باید با داروی قاچاق در مرزها برخورد کرد

متاسفانه در حال حاضر برخی نهادهای دولتی که طبق قانون نباید در زمینه داروخانه‌داری فعال باشند، مشغول این کار هستند و بخش بزرگی از بازار دارو را هم به خودشان اختصاص داده‌اند. مساله دیگر در زمینه داروخانه‌داری، تعدد مراکز تصمیم‌گیر و ناظر در امر دارو است که موجب شده مشکلات زیادی برای این صنف ایجاد شود. یکی دیگر از معضلات این صنف، فاصله داروخانه‌ها از یکدیگر است. این فاصله که علی‌القاعده باید با در نظر گرفتن نسبت جمعیتی هر منطقه تعیین شود، در برخی مناطق شهری بسیار کم شده است و وجود داروخانه‌های بیمارستانی که داروی رایگان به مراجعه‌کنندگان می‌دهند هم مزید بر علت شده تا کسب و کار بسیاری از داروخانه‌داران، کساد شود. این مشکلات به اندازه‌یی زیاد شده‌اند که به عقیده من داروخانه‌داری این روزها شغل پردردسری است، تا آنجا که من به بسیاری از فارغ‌التحصیلان داروسازی توصیه می‌کنم عطای این حرفه را به لقایش ببخشند و به جای آن در شرکت‌های داروسازی به کار مشغول شوند. مورد دیگری که باید به آن اشاره شود، مساله قاچاق دارو در کشور است. پدیده قاچاق در تمام کشورهای جهان وجود دارد و چیزی نیست که منحصر به کشور ما باشد. این پدیده البته فقط منحصر در دارو و تجهیزات پزشکی و درمان هم نیست. از طرفی نفس مشاهده داروهای قاچاق در داروخانه‌های کشور یا در پستوهای خیابان ناصر خسرو، ذهن را به این سمت می‌برد که مبدا ورود آنها به کشور کجا بوده است؟ با داروی قاچاق نمی‌توان در قفسه‌های داروخانه برخورد کرد، بلکه باید در مبدا با آن برخورد کرد، چراکه این کالاهای قاچاق حتما باید از مرزی وارد شده باشد تا بتوان آن را در قفسه‌های داروخانه‌ها یا پستوهای خیابان ناصر خسرو پیدا کرد. افزون بر این، من معتقدم نباید جلوی واردات بسیاری از داروها را گرفت، چراکه منع واردات این داروها، بسیاری را به ولع قاچاق آنها می‌اندازد. برای برخی داروها در کشور تقاضا وجود دارد اما به دلیل ممنوعیت واردات آنها، هم قیمت‌های‌شان سر به فلک می‌کشد و هم اینکه بازار موازی قاچاق برای آنها تشکیل می‌شود. درواقع یکی از راه‌های مبارزه با قاچاق دارو در کشور، البته در کنار کنترل قاچاق در مرزها، عدم منع واردات در مورد برخی داروهاست. * رییس انجمن داروسازان ایران