این موضوع باید درگیری لفظی ترامپ با صادق خان، شهردار مسلمان لندن در توییتر را نیز اضافه کرد. بدین ترتیب لغو اولین برنامه سفر ترامپ به لندن موجب این نگرانی شد که انگلیس دیگر اولویت آمریکا نیست. بوریس جانسون، وزیر امور خارجه وقت از صادق خان که عضو حزب کارگر است انتقاد و تأکید کرد که آمریکا بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار خارجی در انگلیس است و جرمی کوربین و صادق خان به این رابطه صدمه می‌زنند. 

** تیرگی روابط با روسیه، سفر بن سلمان
ماه مارس 2018 شاهد دو اتفاق مهم در عرصه سیاسی بود. اول مسموم شدن جاسوس سابق روس در شهر سالزبری توسط ماده اعصاب معروف به «نوویچوک» که به درگیری‌های سیاسی گسترده بعدی بین انگلیس و ناتو ازیک‌طرف و روسیه از طرف دیگر انجامید و دوم سفر رسمی بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی به انگلیس.
بن سلمان که آن روزها هنوز به‌عنوان نماینده نسل جوان و نیروی تجددخواه در عربستان و حتی جهان اسلام معرفی می‌شد، سفر سه‌روزه خود به انگلیس را همراه با یک کارزار تبلیغاتی بزرگ و پرخرج آغاز کرد. صفحات لای روزنامه‌ها و بیلبوردهای شهر لندن پر شد از پوسترهایی که بن سلمان را نیرویی متجدد و تحول طلب معرفی می‌کرد که قصد دارد درهای عربستان سعودی را به روی جهان باز کند.
تبلیغات زیادی روی موضوع آزادی رانندگی برای زنان و امثال آن شکل گرفت تا شاید اندکی از حواشی سفر او به انگلیس کاسته شود. وی در این سفر به دیدار رسمی ملکه و خانواده سلطنتی و همچنین نخست‌وزیر شتافت. 
جرمی کوربین رهبر حزب کارگر، دولت را متهم کرد که با فروش سلاح به عربستان سعودی در جنایت جنگی علیه مردم یمن شریک است و خواستار توقف فروش اسلحه به این کشور شد.
آلمان در پی وقایع یمن فروش سلاح به سعودی را متوقف کرده بود اما در عوض انگلیس پس از آغاز دخالت سعودی در یمن، فروش سلاح به این کشور را با نرخ بالایی افزایش داد. اکنون عربستان سعودی بزرگ‌ترین خریدار سلاح‌های انگلیسی است و بعید است که این کشور چنین معامله پرسود و چنین مشتری دست‌به‌جیبی را به‌راحتی از دست بدهد. 
در ماجرایی دیگر یک جاسوس سابق روس(سرگی اسکریپال) که به انگلیس پناهنده شده بود به همراه دخترش در شهر سالزبری مسموم شده و حال آن‌ها وخیم گزارش شد.
در پی گزارش‌هایی که به‌شدت کنترل‌شده به نظر می‌رسید، دولت انگلیس مدعی شد که این دو توسط ماده‌ای شیمیایی به نام «نوویچوک» که یک ماده سمی ضد اعصاب است مسموم شده‌اند. انگشت اتهام بلافاصله به سمت روسیه رفت چراکه فرد مسموم روس بود و نام سم مورداستفاده، آهنگی روسی داشت. در ماه‌های بعد انگلیس نام و عکس دو مأمور روس را که می‌گفت در این عملیات شرکت داشته‌اند منتشر کرد. روسیه تمام این اتهامات را رد کرد اما مشاجره لفظی بین دو کشور ادامه یافت. 
وزیر امور خارجه وقت انگلیس به‌شدت اتهام سفیر روسیه در اتحادیه اروپا را رد کرد که مدعی شده بود منبع اصلی سم مورداشاره، درواقع یک آزمایشگاه سری نظامی انگلیس در نزدیکی سالزبری است. «ترزا مِی» پس از بازدید از سالزبری روسیه را در این عملیات مسئول معرفی کرد و فشارها بر آن کشور از طریق شورای امنیت، اتحادیه اروپا و ناتو را افزایش داد. انگلیس همچنین 23 دیپلمات روس و خانواده‌هایشان را از انگلیس اخراج کرد. 
