صرع چیست؟ معرفی و درمان
صرع یک اختلال مزمن است که باعث حملات مکرر و بدون تحریک می‌شود. تشنج، هجوم ناگهانی فعالیت الکتریکی در مغز است. دو نوع اصلی تشنج وجود دارد. تشنج‌های کلی بر کل مغز تأثیر می‌گذارند. حملات ناگهانی و یا حملات جزئی تنها بر بخشی از مغز تأثیر می‌گذارند. تشخیص یک حمله خفیف ممکن است مشکل باشد.
به گزارش اقتصادآنلاین، این کار می‌تواند چند ثانیه طول بکشد که در طی آن شما فاقد آگاهی هستید. تشنج شدید می‌تواند باعث اسپاسم و لرزش ماهیچه‌های غیرقابل‌کنترل شود و می‌تواند چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد. در طول یک حمله قوی‌تر، برخی افراد گیج می‌شوند و یا هوشیاری خود را از دست می‌دهند. بعداً ممکنه هیچ خاطره‌ای از این اتفاق نداشته باشند.
چندین دلیل وجود دارد که ممکن است دچار تشنج شوید.
این موارد عبارتند از:
- تب بالا
- ضربه به سر
- قند خون خیلی پایین
- مصرف الکل
صرع یک اختلال عصبی نسبتاً شایع است که ۶۵ میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد. در ایالات متحده، این مسئله حدود ۳ میلیون نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هرکسی می‌تواند دچار صرع شود، اما این بیماری در کودکان و بزرگسالان جوان شایع‌تر است.
این بیماری در مردان کمی بیشتر از زنان رخ می‌دهد. هیچ درمانی برای صرع وجود ندارد، اما این بیماری را می‌توان با دارو و روش‌های دیگر درمان کرد.
علائم صرع چه مواردی است؟
- تشنج‌ها نشانه اصلی صرع هستند.
- علائم بیماری از فردی به فرد دیگر و باتوجه‌به نوع حمله متفاوت است.
- حملات متمرکز تشنج (جزئی)
یک تشنج جزئی ساده شامل ازدست‌دادن هوشیاری نمی‌شود. علائم این بیماری عبارتند از:
- تغییرات حس چشایی، بویایی، بینایی، شنوایی و یا گیجی
- سوزن‌سوزن شدن و انقباض اندام‌ها
تشنج‌های جزئی پیچیده شامل ازدست‌دادن آگاهی و هوشیاری هستند.
علایم دیگر عبارتند از:
- خیره شدن به نقطه‌ای
- عدم پاسخگویی
- انجام حرکات تکراری
- تشنج عمومی
تشنج عصبی کل مغز را درگیر می‌کند و شش نوع از آن وجود دارد:
- تشنج ناشی از غیبت که قبلاً به آن تشنج خفیف می‌گفتند، باعث نگاه خیره و چشمک می‌شود. این نوع تشنج همچنین ممکن است باعث حرکات تکراری مثل گازگرفتن لب و یا پلک‌زدن شود. همچنین معمولاً کمبود کمی از اطلاعات وجود دارد.
- تشنج‌های شدید باعث سفتی ماهیچه‌ها می‌شوند.
- تشنج ناگهانی منجر به ازدست‌رفتن کنترل ماهیچه‌ها می‌شود و می‌تواند باعث شود که شما به طور ناگهانی به زمین بیفتید.
- تشنج کلونیک با حرکات مکرر و ناگهانی ماهیچه صورت، گردن و بازو‌ها مشخص می‌شود.
- تشنج صرع باعث لرزش ناگهانی دست‌ها و پا‌ها می‌شود.
تشنج‌های تونیک - کلونیک را تشنج‌های بزرگ می‌نامند.
علائم این نوع تشنج‌ها عبارتند از:
- سفت شدن بدن
- تکان دادن
- ازدست‌دادن کنترل مثانه یا روده
- گازگرفتن زبان
- ازدست‌دادن هوشیاری
بعد از یک حمله تشنجی، ممکن است به یاد نداشته باشید که یک حمله داشتید، یا ممکن است برای چند ساعت کمی احساس کسالت کنید.
