روایت واقعی از یک کلاهبرداری فوتبالی

باغ انارش 50 کیلومتری از ساوه هم دورتر است. جایی دور افتاده. کشاورز است و خودش می گوید اسمم را بگذار دهاتی ساده. دهاتی نبودم که گاوم، تنها سرمایه زندگی ام را نمی ریختم توی شکم یک کلاهبردار تا از پسرم ستاره بسازد و با پولی که از فوتبال در می آورد برای مان نان و نوایی بسازد.

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از خبرآنلاین، ماجرای تلخ کلاهبرداری است. کلاهبردارانی که اخیرا یک گروه شان فله ای در تهران بازداشت شده اند اما راستش را بخواهید، یک بازار عرضه و تقاضاست. گروهی از پدر و مادرهای جوگیر و گروهی از مربیان سودجو.

این روایت حاج محمد است که گاوش را قربانی پیشرفت پسرش کرده اما پول های شان سوخته و به باد رفته. می گوید: «پسرم را فرستادیم به یک مدرسه فوتبال که اول اسمش پرسپولیس بود با کلی پسوند مثل ستاره و ...» او البته اسم تیم و اسم مربی را می گوید. کسی که یکی از همین بازداشت شده های اخیر است اما ما به رسم امانت و تا زمان صدور حکم قطعی این نام و نام های دیگر را منتشر نمی کنیم.

 این قصه تلخ شاید روایت خیلی از شما پدر و مادرهایی باشد که در دوره بچگی خودتان اگر می خواستید به دنبال فوتبال بروید، پدر و مادرهای تان به زور کتک هم شده مانع تان می شدند. مرد میان‌سال روستایی یکی از هزاران نفری است که هر ساله فریب می خورند. فریبی که بخشی از آن بی شک حاصل اشتباهات هیات فوتبال استان تهران است. دکانی که به اسم لیگ آسیا ویژن در فوتبال پایه راه افتاده. دکان بزرگتری که به عنوان تیم های پایه راه افتاده است. مربیانی که اصلا معلوم نیست لگد به گربه هم زده باشند یا نه. میرشاد ماجدی، رئیس جدید کمیته آموزش، روز سالگرد منصورخان پورحیدری می گفت: «جایی نشستم که باید می نشستم. دیگر همین طور کیلویی هر کسی بدون حتی توان روپایی زدن نمی تواند بیاید و مربی بشود. این بدبختی فوتبال ماست.»

او راست می گوید. این همه دلال که حالا همه مربی شده اند و تیم دارند و بچه های مردم را پولکی در چرخه ای می اندازند که انتهایش می شود بلایی که سر یکی مثل همین حاجی بخشی ساوه ای آمده است!

فوتبال پایه تهران پر است از تیم هایی که تمام هویت شان همین یک مربی و سانس های بازی شان است. یک نفر یک امتیاز خریده، تست می گیرد و بعد قربانیانش را انتخاب می کند. همین چندی قبل همایشی درباره فساد در فوتبال بوده و آنجا درباره این فجایع و بازداشت 150 نفر حرف زده شده. یکی از این 150 نفر همانی است که تیمی با سو استفاده از نام پرسپولیس را راه انداخته بوده.

کسی که پول این مرد ساوه ای را خورده و پسرش را 3 سال از زندگی انداخته است. روایتش را بخوانید: «اول گفتند پرسپولیس است. ما فکر کردیم پرسپولیس اصلی است. 3 میلیون از ما پول کلاس فوتبال گرفتند و گفتند توی تیم است. بعد گفتند 30 میلیون بده. من گفتم بابا 30 میلیونم کجا بود. یک روستایی ساده هستم. یک کشاورز در باغ انار و به من تخفیف داد و گفت 10 میلیون بده! این ده میلیون هم تخفیف گرفتیم و شد 6 میلیون. برای این 6 میلیون از برادرم قرض گرفتم. او هم پول را از اهالی روستای مان جمع کرد. بعد هم که پولمان را خورد و کشید بالا این آقای مربی. من کل زندگی ام یک جفت گاو بود که با وام اشتغال زایی گرفته بودم مجبور شدم گاوهایم را بفروشم 7 میلیون و پول این مردمی که قرض گرفته بودم را بدهم. تازه این نامرد این قدر گیر داد تا بچه ام را نگذاشتم مدرسه برود ، چون می گفت فوتبالیستی که درس بخواند، روی فوتبالش تمرکز ندارد!»

حالا این خانواده از فوتبال متنفرند و دارند می دوند دنبال پول شان. خیلی های دیگر هم اینگونه هر ساله سرمایه های شان را از دست داده اند اما باز نه برخوردی جدی با این سودجوها می شود و نه قرار است خانواده ها عبرت بگیرند. خانواده هایی که بچه های شان اگر یک نوک پا به توپ بزند، او را رونالدو یا مسی کوچولو می نامند و همه زندگی شان را به پایش می ریزند تا شاید پولدار شوند!

سری به مدارس فوتبال بزنید و ببینید بچه هایی را که ده ها کیلو اضافه وزن دارند اما مربیان شان آنها را ستاره می نامند تا قند در دل والدین شان آب شود و بیشتر برای رونالدوهای شان هزینه کنند.

کاش همه کمی بیشتر مراقب باشیم!