گرسنگی، تظاهرات ونزوئلایی‌ها را نوبتی کرد
چند هفته‌ای است که در تقویم ونزوئلا روزها و رویدادهای جدیدی ثبت می‌شود. یک روز، روز تظاهرات کارگران است، یک روز، روز راهپیمایی زنان. یک روز، سالمندان به خیابان‌ها می‌آیند، یک روز، موتورسواران، دوچرخه سواران و اسب سواران.
وجه اشتراک همه این تظاهرات‌ها هم یک چیز است: اعتراض به سیاست‌های پوپولیستی دولت نیکولاس مادورو، رئیس جمهوری پوپولیست این کشور و ابراز نارضایتی از فقر گسترده حاکم بر جامعه، تورم 830 درصدی، نبود ارزاق و مایحتاج معیشتی. اگر به این تظاهرات‌ها که عمدتاً با استقبال چند ده هزار نفری مواجه شده و سنگ محک خوبی برای ارزیابی عملکرد جانشین هوگو چاوز، رئیس جمهوری سابق ونزوئلا محسوب می‌شود، ناراضی‌هایی که از فرط گرسنگی حتی توان شرکت در تظاهرات را هم ندارند، اضافه کنیم، به میزان جدی بودن بحران داخلی ونزوئلا پی خواهیم برد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران ، مردم ونزوئلا در تازه ترین مورد از اعتراض‌های سریالی خود علیه رئیس جمهوری کشورشان، این بار سوار برماشین، موتورسیکلت، دوچرخه و حتی اسب به خیابان‌ها آمدند و جاده‌ها را مسدود کردند.
پلیس نیز که از ابتدای ماه جاری میلادی و با جدی شدن ناآرامی‌های داخلی این کشور با توسل به زور تاکنون جان دست کم 38 ونزوئلایی معترض را گرفته، صدها نفر را زخمی و عده‌ای را نیز دستگیر کرده است، روز شنبه به وقت محلی برای متفرق کردن معترضان موتورسوار، اسب سوار و دوچرخه سوار به شلیک گاز اشک‌آور متوسل شد.
در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا هدف معترضان موتورسوار، دوچرخه و اسب سوار، تشکیل صفی به طول ۲۵ کیلومتر در یکی از بزرگراه‌های اصلی منتهی به استان ساحلی «وارگاس» بود اما دو ساعت پس از اینکه معترضان به خیابان‌ها آمدند مأموران پلیس سوار بر موتورسیکلت شروع به شلیک گاز اشک‌آور کردند تا راه معترضان را مسدود کنند. در نهایت نیز آنها توانستند این جاده را پاکسازی کنند.
حامیان دیروز؛ معترضان امروز
گذشته از تظاهرات این روزهای ونزوئلا که هر روز به نام یک قشر از جامعه این کشور است، ترکیب جمعیتی شرکت‌کنندگان در این تظاهرات نیز حائز اهمیت است زیرا اکثر آنها اقشار حاشیه نشین کارگری هستند که زمانی حامی چاوز بودند؛ رئیس جمهوری که با فروش نفت این کشور نفت خیز امریکایی و تقسیم پول آن بین مردم در قالب یارانه، بدون آنکه به توسعه زیرساخت‌های تولیدی و صنعتی کشور و در نهایت تولید ثروت کمک کند، تنها درصدد جلب حمایت مردم با توزیع پول برآمد.
اگرچه این حمایت مردمی، پس از مرگ چاوز به سود مادورو، جانشین چاوز تمام شد و او توانست در انتخابات عمدتاً با رأی حامیان چاوز و اقشار حاشیه نشین جامعه که به یارانه‌ها دل بسته بودند، پیروز شود اما تحولات جامعه بین‌الملل و اقتصاد بین‌الملل روی دیگر خود را به مادورو نشان داد و کاهش شدید قیمت جهانی نفت باعث فلج شدن اقتصاد این کشور نفت خیز شد و حاصل آن امروز تورم 830 درصدی، نبود مواد غذایی و حتی نان، کمبود شدید دارو و... شد.