«مِی» در ادامه خواستار تشکیل جلسه فوری شورای امنیت در این زمینه شد. در این جلسه انگلیس مجدداً روسیه را به استفاده از سلاح شیمیایی در خاک خود متهم کرد. سفیر روسیه این اتهام را رد کرد و گفت که کشورش زبان تهدید را قبول نمی‌کند. 
با نزدیک شدن به جام جهانی فوتبال به میزبانی روسیه، به نظر می‌رسید روسیه در موقعیتی نیست که بخواهد به تنش پیش‌آمده بیشتر دامن بزند، به‌این‌ترتیب در روزهای بعد متحدان انگلیس ازجمله آمریکا تعداد بیشتری از دیپلمات‌های روس را اخراج کردند.
چهار ماه بعد از مسموم شدن جاسوس سابق روس و دخترش توسط سم نوویچوک، اعلام شد که دو شهروند انگلیسی نیز ظاهراً به‌طور تصادفی با این ماه مسموم شده‌اند. یکی از این افراد که زنی بود به دلیل دوز بالای ماده سمی جان باخت. پلیس در همین رابطه تحقیقات جنایی خود را آغاز کرد و به‌این‌ترتیب بار دیگر، موضوع تسلیحات شیمیایی روس‌ها بر سر زبان‌ها افتاد.

** قتل و چاقوکشی در لندن و سیاست خصمانه علیه مهاجران
در ابتدای آوریل اعلام شد که برای اولین بار در تاریخ، نرخ قتل در لندن از نیویورک پیشی گرفته است. در ماه فوریه در لندن 15 و در نیویورک 14 قتل ثبت‌شده بود. همچنین در ماه مارس، فقط 22 چاقوکشی منجر به قتل ثبت‌شده است. 
تعداد چاقوکشی و قتل در لندن در سه سال گذشت 40 درصد رشد داشته است. برخی آن را به دلیل سیاست ریاضت اقتصادی حزب محافظه‌کار و کاهش شدید بودجه و کارکنان پلیس می‌دانند. گرچه عوامل دیگر مانند افزایش بیکاری و فقر را نمی‌توان مردود دانست. 
در 14 آوریل، آمریکا، فرانسه و انگلیس به‌طور مشترک وارد عملیات بمباران هوایی مواضع دولتی در سوریه شدند. قبلاً این اتهام مطرح‌شده بود که نیروهای دولتی سوریه در حمله به منطقه غوطه از سلاح شیمیایی استفاده کرده‌اند. 
در پایان ماه « اَمبر راد» وزیر کشور به دلیل افتضاح معروف به «نسل ویندراش» استعفا داد. ماجرا ازاین‌قرار بود که وزارت کشور در سال‌های اخیر با پیش گرفتن سیاست 'خصمانه' در مقابل مهاجران، کار را به‌جایی رسانده بود که برخی از مهاجران قدیمی که نزدیک شصت سال در این کشور ساکن بودند با مشکلاتی ازجمله اخراج از کشور، باطل شدن پاسپورت، منع از وارد شدن به کشور و اخراج از کار مواجه شدند.
ازآنجایی‌که یکی از اولین کشتی‌های حامل مهاجران سیاه‌پوست جامائیکایی به خاک انگلیس کشتی «ویندراش» نام داشت، این افراد به نسل ویندراش معروف شدند. در پی استعفای «راد» نخست‌وزیر انگلیس ساجد جاوید را که فرزند یک خانواده مهاجر پاکستانی است به‌عنوان وزیر کشور نصب کرد.

** انتخابات شوراهای شهری، محو شدن یوکیپ
در ابتدای ماه «می» و در انتخابات میان‌دوره‌ای شوراهای شهر حزب کارگر توانست به نسبت موفق‌تر از حزب محافظه‌کار عمل کند. اما نتیجه قابل‌توجه‌تر این بود که حزب استقلال انگلیس موسوم به «یوکیپ» تقریباً تمام کرسی‌های خود به‌جز سه تا را از دست داد. این حزب از 126 کرسی به 3 کرسی سقوط کرد. 
اغلب این موضوع را به‌عنوان نشانه سقوط و اضمحلال کامل حزب یوکیپ تعبیر کردند. حزب یوکیپ که هدف اصلی‌اش خروج انگلیس از اتحادیه اروپا بود، پس از پیروزی در همه‌پرسی برگزیت، دیگر فلسفه وجودی خود را ازدست‌داده و دیگر آرمانی برای مبارزه و جمع‌کردن هواداران نداشت. ضمن اینکه حزب محافظه‌کار که قبلاً حامی عضویت در اروپا بود، پس از همه‌پرسی به پرچم‌دار برگزیت تبدیل‌شده و توانسته بود آراء ضد مهاجر و ضد اروپایی یوکیپ را از آن خود کند، موضوعی که می‌تواند با شکست برگزیت، که در وضعیت فعلی بسیار محتمل است، به شکست بزرگی برای حزب محافظه‌کار منتهی شود. 

