تفال به حافظ یکشنبه ۲۹ مهر ۱۴۰۳؛‌ ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی...

فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی
اسباب جمع داری و کاری نمی‌کنی

چوگان حکم در کف و گویی نمی‌زنی
باز ظفر به دست و شکاری نمی‌کنی

این خون که موج می‌زند اندر جگر تو را
در کار رنگ و بوی نگاری نمی‌کنی

مشکین از آن نشد دم خلقت که چون صبا
بر خاک کوی دوست گذاری نمی‌کنی

ترسم کز این چمن نبری آستین گل
کز گلشنش تحمل خاری نمی‌کنی

در آستین جان تو صد نافه مدرج است
وان را فدای طره یاری نمی‌کنی

ساغر لطیف و دلکش و می افکنی به خاک
و اندیشه از بلای خماری نمی‌کنی

حافظ برو که بندگی پادشاه وقت
گر جمله می‌کنند تو باری نمی‌کنی

شرح لغت: دم خلقت: نسیم خوی تو

تفسیر عرفانی:‌
۱- این نیت با صبر و شکیبایی انجام می گیرد و شتاب و عجله موجب تاخیر آن می گردد. اگرچه با عشق و علاقه زاید الوصفی مایل می باشید که هر چه زودتر انجام گیرد. باید بدانید که شاهین اقبال و کامیابی بر بام خانه شما لانه کرده. پس جای هیچ گونه نگرانی و تردید در انجام این نیت وجود ندارد. اگر صبر کنی ز غوره حلوا سازی.

۲- همه چیز بر وفق مراد انجام می گیرد. بیمارتان به زودی بهبود می یابد. قرضی که شده بدون نگرانی پرداخت می شود. مسافرتان روزگارش خوب است و تنها از دوری رنج می کشد. به زودی خبرهای خوش خواهد داد و کارش بالا می گیرد. رای به نفع شما صادر می شود.

تعبیر غزل:
انسانی به شدت محتاط و محافظه کار هستی. خداوند بهترین فرصتها را در اختیار تو قرار داده است و از آنجا که تو در بند تردید اسیری، از آن استفاده نمی کنی و از ترس خطر دست به هیچ کار تازه ای نمی زنی. اینگونه زندگی تنها اتلاف وقت است. زندگی تو نیازمند تحولی است، هرچه سریعتر اقدام کن.