کشف یک تمدن باستانی گمشده + عکس

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرارو، تیمی متشکل از باستان شناسان اروپایی با استفاده از اسکنر‌های لیزری از راه دور که روی هلیکوپتر‌ها نصب شده بودند، سکونتگاه‌های گسترده‌ای را در قلب فرهنگ باستانی کاسارابه که بین سال‌های ۵۰۰ تا ۱۴۰۰ پس از میلاد در شمال بولیوی کنونی و در درون جنگل‌های نفوذ ناپذیر آمازون توسعه یافته بود، کشف کردند.

 باستان شناسان می‌گویند ویرانه‌های گسترده سکونتگاه‌های آمازون که زمانی محل زندگی یک جامعه بومی کشاورزی با تمایل به کیهان‌شناسی بود، در جنگل‌های بولیوی و در زیر پوشش گیاهی به ظاهر غیرقابل نفوذ پنهان شده بود و فقط اسکنر‌های لیزری توانست آن‌ها را تشخیص دهد. شبکه گسترده‌ای از سکونتگاه‌هایی که در زیر جنگل‌های انبوه کشف شد، نشان دهنده نوعی شهرنشینی کم تراکم و اولین مورد از این نوع در مناطق پست گرمسیری آمریکای جنوبی است.

به گفته کریستوفر فیشر، باستان شناس دانشگاه ایالتی کلرادو، که در این مطالعه شرکت نداشت: «مقیاس بقایای معماری در این مکان‌ها که شامل هرم‌های خاکی است که زمانی بیش از ۲۰ متر بر فراز دشت‌های اطراف بلند می‌شدند، قابل اغراق نیست و می‌توان آن را با جوامع باستانی پیشرفته همتراز دانست». برای دهه‌ها، برخی باستان‌شناسان تصور می‌کردند که خاک‌های استوایی در این مناطق بولیوی معمولاً قادر به حمایت از جمعیت‌های بزرگ و تمدن‌های پیچیده شهری نیستند. اما شواهد اخیر ثابت می‌کند که این مردمان باستانی آنقدر توانایی داشتند تا در کنار ماهیگیری و شکار، این زمین‌های سخت و سیل زده را تبدیل به مزارع کشاورزی حاصل خیز کنند.

در این مطالعه، پرومرز و همکارانش دو سکونتگاه بزرگ به نام‌های کوتوکا و لندیوار را در این منطقه شناسایی کردند که به عنوان مراکزی برای شبکه‌ای گسترده متشکل از ۲۴ سکونتگاه کوچکتر دیگر بود. این تیم می‌نویسد: «این دو محل سکونت بزرگ اگرچه قبلاً شناخته شده بودند، اما اندازه عظیم و جزئیات معماری آن‌ها تنها از طریق بررسی LIDAR (اسکن لیزری هوایی) آشکار شد.» آن‌ها تخمین می‌زنند که مردم کاساراب برای ساختن کوتوکا حدود ۵۷۰۰۰۰ متر مکعب خاک را جابجا کردند، یعنی ده برابر خاکی که مردم تیواناکو برای ساختن هرم آکاپانا، بزرگترین سازه‌ای که تاکنون در ارتفاعات بولیوی یافت شده است، جابه جا کردند.

مردم کاساراب همچنین برای دفاع از این سکونتگاه‌های مرکزی، خندق‌ها و بارو‌هایی ساختند، و سیستم‌های کنترل آب عظیمی را که برای کشت مواد غذایی مازاد طراحی شده بود، بکار گرفتند که باستان‌شناسان استنباط می‌کنند، می‌توانست جمعیت بزرگ کاسارابی را پشتیبانی کند. فیشر می‌نویسد: «این داده‌ها به جمعیت‌های متراکم، شیوه‌های تولید توسط انسان و مراکزی با مناظر معماری سلسله مراتبی پیچیده که از دهکده‌های کوچک تا مراکز بزرگ، اشاره دارند. این امر اهمیت بسزایی دارد، زیرا ما می‌دانیم وجود سلسله مراتب در معماری به معنای وجود پیچیدگی‌های اجتماعی است. جالب اینجاست که این سطح از پیچیدگی اجتماعی تاکنون در دیگر جوامع اولیه آمازون مشاهده نشده است.»