۶علت احتمالی بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یک اختلال مزمن سیستم عصبی است. بر اساس گزارش مؤسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، این بیماری حداقل ۵۰۰،۰۰۰نفر را در ایالات متحده مبتلا کرده است. هرساله حدود ۶۰۰۰۰مورد جدید در ایالات متحده گزارش می‌شود.
به گزارش اقتصاد آنلاین، بیماری پارکینسون کشنده نیست، اما می‌تواند باعث علائم تضعیف‌کننده شود که بر حرکت و تحرک روزمره تأثیر می‌گذارد. نشانه‌های این بیماری شامل لرزش، راه‌رفتن و مشکلات تعادل است. این علائم به این دلیل گسترش می‌یابند که توانایی مغز برای برقراری ارتباط آسیب‌دیده است. محققان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث پارکینسون می‌شود.
۱. ژنتیک
برخی از مطالعات نشان می‌دهد که ژن‌ها در توسعه بیماری پارکینسون نقش دارند. (به‌عنوان‌مثال، یک والد یا خواهر یا برادر) که بیماری پارکینسون دارد، در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارد. همچنین خطر ابتلا به پارکینسون پایین است، مگر اینکه اعضای خانواده‌تان مبتلا به این بیماری باشند.
چگونه عامل ژنتیک در خانواده پارکینسون نقش دارد؟ باتوجه‌به یافته‌های خانه ژنتیک، یک راه ممکن از طریق جهش در ژن‌های مسئول برای تولید دوپامین و پروتئین‌های خاص ضروری برای عملکرد مغز است.
۲. محیط‌زیست
همچنین برخی شواهد نشان می‌دهد که محیط فرد نیز می‌تواند نقش داشته باشد. قرارگرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی به‌عنوان پیوند احتمالی با بیماری پارکینسون پیشنهاد شده است. اینها شامل سموم دفع آفات مانند حشره‌کش‌ها، علف‌کش‌ها و قارچ‌کش‌ها می‌شود. همچنین ممکن است قرارگرفتن در معرض عامل نارنجی با پارکینسون مرتبط باشد.
پارکینسون همچنین به طور بالقوه با نوشیدن آب و مصرف منگنایت ارتباط دارد. هرکسی که در معرض این عوامل محیطی قرار گیرد، به پارکینسون مبتلا نمی‌شود. مساله این است که ترکیبی از ژنتیک و عوامل محیطی موجب پارکینسون می‌شود.
۳. اجسام لویی
اجسام لویی، دسته‌های غیرعادی از پروتئین‌ها هستند که در ساقه مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت می‌شوند. (اجسام لِوی (به انگلیسی: Lewy bodies) دانه‌های غیرعادی پروتئین‌ها هستند که درون سلول‌های عصبی در بیماری‌های پارکینسون، زوال عقل، جسم لویی و تعدادی دیگر از بیماری‌ها، گسترش پیدا می‌کنند. این اجسام زیر میکروسکوپ در حین بافت‌شناسی مغز، قابل‌شناسایی هستند.
اجسام لویی به‌صورت توده‌های دایره شکل هستند که باعث جابه‌جایی دیگر اجزا سلولی می‌شوند. از لحاظ ریخت‌شناسی دو نوع کلاسیک (ساقه مغز) و کورتیکال جسم بادی وجود دارد. این توده‌های عظیم حاوی پروتئینی هستند که سلول‌ها قادر به تجزیه آن نیستند.
آن‌ها سلول‌ها را در مغز احاطه می‌کنند. در این فرایند آن‌ها نحوه عملکرد مغز را قطع می‌کنند. دسته‌های اجسام لوی باعث می‌شوند که مغز در طول زمان منحط شود. این امر موجب مشکلات هماهنگی حرکتی در افراد مبتلا به پارکینسون می‌شود.
۴. ازدست‌دادن دوپامین
دوپامین یک ماده شیمیایی انتقال‌دهنده عصبی است که به عبور پیام‌ها بین بخش‌های مختلف مغز کمک می‌کند. سلول‌هایی که دوپامین تولید می‌کنند در افراد مبتلا به پارکینسون آسیب می‌بینند. بدون تأمین کافی دوپامین مغز قادر به ارسال و دریافت مناسب پیام‌ها نیست. این اختلال بر توانایی بدن برای هماهنگی حرکت تأثیر می‌گذارد. و این موضوع می‌تواند باعث مشکلات راه‌رفتن و تعادل شود.
۵. سن و جنسیت
پیری نیز در بیماری پارکینسون نقش دارد. سن مهم‌ترین عامل خطر برای ابتلا به بیماری پارکینسون است. دانشمندان بر این باورند که عملکرد مغز و دوپامین شروع به تجزیه منبع قابل‌اعتماد به‌عنوان سنین بدن می‌کند. این موضوع فرد را نسبت به پارکینسون حساس‌تر می‌کند. جنسیت نیز در پارکینسون نقش دارد. مردان بیش از زنان مستعد ابتلا به پارکینسون هستند.