چه چیزی باعث تشنج عصبی می‌شود؟
برخی افراد قادر به شناسایی چیز‌ها یا موقعیت‌هایی هستند که می‌توانند منجر به تشنج شوند. برخی از معمول‌ترین محرکهای گزارش‌شده عبارتند از:
- کمبود خواب
- بیماری و تب
- فشار و استرس
- نورهای روشن، چراغ‌های چشمک‌زن، یا طرح‌های گوناگون،
- کافئین، الکل، دارو یا مواد مخدر
- پرهیز از وعده‌های غذایی، پرخوری و یا مواد غذایی خاص
شناسایی محرک‌ها همیشه آسان نیست. یک حادثه همیشگی به این معنی نیست که چیزی محرک است. این اغلب ترکیبی از عواملی است که باعث تشنج می‌شوند. یک راه خوب برای پیداکردن محرک این است که یک ژورنال تشنج داشته باشید. پس از هر حمله،
موارد زیر را یادداشت کنید:
- روز و زمان
- شما در چه فعالیتی شرکت داشتید یا در حال انجام چه کاری بودید؟
- چه اتفاقی در اطرافتان افتاده است.
- منظره‌ها، بو‌ها و صدا‌های غیرعادی
- عوامل استرس‌زای غیرمعمول
- چیزی که خوردید و یا چند وقتی است که می‌خورید
- میزان خستگی و میزان خواب شما
همچنین می‌توانید از مقالات تشنج برای تعیین اینکه آیا داروهای شما تأثیر دارند یا نه استفاده کنید. توجه کنید که درست قبل و بعد از تشنج و هرگونه عوارض جانبی چه احساسی داشتید. وقتی به پزشک مراجعه کردید تمام این نوشته‌ها را با خود ببرید و در اختیار پزشک بگذارید. این دارو ممکن است در تنظیم داروها و یا بررسی درمان‌های دیگر مفید باشد. "
آیا صرع ارثی است؟
ممکن است بیش از ۵۰۰ ژن وجود داشته باشد که به صرع مربوط باشند. ژنتیک همچنین ممکن است "آستانه تشنج" طبیعی برای شما فراهم کند. اگر آستانه تشنج کم دارید، در برابر عوامل تشنج آسیب‌پذیرتر هستید. آستانه بالاتر به این معنی است که احتمال ابتلا به تشنج کم‌تر است.
صرع گاهی اوقات در خانواده‌ها وجود دارد. بااین‌حال، خطر به‌ارث‌بردن این مدل نسبتاً پایین است. بیشتر والدین مبتلا به صرع فرزند مبتلا به صرع ندارند. به‌طورکلی، خطر ابتلا به صرع در سن ۲۰ سالگی حدود ۱ درصد یا ۱ درصد در هر ۱۰۰ نفر است.
اگر شما یک پدر و مادر مبتلا به صرع به دلیل یک علت ژنتیکی داشته باشید، خطر شما به‌جایی بین ۲ تا ۵ درصد افزایش می‌یابد. اگر پدر و مادر شما به دلیل دیگری مثل سکته مغزی و یا آسیب مغزی دچار صرع هستند، این مسئله بر شانس شما برای گسترش صرع تأثیر نمی‌گذارد. این‌ها شرایطی هستند که می‌توانند در خانواده‌ها اجرا شوند.
صرع بر توانایی شما برای داشتن فرزند تأثیر نمی‌گذارد. اما برخی از داروهای صرع می‌توانند بر نوزاد متولد نشده شما تأثیر بگذارند. از مصرف داروهای خود دست نکشید اما پیش از بارداری و یا به‌محض اینکه متوجه شدید باردار هستید با پزشک خود صحبت کنید. اگر شما مبتلا به صرع هستید و نگران شروع یک خانواده هستید، ترتیب دادن مشاوره با مشاور ژنتیک را در نظر بگیرید.