ونزوئلایی‌های بی‌رمق و گرسنه
روزنامه امریکایی وال استریت ژورنال در گزارشی تحت عنوان «بسیاری از ونزوئلایی‌ها با وجود فلاکتی به نام مادورو آنقدر گرسنه‌اند که توان اعتراض ندارند»، درباره بحران اقتصادی حاکم بر ونزوئلا نوشت: اگرچه ده‌ها هزارنفر از ونزوئلایی‌های خشمگین به خیابان‌ها آمده و به دولت نظامی - پلیسی مادورو اعتراض کردند اما تعداد این معترضان می‌توانست بسیار بیشتر باشد اگر ونزوئلایی‌های فقیر تا این حد گرسنه نبودند و توان خارج شدن از خانه هایشان را داشتند.
در ادامه این گزارش نقل قولی از «آلفونسو مولرو»، شهروند حاشیه نشینی از شهر ماراکائیبا، دومین شهر بزرگ ونزوئلا آمده است که می‌گوید: هیچ چیز جز گرسنگی ندارم و برایم مهم نیست که مردم دارند تظاهرات می‌کنند یا نه. چطور می‌توانم دراعتراض ها شرکت کنم وقتی از دیروز تا الان هیچ چیز نخورده‌ام و معده‌ام خالی است.»
کاهش 40 درصدی محبوبیت آقای رئیس جمهوری
به گزارش وال استریت ژورنال، بر اساس نظرسنجی مؤسسه دلفُس، حدود دو سوم ونزوئلایی‌های فقیر خواستار برکناری مادورو هستند و محبوبیت رئیس جمهوری ونزوئلا از اوایل سال 2013 که به ریاست جمهوری رسید تا کنون، 40 درصد کاهش یافته است. بر اساس نظرسنجی‌ها، اگر در سال جاری میلادی هر انتخاباتی در ونزوئلا برگزار شود، قشر فقیر این کشور، همان‌هایی که در سال 2013 با رأی خود مادورو را پیروز انتخابات کردند، سیلی محکمی به صورت دولت مادورو خواهند زد.
این مسأله را شخص مادورو هم خوب می‌داند زیرا تاکنون به هیچ وجه به انتخابات زودهنگام که خواسته معترضان است تن نداده و در تازه ترین اظهارات خود تأکید کرده است که انتخابات در موعد مقرر یعنی سپتامبر 2018 برگزار می‌شود.
رئیس جمهوری ونزوئلا حزب اپوزیسیون «میز وحدت دموکراتیک» را به راه‌اندازی جنگ اقتصادی در کشورش متهم کرده و قدرت‌های خارجی از جمله امریکا را در بی‌ثباتی‌های کنونی ونزوئلا مقصر می‌داند. شبکه رسانه‌ای بلومبرگ نیز در گزارشی به کاهش شدید ارزش پول ونزوئلا در نیمه دوم ماه آوریل اشاره کرد و نوشت، در بازار سیاه ارزش بُلیوار (واحد پول ونزوئلا) به پایین‌ترین حد رسیده و هر دلار 4709 بُلیوار معامله می‌شود. این مسأله هم به خاطر کمبود دلار در ونزوئلا و هم به خاطر ناتوانی مردم این کشور برای خرید مواد غذایی، دارو و دیگر نیازهای اولیه زندگی است.
فرار از وطن
شبکه تلویزیونی فرانس 24 نیز حدود دو هفته پیش در گزارشی به افزایش مهاجرت مردم ونزوئلا به کشورهای همسایه بویژه برزیل اشاره کرده و نوشت: ونزوئلا چند ماه است که با بحران‌های بی‌سابقه از جمله بحران سیاسی، بحران گرسنگی، بحران تورم کنترل نشدنی و بحران کمبود 70 درصدی مواد اولیه مواجه است. این بحران‌ها باعث شده بسیاری از مردم ونزوئلا به برزیل پناهنده شوند. آنها بیش از هزار کیلومتر را طی می‌کنند تا به اردوگاه پناهجویان در ایالت «رورایما» برزیل برسند.
طبق گزارش دیده بان حقوق بشر، از سال 2014 تاکنون بیش از 12 هزار نفر ونزوئلا را ترک کرده‌اند. «سزار مونوز»، یکی از کارشناسان دیده بان حقوق بشر در برزیل در این باره گفته است، مردم ونزوئلا نمی‌خواهند مهاجرت کنند. این افرادی که مهاجرت کرده‌اند ناامید هستند. ونزوئلایی‌های تحصیلکرده هم‌اکنون مشغول تمیز کردن شیشه ماشین‌ها در خیابان هستند. ما شاهد ناامیدی آنها هستیم.
