سن تنها ماندن کودک در خانه کی هست؟

به گزارش اقتصاد آنلاین ؛ اگر شما هم جزو این والدین هستید، باید بدانید که نگرانی‌تان بجا و طبیعی است. البته این کار علاوه بر خطرات، فواید خاص خودش را هم دارد. در این مقاله درباره سن مناسب تنها ماندن کودک در خانه و نحوه آماده کردن کودک برای تنها ماندن صحبت می‌کنیم. با ما همراه باشید.

سن تنها ماندن کودک در خانه

برای بیشتر والدین کاملا واضح است که کودک ۵ساله آن‌قدر کوچک است که نمی‌توان او را در خانه تنها گذاشت، اما کودکی ۱۱ یا ۱۲ساله را چطور؟ گاهی می‌بینیم بچه‌های کوچک‌تر بهتر از بچه‌های بزرگ‌تر از پس تنها ماندن در خانه برمی‌آیند، پس نمی‌توانیم سن مشخصی برای این کار در نظر بگیریم.

بیشتر کارشناسان می‌گویند سن مناسب برای تنها گذاشتن کودک در خانه، به بلوغ کودک و موقعیت بستگی دارد. بنابراین تصمیم‌گیری درباره این مسئله به والدین واگذار می‌شود. آنها معتقدند اشکالی ندارد کودکان ۱۰ یا ۱۱ساله را مدت کوتاهی (کمتر از ۱ ساعت) در طول روز تنها بگذارید، البته به این شرط که کودک نترسد و به‌اندازه کافی بالغ باشد که به‌تنهایی از پس کارهایش برآید. کودک شما چندساله است؟ به‌نظرتان به بلوغ کافی برای تنها ماندن در خانه رسیده است؟

---

در این زمینه بخوانید؛

ضربه هایی که کمبود محبت پدر به آینده فرزندان دختر می زند!

چجوری بی دردسر کودک از شیر بگیریم؟

۱. شرایط را بسنجید

آیا در محله مسکونی آرامی زندگی می‌کنید؟

میزان جرم و جنایت در منطقه سکونت شما کم است؟

کودک شما می‌تواند قوانین مهمی مانند قفل‌کردن در پس از ورود به خانه و باز‌نکردن در به روی غریبه‌ها را درک و از آنها پیروی کند؟

خویشاوندان، دوستان یا همسایگانی دارید که در مواقع اضطراری بتوانند سریع به خانه شما سر بزنند؟

آیا کودکتان مسئولیت‌پذیر است؟ نمونه‌هایی از مسئولیت‌پذیری کودک اتمام به‌موقع تکالیف بدون نیاز به نظارت شما و انجام کارهای خانه هستند.

آیا فرزندتان دوست دارد در خانه تنها بماند؟

اگر به بیشتر یا همه سؤالات بالا پاسخ مثبت داده‌اید، یعنی کودک شما می‌تواند در خانه تنها بماند.

۲. قوانین لازم را تعیین کنید

قبل از اینکه برای اولین بار کودک را در خانه تنها بگذارید، برایش چند قانون تعیین کنید که شامل موقعیت‌های مختلف بشوند، مثلا:

کارهایی را برایش توضیح بدهید که موقع به‌‌صدادرآمدن زنگ خانه باید انجام بدهد. آیا می‌خواهید فرزندتان در نبود شما در را باز کند؟ به او بگویید اجازه دارد در را برای چه کسانی باز کند.

کارهایی را برایش توضیح بدهید که هنگام زنگ‌خوردن تلفن باید انجام بدهد.

برای تماشای تلویزیون یا انجام بازی‌های کامپیوتری محدودیت زمانی تعیین کنید.

۳. فضای خانه را برای کودک آماده کنید

خانه را طوری برای کودک آماده کنید که وقتی بیرون می‌روید، مدام نگرانش نباشید. برخی از کارهایی که می‌توانید انجام بدهید عبارت‌اند از:

فهرستی از شماره‌تلفن‌های اضطراری تهیه کنید، مانند شماره خودتان، همسرتان و همسایه یا فامیلی که در آن نزدیکی زندگی می‌کند.

درباره کارهایی با او صحبت کنید که باید در مواقع اضطراری مانند آتش‌سوزی، قطع برق یا آب انجام بدهد.

اگر سیستم هشدار دارید، به کودک یاد بدهید چگونه آن را خاموش یا روشن کند.

جعبه کمک‌های اولیه پر از بانداژ، مواد ضدعفونی‌‌کننده زخم و دیگر لوازم داشته باشید و نحوه استفاده از آنها را به کودک آموزش دهید.

یخچال را با غذاها و تنقلات سالم پر کنید. سعی کنید خوراکی‌هایی آماده کنید که نیاز به گرم‌کردن نداشته باشند. در صورت نیاز به آشپزی یا گرم‌کردن غذا، به کودک یاد دهید چگونه از مایکروویو، اجاق‌گاز و سایر لوازم ضروری استفاده کند.

چیزهایی مانند داروهای تجویزی، الکل، تنباکو و فندک را از دسترس کودک دور کنید.

۴. کودک را برای نگهداری از بچه کوچک‌تر آماده کنید

برخی از کودکان آن‌قدر بالغ و مسئولیت‌پذیر هستند که بتوانند در ۱۲ یا ۱۳سالگی از کودکی دیگر مراقبت کنند و برخی از کودکان هم این‌طور نیستند و بهتر است صبر کنید تا بزرگ‌تر شوند و به سن بلوغ برسند. قبل از اینکه به کودکتان اجازه مراقبت از نوزاد را بدهید، باید مطمئن شوید ویژگی‌های پرستار کودک را دارد. پرستار کودک باید این توانایی‌ها را داشته باشد:

مسئولیت‌پذیری؛

توانایی تصمیم‌‌گیری خوب؛

پیروی از قوانین؛

سوء‌استفاده‌‌‌نکردن از قدرتی که در اختیارش می‌گذارید؛

توانایی رسیدگی خونسردانه به هرگونه وضعیت اضطراری یا مشکلی.

۵. موقعیت‌های احتمالی را با کودک تمرین کنید

قبل از اینکه اجازه دهید کودکتان تنها در خانه بماند یا از کودک کوچک‌تر از خودش مراقبت کند، با او صحبت کنید و چند موقعیت احتمالی مختلف را با او تمرین کنید، مثلا:

وقتی غریبه در می‌زند، چه‌کار می‌کنی؟

اگر برق قطع شود. چه‌کار می‌کنی؟

موقعی که خواهر کوچکت بی‌قراری می‌کند، چه‌کار می‌کنی؟

اولین بار که بیرون می‌روید، سعی کنید بیشتر از ۳۰ تا ۶۰ دقیقه طول نکشد. وقتی برگشتید، با فرزندتان مرور کنید که اوضاع در خانه چگونه پیش رفته است. درباره هر نگرانی یا مشکلی با او صحبت کنید. اگر دیدید اوضاع به‌خوبی پیش رفته است، می‌توانید به‌تدریج زمان بیرون‌بودنتان را افزایش دهید.