** برگزیت 
گفتگوهای مربوط به برگزیت در داخل پارلمان در ماه ژوئن ادامه یافت و دولت با اکثریت بسیار نزدیکی موفق شد جلوی طرحی که خواستار «رأی مؤثر» پارلمان می‌شد را بگیرد. به‌این‌ترتیب نمایندگان خواهند توانست در مورد متن توافق نهایی رأی بدهند؛ اما رأی آن‌ها الزام‌آور نخواهد بود. در همین روزها و در ابتدای تیرماه (23 ژوئن) نزدیک به صد هزار نفر در مرکز لندن در مخالفت با برگزیت تظاهرات کردند. این افراد خواهان تجدید همه‌پرسی یا آنچه «رأی مردم» می‌خواندند شدند. 
دولت انگلیس در یازدهم جولای سند پیشنهادی خود برای «برگزیت نرم» را منتشر کرد. این سند که گاه به «چکرز» از آن نام‌برده می‌شود (زیرا در اقامتگاه تابستانی نخست‌وزیر موسوم به چکرز موردبحث قرارگرفته) ضمن اعلام پایان آزادی سفر شهروندان اتحادیه اروپا به انگلیس، پیشنهاد می‌دهد که سفرهای توریستی، سفر به‌قصد کارهای کوتاه‌مدت و همچنین حضور دانشجویان اروپایی در دانشگاه‌های انگلیس آزاد و بدون نیاز به ویزا باشد. درزمینهٔ تجارت این سند تضمین می‌دهد که انگلیس به همه مقررات تجاری و استانداردهای اتحادیه اروپا در مورد کالاها (و نه خدمات) وفادار مانده و در عوض بتواند بدون موانع گمرکی با بازار اروپا تجارت کند. این سند موردقبول برگزیتی های سرسخت قرار نگرفت و به‌این‌ترتیب دو تن از اعضای کابینه، یعنی بوریس جانسون وزیر امور خارجه و دیوید دیویس، وزیر برگزیت از دولت استعفا دادند. بااین‌حال این سند به بنیانی برای توافق نهایی با اتحادیه اروپا تبدیل شد و کم‌وبیش اکثر موارد آن به تائید مذاکره‌کنندگان اروپایی رسید.
به‌هرروی، معضل ایرلند شمالی همچنان به‌صورت یک مسأله دشوار پابرجاست. دولت می‌خواهد درعین‌حال دو کار متناقض را پیش ببرد. اول اینکه طبق معاهده بلفاست که در زمان «تونی بلر» امضاشده و موجب پایان درگیری‌ها در ایرلند شمالی شد، می‌خواهد از مرز کشیدن بین دو ایرلند پرهیز کند. طبق این معاهده، جمهوری ایرلند از ادعای ارضی بر ایرلند شمالی دست برداشت و در عوض خواستار آن شد که بین ایرلند شمالی و جنوبی نباید «مرز سخت» یعنی سیم‌خاردار یا ایست بازرسی و غیره برقرار شود. 
دوم اینکه دولت تلاش دارد ضمن اینکه مرز سخت ایجاد نکند، از نظام گمرکی اتحادیه اروپا خارج شود و این با مرز نرم سازگار نیست. تا قبل از این، عضویت انگلیس و ایرلند جنوبی در اتحادیه اروپا، وجود مرز نرم را ممکن می‌کرد. اکنون و با توجه به برگزیت این امکان دیگر ازدست‌رفته است. 
یک‌راه حل این است که مرز گمرکی را به مرز آبی بین جزیره انگلیس و ایرلند منتقل کنند، اما این موضوع به‌شدت با مخالفت پروتستان‌های ایرلند شمالی مواجه شده است که آن را قدمی برای جدا شدن ایرلند شمالی از سرزمین اصلی می‌دانند. مشکل هنگامی جدی می‌شود که بدانیم حزب محافظه‌کار بدون حمایت حزب متحد دمکراتیک ایرلند شمالی در پارلمان اکثریت نخواهد داشت و بدون حمایت آن‌ها نخواهد توانست هیچ مصوبه‌ای تصویب کند. 