۶. مشاغل
برخی تحقیقات نشان می‌دهد که مشاغل خاص ممکن است فرد را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پارکینسون قرار دهد. به‌ویژه، بیماری پارکینسون برای افرادی که در جوشکاری، کشاورزی و کارهای صنعتی شغل دارند، بیشتر احتمال دارد. این امر ممکن است به این دلیل باشد که افراد در این مشاغل در معرض مواد شیمیایی سمی قرار دارند. بااین‌حال، نتایج مطالعات متناقض بوده و باید تحقیقات بیشتری انجام شود.
تحقیقات آینده:
ما سرنخ‌هایی در مورد علت پیشرفت بیماری پارکینسون داریم، اما هنوز چیزهای زیادی هست که نمی‌دانیم. تشخیص و درمان زودهنگام، کلید اصلی به‌حداقل‌رساندن علائم پارکینسون است. درمان‌هایی وجود دارند که به درمان علائم پارکینسون کمک می‌کنند، اما در حال حاضر هیچ درمان قطعی وجود ندارد. تحقیقات بیشتری برای شناسایی نقش دقیق ژنتیک و محیط‌زیست در ایجاد این بیماری موردنیاز است.
درمان‌های پیشرفته و آینده برای پارکینسون
درحالی‌که هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، تحقیقات اخیر منجر به بهبود درمان شده است. دانشمندان و پزشکان برای یافتن یک روش درمانی یا پیشگیری با یکدیگر همکاری می‌کنند. تحقیقات همچنین به دنبال درک این موضوع هست که چه کسی احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارد. علاوه بر این، دانشمندان در حال مطالعه عوامل ژنتیکی و محیطی هستند که شانس تشخیص را افزایش می‌دهند. در بسیاری از تحقیقات دیگر آخرین درمان‌های این اختلال عصبی پیش‌رونده آورده شده است.
محرک عمیق مغز:
در سال ۲۰۰۲ ، FDA تحریک عمیق مغز (DBS) را به‌عنوان درمانی برای بیماری پارکینسون تأیید کرد. اما پیشرفت در DBS محدود بود زیرا فقط یک شرکت مجاز به ساخت دستگاه مورداستفاده برای درمان شد. در ژوئن ۲۰۱۵ ، FDA سیستم تحریک عصبی بریو را تأیید کرد. این دستگاه کاشت با تولید پالس‌های الکتریکی کوچک در بدن به کاهش علائم کمک می‌کند.
درمان ژنتیکی:
محققان هنوز راهی مطمئن برای بهبود پارکینسون، کند کردن روند پیشرفت آن یا معکوس کردن آسیب مغزی ناشی از آن پیدا نکرده‌اند. ژن‌درمانی توانایی انجام هر سه مورد را دارد. چندین منبع معتبر دریافتند که ژن‌درمانی می‌تواند یک درمان ایمن و مؤثر برای بیماری پارکینسون باشد.
درمان‌های محافظ اعصاب:
علاوه بر درمان‌های ژنی، محققان درحال‌توسعه درمان‌های محافظ عصبی نیز هستند. این نوع درمان می‌تواند به جلوگیری از پیشرفت بیماری و جلوگیری از بدتر شدن علائم کمک کند.
نشانگرهای زیستی:
پزشکان ابزار کمی برای ارزیابی پیشرفت بیماری پارکینسون دارند. مرحله‌بندی اگرچه مفید است، اما فقط پیشرفت علائم حرکتی مربوط به بیماری پارکینسون را کنترل می‌کند. سایر مقیاس‌های درجه‌بندی نیز وجود دارد، اما به‌اندازه کافی مورداستفاده قرار نمی‌گیرند تا به‌عنوان یک راهنمای کلی در نظر گرفته شوند.
بااین‌حال، یک جنبه امیدوارکننده تحقیق ممکن است ارزیابی بیماری پارکینسون را آسان‌تر و دقیق‌تر کند. محققان امیدوارند که یک نشانگر زیستی (سلول یا ژن) را کشف کنند که منجر به درمان‌های مؤثرتر شود.
پیوند عصبی:
ترمیم سلول‌های مغزی ازدست‌رفته از بیماری پارکینسون در یک ناحیه می‌تواند در درمان آینده امیدبخش باشد. این روش سلول‌های مغز بیمار و سلول‌های در حال مرگ را با سلول‌های جدیدی جایگزین می‌کند که می‌توانند رشد کنند و تکثیر شوند.
اما تحقیقات پیوند عصبی نتایج متفاوتی داشته است. برخی از بیماران با این درمان بهبود یافته‌اند، درحالی‌که برخی دیگر هیچ بهبودی ندیده‌اند و حتی عوارض بیشتری نیز داشته‌اند.
تا زمانی که درمان بیماری پارکینسون کشف نشود، داروها، درمان‌ها و تغییرات سبک زندگی می‌توانند به افراد مبتلا به این بیماری کمک کنند تا زندگی بهتری داشته باشند.
