مسخشدگان زاکربرگ
عکسی که مشاهده میکنید یک تصویر بینظیر را به نمایش میگذارد؛ تصویری که بیشتر یک بازسازی هنری performance art است؛ یا تصویری از یک فیلم علمی تخیلی که یک «ویرانشهر» آینده را بازسازی میکند:
یک ابرانسان، با لبخندی بر لب و گامهایی مطمئن از کنار جمعیت انبوهی رد میشود که به وسیله ابزاری که او برایشان فراهم کرده، مسخ شدهاند و به جای واقعیت، همان چیزی را میبینند که او میخواهد. ابزارها شبیه به چیزی حدفاصل چشمبند و افسار هستند و باعث شدهاند حتی حضور و عبور این ابرانسان احساس نشود. اما احتمالا نیازی به توضیح نیست که این تصویر یک فیلم علمی تخیلی نیست، نمایی از کنفرانس خبری مارک زاکربرگ در کنگره جهانی موبایل در بارسلون است که در حال برگزاری است. در حقیقت، این یک عکس خبری است که به کنفرانس خبری تعلق دارد.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از شرق ، در این کنفرانس، زاکربرگ از هدستهای واقعیت مجازی سامسونگ استفاده کرد و به حاضران از قصد فیسبوک برای استفاده از واقعیت مجازی در حوزه شبکههای اجتماعی گفت. وضعیت حاضر، بیننده را به یاد فیلمهای سیاهی مانند ماتریکس میاندازد که فناوری به سطحی رسیده است که قابلیت تسلط بر مغزها را پیدا کرده و میتواند در عین حال که تمام ابعاد زندگی نه یک فرد خاص، بلکه کل جامعه را تعیین میکند، این توهم را به آنها بدهد که آزاد هستند و کنترل نمیشوند. در حقیقت، بعد ترسناک فناوریهای مدرن که این عکس میتواند هشداری از صورتهای ابتدایی آن باشد، این است که با استفاده از آنها میتوان برای اولینبار در طول تاریخ مدون، نه تعدادی محدود، بلکه کل انسانها را همزمان مسخ کرد و در تسلط خود نگاه داشت؛ آنهم درحالیکه آنها هیچ درکی از این استیلا ندارند. این دو مورد، مهمترین وجوه تمایز فناوریهای ارتباطی عصر حاضر با هرچه پیش از آن بوده، است. درهرحال، احتمالا زاکربرگ که خود شخصا این عکس را به اشتراک گذاشته است، چنین نگاه ترسناکی به این پدیده نداشته است. لباس جین و تیشرت ساده او نیز بار تهدیدآمیز عکس را از سوی او پایین میآورد و او در این عکس، شباهتی به «دارت ویدر» ندارد. ما هم نمیتوانیم در مورد نگرانیهایی که در بالا مطرح شد کاملا مطمئن و حق به جانب باشیم، اما درهرحال آن دغدغهها پرسشهای مهمی را مطرح میکند که حتما باید به آنها توجه شود. شاید سرانجامِ این رویدادهای تکنولوژیک که چهره جهان ما را تغییر دادهاند، ماتریکسی نباشد؛ بلکه چیزی شبیه به فیلم «اطلس ابری» ( CloudAtlas) باشد. این مسئله به این بستگی دارد که ما چگونه آن را مدیریت کنیم و منظور از ما، مدیران و دولتها نیست، تکتک شهروند-کاربرهای عصر دیجیتال است.