اگرچه شاید اکنون‌که رأی پارلمان در برگزیت الزام‌آور نیست، دولت هم زیاد به نظر حزب متحد دمکراتیک ایرلند شمالی اهمیت ندهد اما باید پس‌ازآن منتظر خروج این حزب از ائتلاف ضمنی با محافظه‌کاران بود و به فکر انحلال پارلمان و انتخابات زودرس باشد. بااین‌حال ازآنجایی‌که حزب متحد دمکراتیک ایرلند شمالی به همان اندازه و شاید بیشتر از حزب محافظه‌کار نگران به قدرت رسیدن حزب کارگر است، بتوانند دندان روی جگر گذاشته و باهم کنار بیایند. چراکه در صورت انتخابات زودرس، حزب کارگر به رهبری کوربین از شانس بالایی برای پیروزی برخوردار است. 
در ماه سپتامبر اتحادیه اروپا سند چکرز را رد کرد؛ میشل بارنیه، مذاکره‌کننده اروپایی برگزیت به‌طور مشخص از پیشنهاد انگلیس برای گرفتن حق گمرک از طرف اروپا انتقاد کرد و آن را غیرقابل‌قبول دانست. بااین‌حال بسیاری از پیشنهادهای مطرح‌شده در چکرز بعداً و در گفتگوهای ماه نوامبر موردپذیرش دو طرف قرار گرفت. 

** سفر ترامپ به لندن
درست فردای اعلام سند برگزیت، ترامپ برای سفر رسمی خود وارد لندن شد. به دلیل تظاهرات گسترده در لندن بیشتر دیدارهای ترامپ در خارج از شهر انجام شد. وی به‌جای ملاقات نخست‌وزیر در اقامتگاه اصلی او در شماره 10 خیابان داونینگ استریت به اقامتگاه چکرز در خارج شهر رفت و ملکه را نیز به‌جای کاخ باکینگهام که در لندن قرار دارد در کاخ وینزور در پنجاه کیلومتری لندن ملاقات کرد. دیدار با ملکه بدون تشریفات و تقریباً غیررسمی و فقط به‌صرف چای بود و پس‌ازآن ترامپ به‌سرعت به سمت اسکاتلند و زمین تنیس خود پرواز کرد. 
سفر ترامپ به انگلیس که در آغاز سال یک‌بار لغو شده بود سرانجام تحت تدابیر شدید امنیتی انجام شد. ترامپ انگلیس را که نگران از دست رفتن اهمیتش در نزد آمریکا بود به‌عنوان نوزدهمین مقصد خارجی خود انتخاب کرده بود. این در حالی است که «ترزا مِی» اولین رهبر خارجی بود که پس از انتخاب ترامپ به دیدار او شتافت. 
در آستانه دیدار ترامپ، به دلیل تظاهرات گسترده در لندن و سپس در چند شهر اسکاتلند، و همچنین به دلیل مواضع ترامپ در مورد سند پیشنهادی معروف به چکرز، نگرانی‌هایی وجود داشت که شاید رابطه نزدیک و ویژه آمریکا با انگلیس شکر آب‌شده باشد. به‌ویژه اینکه ترامپ در بدو ورود و در مصاحبه‌ای با روزنامه سان در عین تمجید از وزیر امور خارجه مستعفی انگلیس، از نخست‌وزیر ابراز نارضایتی کرده بود و علاوه بر آن گفت که در صورت «برگزیت نرم» از معامله ویژه با آمریکا خبری نخواهد بود. 
نگرانی‌ها زیاد دوام پیدا نکرد و ترامپ پس از ملاقات و گفتگو با نخست‌وزیر در مصاحبه مطبوعاتی مدعی شد که رابطه ویژه آمریکا با انگلیس از همیشه 'ویژه‌تر' و 'خیلی ویژه' است. ترامپ مخصوصاً به دلیل موضع ضد مهاجرتی خود نسبت به برگزیت احساس مثبتی داشته و دائم آن را تشویق کرده است. بنابراین یک برگزیت نرم زیاد به مذاق او خوشایند نمی‌آمد. 
