امید به زندگی در افراد دارای پارکینسون
پارکینسون یک اختلال پیش‌رونده مغز است که بر تحرک و توانایی ذهنی تأثیر می‌گذارد.
به گزارش اقتصادآنلاین، اگر یکی از عزیزانتان یا اعضای خانواده شما به پارکینسون مبتلا شود و یا دکتر بیماری او را در مرحله اولیه تشخیص دهد از امید به زندگی فرد متعجب خواهید شد.
طبق تحقیقات ارائه شده افراد مبتلا به بیماری پارکینسون همانند افراد عادی می‌توانند زندگی کنند و در طول عمر آنها اختلالی ایجاد نخواهد شد. باوجوداینکه بیماری کشنده نیست اما عوارض ناشی از آن می‌تواند ۱ الی ۲ سال امید به زندگی افراد را کاهش دهد.
در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، سلول‌های تولیدکننده دوپامین شروع به مرگ می‌کنند و کارایی آنها کم خواهد شد. دوپامین یک پیام‌رسان مهم در مغز است که عملکرد‌های بسیار زیادی دارد و بر انگیزه، حافظه، توجه و حتی تنظیم حرکات بدن تأثیر می‌گذارد.
هنگامی‌که این ماده به میزان زیاد در بدن ترشح می‌شود، احساس لذت و رضایت از به‌دست‌آوردن پاداش را به وجود میاورد. این احساسات به شما انگیزه تکرار یک عمل یا رفتار را می‌دهد؛ از سوی دیگر پایین بودن میزان دوپامین مغز با کاهش انگیزه و شوق و اشتیاق فردی مرتبط است.
میزان دوپامین معمولاً در سیستم عصبی تنظیم می‌شود و همان‌طور که اشاره شد افراد مبتلا به پارکینسون با ازدست‌دادن مواجه هستند.
هیچ‌گونه دلایل و علت خاصی برای مبتلا شدن به پارکینسون وجود ندارد و البته در بین تحقیقات به‌دست‌آمده یک نظریه این است که ممکن است این بیماری ارثی باشد. نظریه‌های دیگر نشان می‌دهد که قرارگرفتن در معرض آفت‌کش‌ها و سموم مختلف و زندگی در جوامع روستایی ممکن است باعث بروز آن شود.
البته مبتلا شدن به این بیماری در مردان به میزان پنجاه‌درصد بیشتر است و در معرض بیشتری قرار دارند. بااین‌وجود، محققان هنوز دلایلی برای این موضوع پیدا نکرده‌اند.
نشانه‌ها و علائم:
علائم بیماری پارکینسون در مراحل اولیهٔ بیماری تدریجی و کم است و قابل دیده‌شدن نیست و این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- لرزیدن
- ازدست‌دادن تعادل
- کند شدن حرکات
- حرکات خودبه‌خود و غیرقابل‌کنترل
بیماری پارکینسون دارای چندین مرحله است که آن را از یک تا پنج، بخش‌بندی کرده‌اند. مرحله ۵ پیشرفته‌ترین و ناتوان‌کننده‌ترین مرحله است. مراحل پیشرفته ممکن است سلامتی را کاهش دهد که در نتیجه طول عمر را نیز کاهش می‌دهد.
افتادن و یا سقوط مخرب:
افتادن یک نوع علائم ثانویه در بیماری پارکینسون است و این علائم و خطر آن در مرحله سوم شروع می‌شود و در مرحله چهارم و پنجم بیشتر خواهد شد. در این مراحل راه‌رفتن یا ایستادن به‌تنهایی برای بیماران سخت خواهد شد.
شما همچنین در خطر شکستگی استخوان و ضربه مغزی قرار می‌گیرید و البته سقوط شدید می‌تواند بسیار برایتان خطرناک باشد. سقوط و افتادن شدید می‌تواند امید به زندگی را در افراد بیمار کاهش دهد.
سن در پارکینسون:
سن عامل دیگری در تشخیص بیماری پارکینسون است. در بیشتر افراد در سن ۷۰ سالگی این بیماری در آنها تشخیص داده می‌شود. البته افزایش سن می‌تواند شما را به بیماری‌هایی دچار کند که یکی از آنها پارکینسون است.
جنسیت:
در زنان خطر ابتلا به پارکینسون کمتر از مردان است. اگرچه در زنانی که به بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند خطر اینکه بیماری در آنها تندتر پیشرفت کند وجود دارد و به نسبت مردان طول عمر کمتری دارند.
و همچنین علائم در زنانی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستند نسبت به مردان ممکن است متفاوت باشد و یکسان نباشد. البته این مسئله لازم به ذکر است که سن بدون درنظرگرفتن جنسیت می‌تواند یک عامل مهم باشد.
دسترسی به درمان بیماری:
امید به زندگی باتوجه‌به پیشرفت‌هایی که در درمان به وجود آمده است، افزایش پیدا کرده است و اضطراب بیماران کمتر شده است. داروها و همچنین فیزیوتراپی و کاردرمانی به‌ویژه در مراحل اولیه بیماری بسیار مفید هستند.
این روش‌های درمانی می‌تواند کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشد و امید به زندگی را در فرد افزایش دهد.
چشم‌انداز بلندمدت بیماری پارکینسون ازاین‌قرار است که فرد مبتلا به بیماری از داشتن این بیماری نخواهد مرد و درکل پارکینسون باعث مرگ نخواهد شد و تشخیص به‌موقع باعث می‌شود فرد کلید اصلی کمک به کاهش عوارض را پیدا کند و امید به زندگی را افزایش دهد. اگر حدس می‌زنید که شما و یا یکی از عزیزانتان به این بیماری مبتلا هستید حتماً به پزشک مراجعه کنید.