چه چیزی باعث صرع شده؟
برای ۶ نفر از ۱۰ نفر مبتلا به صرع، علت آن را نمی‌توان مشخص کرد. چیز‌های مختلفی می‌توانند منجر به تشنج شوند.
علل احتمالی عبارتند از:
- آسیب تروماتیک مغز
- جای زخم در مغز پس از آسیب مغزی
- بیماری جدی یا تب بسیار شدید
- سکته مغزی که دلیل اصلی صرع در افراد بالای 35 سال است
- سایر بیماری‌های عروقی
- کمبود اکسیژن به مغز
- تومور مغزی یا کیست
- زوال عقل یا بیماری آلزایمر
- مصرف مواد مخدر توسط مادر، آسیب قبل از تولد، ناهنجاری مغز یا کمبود اکسیژن در بدو تولد
- بیماری‌های عفونی مانند ایدز و مننژیت
- اختلالات ژنتیکی یا رشدی یا بیماری‌های عصبی
وراثت در برخی از انواع صرع نقش دارد. در جمعیت عمومی، یک درصد احتمال ابتلا به صرع قبل از سن ۲۰ سالگی وجود دارد. اگر شما پدر و مادری دارید که صرع او با ژنتیک در ارتباط است، این خطر را به ۲ تا ۵ درصد افزایش می‌دهد. ژنتیک همچنین ممکن است برخی افراد را مستعد حمله از محرکهای محیطی کند. صرع می‌تواند در هر سنی رشد کند. تشخیص معمولاً در اوایل کودکی و یا بعد از سن ۶۰ سالگی رخ می‌دهد.
بیماری صرع چگونه تشخیص داده می‌شود؟
اگر فکر می‌کنید دچار تشنج شدید، هر چه زودتر به پزشک مراجعه کنید. تشنج می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل پزشکی جدی باشد. سابقه پزشکی و علائم بیماری به پزشک شما کمک می‌کند که تصمیم بگیرد کدام‌یک از تست‌ها مفید خواهند بود. احتمالاً تست عصبی برای آزمایش توانمندی و عملکرد ذهنی داشته باشید.
به‌منظور تشخیص صرع، شرایط دیگری که منجر به تشنج می‌شوند باید رد شوند. دکتر شما احتمالاً به مقدار کامل خون و شیمی خون سفارش خواهد داد ممکن است از تست‌های خون برای پیداکردن موارد زیر استفاده شود:
- نشانه‌های بیماری‌های عفونی
- عملکرد کبد و کلیه
- سطح گلوکز خون
الکتروانسفالوگرام (EEG) این آزمایش رایج‌ترین آزمایش برای تشخیص صرع است. در این آزمایش، الکترودها با یک کلاه یا یک ماده خمیر مانند به پوست سر بیمار متصل می‌شوند و فعالیت الکتریکی مغز را ثبت می‌کنند. این یک آزمایش بدون درد و بدون خونریزی است.
ممکن است از شما خواسته شود که یک برنامه خاص را اجرا کنید در برخی موارد، تست در طول خواب انجام می‌شود. اگر مبتلا به صرع هستید، تغییر در الگوی نرمال امواج مغزی شما، حتی زمانی که تشنج ندارید هم طبیعی است. تست‌های تصویربرداری می‌توانند تومور‌ها و ناهنجاری‌های دیگری را نشان دهند که می‌توانند منجر به تشنج شوند.
این تست‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- سی‌تی‌اسکنCT scan
- MRI
- توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)
- توموگرافی کامپیوتری گسیل تک فوتونی
صرع معمولاً در صورتی تشخیص داده می‌شود که شما بدون هیچ دلیل ظاهری و یا قابل‌برگشت، دچار تشنج شده باشید.
درمان صرع چگونه است؟
بیشتر مردم می‌توانند صرع را مدیریت کنند. برنامه درمانی شما بر اساس شدت علائم، سلامتی و نحوه پاسخ‌دهی شما به درمان است.