وی در مدت دیدار خود از انگلیس این موضع ضد مهاجرتی و حتی ضد اروپایی خود را مخفی نکرد. او با گوشه و کنایه از اروپا بر سر نپرداختن سهم مقرر از بودجه ناتو و به‌ویژه از آلمان به دلیل خرید گاز از روسیه انتقاد کرد. همه متوجه شدند که ترامپ زیاد دل‌خوشی از اروپایی‌ها ندارد. در یک جمع‌بندی، سفر ترامپ به انگلیس و سفرش به بروکسل برای شرکت در اجلاس ناتو هرقدر برای انگلیس و شخص « مِی» خوشایند بود، برای اروپایی‌ها زیاد جالب نبود. 

** برگزیت در مسیر نهایی شدن
روز 20 اکتبر بزرگ‌ترین تظاهرات ضد برگزیت در لندن برپا شد. در این تظاهرات که بر اساس برخی تخمین‌ها 700 هزار نفر در آن شرکت داشتند، تظاهرکنندگان خواستار رأی‌گیری دوباره برای خروج یا باقی ماندن در اتحادیه اروپا شدند. با توجه به آمار 700 هزارنفری، پس از راهپیمایی ضد جنگ عراق در سال 2003، این بزرگ‌ترین تظاهرات انگلیس در قرن بیست و یکم محسوب می‌شود. در ادامه تحولات مربوط به برگزیت، «جو جانسون» معاون وزیر حمل‌ونقل که ازقضا برادر بوریس جانسون است ضمن درخواست برگزاری همه‌پرسی مجدد، از مقام خود استعفا داد. 
14 نوامبر نیز پیش‌نویس طرح خروج از اتحادیه اروپا در کابینه دولت تصویب شد. بااین‌حال روز بعد، «دومینیک راب» وزیر برگزیت که جای «دوید دیویس» را گرفته بود، به دلیل مخالفت با این طرح استعفا داد. چند روز بعد این طرح پس از 18 ماه مذاکره به تصویب 27 عضو باقیمانده اتحادیه اروپا رسید. 
ابتدا قرار بود این توافق روز سه‌شنبه 11 دسامبر در پارلمان به رأی گذاشته شود. حتی تا صبح روز 10 دسامبر نیز همین انتظار می‌رفت اما به ناگاه نخست‌وزیر اعلام کرد که رأی‌گیری به مدت یک ماه به تعویق افتاده است. تقریباً برای همه روشن بود که طرح نخست‌وزیر در خصوص برگزیت رأی نخواهد آورد. 
دونالد توسک، رئیس شورای اروپا اظهار داشت که توافق فعلی در مورد برگزیت نهایی است و اروپا دوباره بر سر آن مذاکره نخواهد کرد. اکنون بسیاری به‌احتمال خروج بدون توافق و یا یافتن راهی برای ادامه عضویت در اتحادیه اروپا فکر می‌کنند. دوشنبه دهم دسامبر دیوان دادگستری اروپا در تفسیر ماده 50 قانون اساسی اتحادیه اروپا اعلام کرد که انگلیس می‌تواند به‌طور یک‌طرفه درخواست خود بر اساس این ماده را لغو کرده و عملاً برگزیت را متوقف کند. این رأی راه روشنی پیش پای مخالفان برگزیت گذاشت که برای باقی ماندن در اتحادیه نیازی به موافقت 27 عضو دیگر نیست.
اینک با توجه نامعلوم بودن وضعیت مرزی دو ایرلند در دوره پسا برگزیت و موضع سرسخت حزب متحد دمکراتیک ایرلند شمالی، و از سوی دیگر کوتاه نیامدن اتحادیه اروپا در حمایت از جمهوری ایرلند، به نظر می‌رسد تمام راه‌ها به روی نخست‌وزیر بسته‌شده است. هرچند نمی‌توان به‌طورقطع دانست که خواسته قلبی «می» خروج از اتحادیه اروپا باشد. 

** سایر رویدادها
در میان اخبار سال 2018 ازجمله باید به این اشاره کرد که تیم انگلیس در جام جهانی به مقام چهارمی رسید که با توجه به سابقه این تیم در جامهای جهانی، مقام خوبی بوده و موجب خوشحالی مردم این کشور شد. 
همچنین در این سال دو نفر از اعضای خانواده سلطنتی نیز به خانه بخت رفتند. انگلیس در سال 2018 گرم‌ترین تابستان ثبت‌شده در تاریخ این کشور را تجربه کرد و در این سال دولت برنامه خود برای مبارزه با زباله‌های پلاستیکی را اعلام نمود. در آغاز این سال مردم انگلیس تورم بالای 3 درصد را تجربه کردند که بالاترین میزان تورم در شش سال گذشته بوده است.