پنج نشانه از درگیری آمریکا و ایران در آینده/ دو طرف برای یک رویارویی بزرگ آماده می‌شوند

به گزارش اقتصادآنلاین، نشریه آمریکایی "نیوزویک" در گزارشی به پنج نشانه‌ای پرداخته که نشان از چشم انداز گسترش تنش، نزاع و درگیری احتمالی نظامی بین ایران و آمریکا دارند:

۱-افزایش تحرکات نظامی

 ایالات متحده حضور نظامی خود را در خلیج فارس و اقیانوس هند به میزان قابل توجهی افزایش داده و بمب افکن‌های رادارگریز بی – ۲، هواپیما‌های باری و تانکر‌های سوخت رسان هوایی را همراه با ناو‌های هواپیمابر یو اس اس هری ترومن و یو اس اس کارل وینسون مستقر کرده است. این تحرکات نشان دهنده افزایش آمادگی ایالات متحده هستند. در مقابل، ایران توانایی‌های موشکی خود را تقویت کرده و سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته را در اطراف تنگه هرمز مستقر ساخته و همزمان فعالیت‌های نظامی خود را در منطقه افزایش داده است.

۲- عملیات ایالات متحده و اسرائیل و نیرو‌های نیابتی ایران

آمریکا و اسرائیل هر دو عملیات نظامی خود را در منطقه تشدید کرده‌اند. حملات هوایی مداوم اسرائیل علیه اهداف حماس در غزه ادامه دارد. این موضوع در کنار تداوم حمایت ایران از گروه‌های نیابتی خود در منطقه لایه‌ای از پیچیدگی را به درگیری افزوده است. حمایت ایران از گروه‌های نیابتی مختلف در خاورمیانه، از جمله حماس، حزب‌الله، و گروه‌های شبه‌نظامی در عراق و سوریه موضوع محل مناقشه ثباتی بوده است. ایالات متحده اخیرً حملات خود را علیه انصارالله در یمن گروه مورد حمایت ایران افزایش داده است.

۳-تحریم‌ها و کارزار فشار حداکثری

تحریم‌های اقتصادی نقشی اساسی در بن بست روابط ایران و آمریکا ایفا کرده‌اند. پس از خروج ترامپ از برجام، ایالات متحده تحریم‌های شدیدی را علیه صادرات نفت، سیستم بانکی و صنعت نظامی ایران اعمال کرد که هدف آن فلج کردن اقتصاد ایران و وادار کردن تهران به تبعیت از محدودیت‌های هسته‌ای بود که خواسته اصلی ترامپ بوده است. آن تحریم‌ها به رکود شدید اقتصادی در ایران منجر شدند، اما نتوانستند تهران را پای میز مذاکره بکشانند. در عوض، ایران به فعالیت‌های هسته‌ای خود از جمله غنی سازی اورانیوم و توسعه موشکی ادامه داده است. اعمال مجدد سیاست فشار حداکثری از سوی ترامپ تنها تنش‌ها را تشدید کرده و در صورتی که ایران مسیر خود را تغییر ندهد احتمال اقدام نظامی افزایش می‌یابد.

۴-انجام مانور‌ها و نمایش قدرت نظامی طرفین به یکدیگر

هم ایالات متحده و هم ایران در مانور‌های نظامی قابل توجهی شرکت کرده‌اند. ایالات متحده چندین پرواز بمب افکن بی – ۵۲ را در نزدیکی ایران به عنوان نمایش قدرت و نشان دادن اقدام نظامی احتمالی انجام داده است. علاوه بر این، نیرو‌های ایالات متحده در مانور‌های نظامی در مقیاس بزرگ که شامل حضور بمب افکن‌های استراتژیک و جت‌های جنگنده بوده همراه با اسرائیل حضور داشته‌اند. از سوی دیگر، ایران مانور‌های دریایی مشترکی را با روسیه و چین در خلیج فارس انجام داده و توانایی‌های نظامی خود را بیش‌تر تقویت کرده است. هم چنین، ایران با رونمایی از شهر‌های موشکی که زرادخانه رو به رشد موشک‌های دوربرد را در خود جای داده و با انجام آزمایش‌های موشکی، قدرت موشکی خود را به نمایش گذاشته است. این نمایش‌های نظامی به عنوان هشداری برای ایالات متحده و متحدانش عمل می‌کند.

۵-نامه ها، مهلت‌ها و ضرب الاجل‌های دیپلماتیک

روابط دیپلماتیک بین ایالات متحده و ایران از زمان خروج ایالات متحده از توافق هسته‌ای در سال ۲۰۱۸ بدتر شده است. علیرغم برخی تلاش‌ها برای مذاکره مجدد، تهران خواسته‌های ایالات متحده را رد کرده و به طور فزاینده‌ای تلاش کرده تا حمایت روسیه و چین را به سوی خود جلب کند.

ترامپ رئیس جمهور آمریکا اخیرا فاش ساخت که نامه‌ای را برای رهبر انقلاب در تهران ارسال کرده و خواستار دستیابی به یک توافق هسته‌ای جدید ظرف مدت دو ماه شده است. او اشاره کرده که در صورت عدم پذیرش این خواسته از سوی تهران اقدام نظامی علیه ایران صورت خواهد گرفت. با متوقف شدن مذاکرات و نزدیک شدن زمان ضرب الاجل، پنجره دیپلماتیک برای کاهش تنش به سرعت بسته می‌شود و اقدام نظامی به عنوان یک نتیجه محتمل فزاینده باقی می‌ماند.

پس از این چه رخ خواهد داد؟

مسیر کنونی روابط آمریکا و ایران منجر به درگیری احتمالی می‌شود، اما لازم نیست این گونه باشد. به نظر می‌رسد هر دو طرف قصد دارند وارد دیپلماسی شوند. ترامپ به مذاکرات علاقه نشان داده است. تهران در اولین دوره ریاست جمهوری ترامپ نشان داد که فشار حداکثری منجر به مقاومت حداکثری از سوی ایران می‌شود.

با افزایش نیرو‌های نظامی در هر دو طرف و ادامه تحریم ها، خطر رویارویی مستقیم نظامی بین ایالات متحده و ایران افزایش می‌یابد. با ادامه عملیات نظامی اسرائیل در غزه، ادامه فعالیت گروه‌های نیابتی ایران در منطقه و نزدیک شدن ضرب الاجل مذاکرات دیپلماتیک، چند ماه آینده برای تعیین این که آیا دو کشور می‌توانند راهی برای حل اختلافات خود بیابند یا به سمت درگیری همه جانبه سوق داده خواهند شد، بسیار مهم خواهد بود.