برخی از گزینه‌های درمانی عبارتند از:
- پزشکان به‌طورکلی درمان صرع را با دارو شروع می‌کنند. اگر داروها بیماری را درمان نکنند، آنها ممکن است جراحی یا نوع دیگری از درمان را پیشنهاد دهند.
- محرک عصبی واگوس: این دستگاه با عمل جراحی زیرپوست سینه قرار می‌گیرد و به طور الکتریکی عصب را که از طریق گردن شما حرکت می‌کند، تحریک می‌کند. این کار می‌تواند به جلوگیری از تشنج کمک کند.
- رژیم کتوژنیک: بیش از نیمی از افرادی که به دارو پاسخ نمی‌دهند از این رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات بهره‌مند می‌شوند.
- جراحی مغز: منطقه‌ای از مغز که باعث فعالیت تشنج می‌شود را می‌توان حذف یا تغییر داد.
تحقیقات در مورد درمان‌های جدید همچنان ادامه دارد. یک درمان که ممکن است در آینده در دسترس باشد تحریک عمیق مغز است. این روشی است که در آن الکترودها در مغز شما کاشته می‌شوند.
سپس یک ژنراتور در سینه شما قرار می‌گیرد. ژنراتور برای کمک به کاهش تشنج، ایمپالس‌های الکتریکی را به مغز می‌فرستد. مسیر دیگر تحقیق شامل یک دستگاه شبیه به ضربان قلب است. این دستگاه الگوی فعالیت مغز را بررسی می‌کند و یک شارژ الکتریکی یا دارو برای توقف یک تشنج می‌فرستد.
جراحی‌های بسیار تهاجمی و رادیو جراحی نیز در حال بررسی هستند.
دارو‌هایی برای صرع:
درمان خط اول برای صرع، داروهای ضدتشنج هستند. این داروها به کاهش فرکانس و شدت تشنج کمک می‌کنند. آنها نمی‌توانند حمله‌ای را که در حال حاضر در حال پیشرفت است متوقف کنند، و این درمان صرع هم نیست.
- دارو توسط شکم جذب می‌شود. سپس جریان خون را به مغز منتقل می‌کند. آن بر انتقال‌دهنده‌های عصبی به روشی تأثیر می‌گذارد که فعالیت الکتریکی که منجر به تشنج می‌شود را کاهش می‌دهد.
- داروهای ضدتشنج از دستگاه گوارش عبور می‌کنند و بدن را از طریق ادرار ترک می‌کنند.
- داروهای ضدتشنج زیادی در بازار وجود دارند. دکتر شما بسته به نوع تشنج شما می‌تواند یک دارو یا ترکیبی از داروها را تجویز کند.
داروهای رایج صرع شامل:
- لوتیراستام (کپرا)
- لاموتریژین
- توپیرامات (توتامکس)
- والپوریک اسید (دپاکت)
- کاربامازپین
- اتاسوکسیمید (زرونتین)
این داروها عموماً به شکل قرص، مایع و یا تزریقی موجود هستند و روزی یک یا دو بار مصرف می‌شوند. شما با کم‌ترین دوز ممکن شروع خواهید کرد که می‌تواند تنظیم شود تا زمانی که شروع به کار کند. این داروها باید به طور مداوم و طبق توصیه مصرف شوند.
داروهای ضدتشنج ممکن است عوارض جانبی داشته باشند. عوارض خفیف آنها شامل موارد زیر هستند:
- خستگی
- سرگیجه بثورات پوستی
- هماهنگی ضعیف
- مشکلات حافظه
عوارض جانبی حادتر اما نادر شامل موارد زیر هستند:
- افسردگی
- افکار و رفتارهای خودکشی‌گرایانه
- راش شدید
- التهاب اندام‌های خاصی مانند کبد
صرع برای همه متفاوت است، اما بیشتر مردم با داروهای ضدتشنج بهبود می‌یابند. برخی از کودکان مبتلا به صرع از مرحله تشنج عبور می‌کنند و می‌توانند مصرف دارو را متوقف کنند.
