کی‌روش: کاری می‌کنیم اسپانیا به پسران ایران احترام بگذارد
طولانی می‌شود؛ طولانی‌تر از چیزی که انتظارش را داشته باشیم. کی‌روش در کنفرانس خبری نشسته و مدام به سؤال‌های متعدد و بعضا طولانی پاسخ می‌دهد. تیم او برنده مهم‌ترین بازی جام جهانی برای ایران شد.
مراکش را درست در ثانیه‌های پایانی شکست داد و فریادهای بلندی که کنار زمین می‌کشید، گواه همه چیز بود. کی‌روش بالاخره بعد از ساعت‌ها انتظار در اطراف میکسدزون دیده می‌شود. کت‌وشلوار جدیدی که برای ملی‌پوشان ایرانی برای حضور در جام جهانی در نظر گرفته شده، بیش از هر زمان دیگری به سرمربی پرتغالی تیم ملی می‌آید.
به گزارش اقتصادآنلاین، شرق نوشت: گوشه جیبش پرچم سه‌رنگ ایران کار شده و اتوی شلوارش هم بیش از اندازه تازه به نظر می‌آید. همان‌طور که شیک وارد می‌شود، لبخندی حاکی از رضایت هم بر لب دارد. گره کراوات قرمزرنگی که بسته، کمی پایین‌تر آمده و این موضوع نشان می‌دهد که کارلوس کی‌روش هم برای هضم اتفاق بزرگی که رخ داده، نیاز به خالی‌کردن هیجان داشته است. شاید هم کمی نفس کم آورده که مجبور شده گره را شل‌تر کند. او آخرین نفر از اعضای کادر فنی و مجموعه تیم ملی است که می‌خواهد سوار اتوبوس شود؛ اتفاقی که البته باعث می‌شود تنها گیرآوردنش راحت‌تر شود. کی‌روش با وجود رقم‌زدن اتفاق تاریخی برای فوتبال ایران با آرامش گفت‌وگویش را شروع می‌کند.
آقای کی‌روش، روز قبل از بازی به شما گفتم فرصت تاریخ‌سازی دارید و می‌توانید اولین مربی تاریخ ایران لقب بگیرید که بازی نخست در جام جهانی را ببرد. الان شما انجامش دادید و مراکش را شکست داده‌اید. حالا چه احساسی دارید؟
خیلی خیلی خوشحال و راضی هستم. خوشحالم چون بازیکنان ایران با شایستگی هرچه‌تمام‌تر برای رسیدن به چیزی که می‌خواستیم تلاش کردند و ازخودگذشتگی نشان دادند. این سه امتیاز از همه مهم‌تر برای خود این بازیکنان اهمیت دارد چون حالا با رضایت و خیالی آسوده به مسکو می‌روند تا ادامه تمرینات را از سر بگیرند. آنها به مسکو برمی‌گردند در حالی که همین حالا یک پیروزی در کارنامه‌شان به ثبت رسانده‌اند.
تأکید زیادی بر اهمیت بازی نخست داشتید. چرا این بازی این قدر مهم بود؟
دلیل ساده‌ای دارد چون پیروزی در بازی اول مثل یک مرهم است. مثل یک دارو. من راهکارهای زیادی را امتحان کرده‌ام ولی هیچ دارویی به اندازه پیروزی در بازی اول تأثیر ندارد.
وقتی سوت پایان بازی زده شد، به چه چیزی یا چه کسی فکر می‌کردید؟
به دوستان، خانواده و به همه ایرانی‌هایی که از تیم ملی حمایت کردند. البته منظورم هواداران واقعی فوتبال است نه آنهایی که تظاهر به هواداری کردند یا اینکه اصلا هوادار واقعی نبودند.
یعنی همچنان همان حس را دارید که حمایت صددرصدی از تیم ملی صورت نگرفته است؟
نمی‌دانم. درباره این موضوع و اینکه قرار است چه اتفاقی بیفتد، بعد از جام جهانی صحبت خواهیم کرد.
خب برگردیم به شرایط تیم ملی. در بازی بعدی قرار است به مصاف اسپانیا بروید... .
نمی‌دانم چطور بازی خواهیم کرد ولی باید تلاش کنیم. اسپانیا بازیکنانی دارد که کنترلشان کار بسیار دشواری است ولی باید بازی را همان‌طور که می‌دانیم و می‌توانیم پیش ببریم. این نکته مهمی است. اهمیتی ندارد که آنها بهترین بازیکنان، بهترین تکنیک و تاکتیک را دارند. آنها در این زمینه‌ها بهترین هستند ولی قبل از برگزاری بازی برنده مشخص نمی‌شود. بنابراین هیچ تیمی نمی‌تواند با شهرتش در هیچ دیداری به پیروزی برسد. ما برای شهرت اسپانیا احترام قائلیم ولی باید بازی کرد و ما با امیدواری بازی می‌کنیم و در نهایت آن چیزی که دوست داریم این است که در پایان بازی، بازیکنان اسپانیا با احترام زیادی نسبت به پسران ایران از زمین مسابقه خارج شوند.
حالا تیم ملی سه امتیاز از اولین بازی دارد؛ با کسب این سه امتیاز با سبک متفاوتی مقابل اسپانیا بازی می‌کنید؟
نه، با همین سبک بازی می‌کنیم... با کسب این سه امتیاز برای خودمان مشکل ایجاد کردیم؛ مشکل یعنی اینکه مسئولیت بیشتری برای خودمان به وجود آوردیم. بعد از بازی با مراکش نمی‌رویم جشن بگیریم. با این اعتقاد از بازی با مراکش خارج می‌شویم که باید خیلی خیلی تلاش کنیم.
به نظرتان با توجه به سه امتیاز کسب‌شده، همچنان صعود به مرحله بعدی کار سختی است؟
سخت یا آسان؟ به‌کاربردن واژه سخت یک شوخی است ولی باید کار کرد و کار کرد. در بازی‌های انتخابی جام جهانی نشان دادیم سختی‌های زیادی داشتیم. بازی‌های دوستانه زیادی برگزار نکردیم و کمپ تمرینی نداشتیم ولی چه باید کرد؟ جایی برای بهانه‌جویی و توجیه نیست. هرگز! همیشه سعی می‌کنیم بهترین باشیم و می‌دانیم باید سختی بکشیم. نه می‌خواهم بهانه بیاورم و نه توجیه کنم. هیچ یک از سختی‌هایی که با آنها روبه‌رو شدیم برایمان حکم توجیه ندارد. این قانون اصلی ماست.
در بازی با مراکش، تیم رقیب به این انتقاد داشت که ایران تدافعی بود و مالکیت توپ در اختیار مراکشی‌ها بود.
در بازی‌های انتخابی جام جهانی در بسیاری از بازی‌ها بین 60 تا 70 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشتیم و 30 درصد برای توپ می‌جنگیدیم ولی اینجا در جام جهانی لازم است برای تملک توپ بجنگیم و راهکار دیگری پیدا کنیم.
آقای کی‌روش، داستان کفش‌های نایکی و تحریمی که شامل حال بازیکنان ایران شد سروصدای زیادی به پا کرد. از کفش‌هایتان بگویید.
باید این سؤال را از مسئولان نایکی بپرسید. امتناع آنها از دادن کفش به بازیکنان که اقدام غیرلازم و ضعیفی بود؛ به نظرم تصمیمی بی‌معنا بود.
