اتحاد با آمریکا و انگلیس به جای اتحاد با اروپا

شاید به همین دلایل باشد که هنوز درباره خروج انگلستان از اتحادیه اروپا و اثرات آن بر فضای سیاسی - امنیتی ایران تحلیل دقیقی از طرف دستگاه دیپلماسی انتشار نیافته است. مرکز تحقیقات استراتژیک تحت ریاست علی‌اکبر ولایتی قدیمی‌ترین وزیر امور خارجه ایران شاید نخستین مرکز رسمی یکی از نهادهای قدرت در ایران است که درباره پیامدهای خروج انگلستان از اتحادیه اروپا تحلیل ارایه کرده است و پیشنهاد داده است. به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ساعت ۲۴، در نوشته‌ای که در سایت این مرکز انتشار یافته است به طور روشن به مسوولان ارشد سیاست خارجی توصیه می‌شود در مناسبات آینده به جای اینکه به اتحادیه اروپای ضعیف شده پس از خروج انگلستان متصل شود بهتر است به طرف قوی‌تر شامل ناتو، انگلستان و امریکا گرایش داشته باشد. در این مقاله آمده است: احتمال تکرار تکروی مشترک انگلیس و امریکا در تجاوز نظامی به عراق، علی‌رغم مخالفت جامعه جهانی به خصوص کشورهای روسیه و آلمان و فرانسه، در خاورمیانه بیشتر خواهد شد. در حوزه خاورمیانه انگلیس و امریکا بیش از دیگر کشورهای غربی نقش دارند و این دو کشور بدون تعهد به اتحادیه اروپایی، زمینه سوءاستفاده در اعمال سیاست‌های لجام گسیخته در خاورمیانه را بیشتر از گذشته خواهند داشت. به عنوان مثال اگر انگلیس و امریکا مایل به پیشبرد راه حل سیاسی در سوریه نباشند، فرانسه و مجموع اتحادیه اروپایی قادر به اعمال سیاست‌های مثبت در خاورمیانه نخواهند بود. خلیج فارس کلا حوزه نفوذ انگلیس محسوب می‌شود و فرانسه و آلمان در اتحادیه اروپایی نقش ثانویه دارند. اخیرا رژیم غاصب قدس پیمان نظامی ناتو را درگیر مباحث امنیتی در خاورمیانه و دفاع از این رژیم کرده و قبلا نیز کشورهای عربی خلیج فارس درصدد ترغیب حضور فعال ناتو در تدابیر امنیتی (سیر دفاع موشکی) بوده و هستند. سپر دفاع موشکی که مشترکا توسط انگلیس و امریکا در کشورهای اروپای مرکزی و شرقی عضو اتحادیه اروپایی استقرار می‌یابند، گامی دیگر در تضعیف تفکر اروپایی و تفوق تفکر آتلانتیکی در قاره اروپا است و در نهایت تضعیف‌کننده اتحادیه اروپایی است. جمهوری اسلامی ایران اگر خواهان حل جدی معضلات منطقه‌ای است باید با طرف قوی تر (تقابل/ تعامل/...) روبه‌رو شود. همکاری با اتحادیه اروپا هر چند معقول به نظر می‌رسد، اما همکاری با طرف ضعیف‌تر، منجر به سوءاستفاده اتحادیه اروپایی از جمهوری اسلامی ایران خواهد شد و با توجه به محدودیت قدرت مانور اتحادیه اروپایی، به خصوص کشورهای فرانسه و آلمان در چارچوب قدرت تعریف شده در روابط بین‌الملل و مجموعه غرب و اقدامات مخرب کشورهای عربی، بازده مثبت نخواهد داشت و چه بسا منطقه خلیج فارس را به دو قطب ایران/ اتحادیه اروپایی و اعراب/ ناتو و انگلیس و امریکا تقسیم کند. قرار گرفتن جمهوری اسلامی ایران در طرف اتحادیه اروپایی، جنگ فرسایشی اما جایگاهی به ظاهر معقول برای جمهوری اسلامی ایران به همران خواهد داشت اما پنجه انداختن جمهوری اسلامی ایران با «قطب جدید» انگلیس و امریکا، اگر در چارچوب دیالوگ و منطق و استدلال استوار باشد، قطعا منجر به نتیجه، همراهی اتحادیه اروپایی و پذیرش اعراب خواهد شد.