آیا جراحی گزینه‌ای برای مدیریت صرع است؟
وقتی کنترل تشنج‌ها با دارو میسر نباشد، گزینه درمانی دیگری که ممکن است در نظر گرفته شود جراحی است. رایج‌ترین عمل جراحی بخش‌برداری از مغز است. این شامل ازبین‌بردن قسمتی از مغز است که تشنج در آن شروع می‌شود. اغلب اوقات، لوب گیجگاهی در روشی به نام لوبکتومی موقتی حذف می‌شود.
در برخی موارد، این کار می‌تواند فعالیت تشنج را متوقف کند. در برخی موارد، شما در طول این عمل جراحی بیدار خواهید ماند. به همین دلیل است که پزشکان می‌توانند با شما صحبت کنند و از حذف بخشی از مغز که وظایف مهمی مانند بینایی، شنوایی، گفتار و یا حرکت را کنترل می‌کند، اجتناب کنند. اگر منطقه مغز خیلی بزرگ و یا مهم باشد که از بین برود، یک روش دیگر به نام بخش فرعی چندگانه، یا قطع ارتباط وجود دارد.
جراح در مغز بریدگی‌های ایجاد می‌کند تا مسیر عصبی را قطع کند. این باعث می‌شود که تشنج از گسترش به مناطق دیگر مغز جلوگیری کند. بعد از عمل جراحی، برخی افراد می‌توانند داروهای ضدتشنج را قطع کنند و یا حتی مصرف آنها را متوقف کنند.
برای هر جراحی خطراتی وجود دارد، از جمله واکنش بد به بی‌هوشی، خونریزی و عفونت. جراحی مغز گاهی اوقات می‌تواند منجر به تغییرات شناختی شود. در مورد مزایا و معایب روش‌های مختلف با جراح خود صحبت کنید و قبل از تصمیم‌گیری نهایی به دنبال نظر دوم باشید.
توصیه‌های اختصاصی برای افراد مبتلا به صرع:
میزان تشنج‌های بعضی از کودکان مبتلا به صرع با دنبال‌کردن یک رژیم غذایی سخت که پرچربی و کم کربوهیدرات است کاهش پیدا کرده است. در این رژیم غذایی که رژیم غذایی کتوژنیک نامیده می‌شود بدن برای تولید انرژی به‌جای کربوهیدرات‌ها، چربی‌ها را می‌سوزاند.
پس از چند سال بعضی از کودکان ممکن است بتوانند رژیم کتوژنیک را تحت نظارت دقیق پزشکانشان متوقف کنند و دیگر دچار تشنج نشوند.
رژیم کتوژنیک به نفع همه نیست. اما وقتی به‌درستی دنبال شود، اغلب در کاهش تعداد حملات موفق است. این روش برای برخی از انواع صرع بهتر از بقیه عمل می‌کند. برای نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به صرع، رژیم غذایی آتکینز تغییریافته ممکن است توصیه شود.
این رژیم غذایی همچنین چربی بالایی دارد و شامل دریافت کنترل‌شده کربو است. حدود نیمی از بزرگسالانی که رژیم غذایی اتکینز تغییریافته را امتحان می‌کنند، حملات کمتری را تجربه می‌کنند. نتایج ممکن است به‌سرعت چند ماه دیده شوند. ازآنجاکه این رژیم‌ها تمایل دارند فیبر پایین و چربی بالا داشته باشند، یبوست یک عارضه جانبی شایع است.
قبل از شروع رژیم غذایی جدید با پزشک خود صحبت کنید و مطمئن شوید که مواد مغذی حیاتی به دست می‌آورید. درهرصورت، عدم خوردن غذا‌های فرآوری شده می‌تواند به بهبود سلامتی شما کمک کند.
صرع و رفتار: آیا ارتباطی وجود دارد؟
کودکانی که مبتلا به صرع هستند، نسبت به کودکانی که مبتلا به صرع نیستند، مشکلات یادگیری و رفتاری بیشتری دارند. اما این مشکلات همیشه ناشی از صرع نیستند. حدود ۱۵ تا ۳۵ درصد از کودکان با ناتوانی‌های ذهنی نیز مبتلا به صرع هستند. اغلب، آنها از یک دلیل نشئت می‌گیرند.
برخی افراد تغییر در رفتار را در چند دقیقه یا چند ساعت قبل از حمله تجربه می‌کنند. این می‌تواند به فعالیت غیرطبیعی مغز قبل از یک حمله مربوط باشد و ممکن است
شامل موارد زیر باشد:
- عدم توجه
- زودرنجی
- بیش‌فعالی
- پرخاشگری
کودکان مبتلا به صرع ممکن است عدم قطعیت را در زندگی خود تجربه کنند. دورنمای یک حمله ناگهانی در مقابل دوستان و هم‌کلاسی‌ها می‌تواند استرس‌زا باشد. این احساسات می‌توانند باعث شوند که کودک از موقعیت‌های اجتماعی خارج شود و یا از آنها دور شود.
اغلب کودکان یاد می‌گیرند که با گذشت زمان خود را تطبیق دهند. برای دیگران، اختلال عملکرد اجتماعی می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. بین ۳۰ تا ۷۰ درصد از افراد مبتلا به صرع نیز افسردگی، اضطراب و یا هر دو دارند. داروهای ضدتشنج نیز می‌توانند بر روی رفتار تأثیر بگذارند.
تعویض یا اعمال تنظیمات بر روی دارو ممکن است به شما کمک کند. مشکلات رفتاری باید در طول ویزیت پزشکان موردتوجه قرار گیرند. درمان به ماهیت مشکل بستگی دارد. همچنین ممکن است از درمان فردی، خانواده‌درمانی و یا پیوستن به یک گروه حمایتی برای کمک به مقابله با آن بهره‌مند شوید.
زندگی با صرع: انتظار چه چیزی را باید داشت؟
صرع یک اختلال مزمن است که می‌تواند بسیاری از بخش‌های زندگی شما را تحت تأثیر قرار دهد. قوانین از ایالتی به ایالت دیگر متفاوت هستند، اما اگر تشنج شما به‌خوبی کنترل نشود، ممکن است اجازه رانندگی نداشته باشید.
چون شما هرگز نمی‌دانید که چه زمانی یک حمله رخ خواهد داد، بسیاری از فعالیت‌های روزمره مانند عبور از یک خیابان شلوغ می‌توانند خطرناک شوند. این مشکلات می‌توانند منجر به ازدست‌دادن استقلال شوند.
برخی دیگر از عوارض صرع ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- خطر آسیب دائمی یا مرگ ناشی از تشنج شدید که بیش از ۵ دقیقه به طول می‌انجامد (صرع پایدار)
- خطر عود تشنج بدون به هوش آمدن در بین بیماران مبتلا به صرع پایدار
- مرگ ناگهانی بدون علت در صرع که تنها حدود یک درصد افراد مبتلا به صرع را تحت تأثیر قرار می‌دهد
علاوه بر ویزیت منظم پزشک و پیگیری برنامه درمانی، در اینجا کار‌هایی برای مقابله با آنها ارائه شده است:
یک دفترچه یادداشت تشنج برای کمک به شناسایی محرکهای احتمالی داشته باشید تا بتوانید از آنها اجتناب کنید. یک دست‌بند هشدار پزشکی بپوشید تا مردم بدانند اگر دچار حمله شدید و قادر به صحبت‌کردن نیستید چه‌کار باید بکنید.
به افرادی که از همه به شما نزدیک‌تر هستند در مورد تشنج و اینکه در شرایط اضطراری چه کاری انجام دهند، آموزش دهید. به دنبال کمک حرفه‌ای برای علائم افسردگی و اضطراب باشید.
به یک گروه حمایتی برای افراد مبتلا به اختلالات تشنجی بپیوندید. با خوردن رژیم غذایی متعادل و ورزش منظم از سلامتی خود مراقبت بکنید.
درمانی برای صرع هست؟
هیچ درمانی برای صرع وجود ندارد، اما درمان زودهنگام می‌تواند تفاوت زیادی ایجاد کند. حملات ناگهانی و طولانی‌مدت می‌تواند منجر به آسیب مغزی شود. صرع همچنین خطر مرگ ناگهانی توضیح داده نشده را افزایش می‌دهد. این شرایط را می‌توان با موفقیت مدیریت کرد.
خوردنی‌ها می‌توانند به‌طورکلی با دارو کنترل شوند. دو نوع جراحی مغز می‌توانند تشنج را کاهش داده و یا از بین ببرند. یک نوع، به نام رزکسیون، شامل برداشتن قسمتی از مغز است که تشنج از آن منشأ می‌گیرد. این شامل قطع کردن مسیر عصبی با ایجاد برش در مغز است.
این باعث می‌شود که تشنج از گسترش به بخش‌های دیگر مغز جلوگیری کند.
تحقیقات اخیر نشان داد که ۸۱ درصد از افراد مبتلا به صرع شدید، شش ماه پس از جراحی، کاملاً یا تقریباً عاری از تشنج بودند. پس از ۱۰ سال، ۷۲ درصد هنوز به طور کامل یا تقریباً در حال تشنج بودند.
ده‌ها مسیر تحقیقاتی دیگر در مورد علل، درمان و درمان‌های بالقوه صرع در حال انجام است. با اینکه در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان مناسب می‌تواند منجر به بهبود وضعیت شما و کیفیت زندگی شما شود.
حقایق و آمار در مورد صرع:
در سراسر جهان، ۶۵ میلیون نفر مبتلا به صرع هستند. این شامل حدود ۳ میلیون نفر در ایالات متحده می‌شود که ۱۵۰۰۰۰ مورد جدید صرع هرساله تشخیص داده می‌شود. حدود ۵۰۰ ژن ممکن است به‌نوعی با صرع ارتباط داشته باشند.
برای بیشتر افراد، خطر ابتلا به صرع پیش از سن ۲۰ سالگی حدود ۱ درصد است. داشتن والدین مبتلا به صرع که از نظر ژنتیکی به هم مرتبط هستند، خطر ابتلا به این بیماری را ۲ تا ۵ درصد افزایش می‌دهد. برای افراد بالای ۳۵ سال، علت اصلی صرع، سکته مغزی است.
برای ۶ نفر از ۱۰ نفر، علت یک تشنج را نمی‌توان تعیین کرد. بین ۱۵ تا ۳۰ درصد از کودکان با ناتوانی‌های ذهنی صرع دارند. بین ۳۰ تا ۷۰ درصد از افرادی که صرع دارند نیز افسردگی، اضطراب و یا هر دو را دارند.
مرگ بدون توضیح ناگهانی حدود ۱ درصد از افراد مبتلا به صرع را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بین ۶۰ تا ۷۰ درصد از افراد مبتلا به صرع به اولین داروی ضد صرع که آنها امتحان می‌کنند به طور رضایت‌بخشی پاسخ می‌دهند.
حدود ۵۰ درصد می‌توانند مصرف دارو را بعد از دوتا پنج سال بدون تشنج متوقف کنند. یک‌سوم افراد مبتلا به صرع، حملات صرع غیرقابل‌کنترل دارند، زیرا آنها درمانی را پیدا نکرده‌اند که مؤثر واقع شود.
بیش از نیمی از افراد مبتلا به صرع که به درمان دارویی پاسخ نمی‌دهند، با رژیم کتوژنیک بهبود می‌یابند. نیمی از بزرگسالانی که رژیم غذایی "اتکینز" تغییریافته را امتحان می‌کنند، دچار تشنج کمتری می‌شوند.
