کودکان با نیازهای خاص فراموش شدگان واکسیناسیون
در کشوری که همه چیز با قدرت لابی بدست می‌آید، معلولان بی‌صداترین و فراموش شده‌ترین گروه نیازمند کمک هستند.
به گزارش اقتصادآنلاین؛ مسئولیت صدای این گروه با بهزیستی بوده که هیچ‌گاه نمایندۀ خوبی نبوده است. در بحران حاضر افراد دارای نیازهای خاص، که به دلیل نیازهای خاصشان به مراکز درمانی رفت و آمد دارند در خطر هستند، در صورتی که بالای هجده سال داشته باشند، واکسن دریافت می‌کنند. اما کودکان با نیازهای خاص و خانواده‌هایشان رها شدند. فلج مغزی، اوتیسم و.. بیماری‌هایی طیفی هستند، یعنی مبتلایان را از خفیف تا شدید درگیر می‌کنند. برای بسیاری از کودکان درگیر، در صورت مداخلات درمانی به موقع در کودکی، شانس زندگی سالم بسیار زیاد است. ولی در یک سال اخیر خانواده‌های زیادی به دلیل ترس از کرونا، درمان فرزندان خود را به تاخیر انداختند. این به دلیل این است که کودک با نیاز خاص، خودش به تنهایی به درمان نمی‌رود و یکی از والدین در تمام جلسات همراه کودک است. همان خطری که در محیط درمانی برای درمانگرها وجود دارد برای والدین کودک نیز هست. به همین دلیل نیاز به واکسن برای این گروه نیز ضروری است اما این گروه صدایی ندارند تا نیازشان شنیده شود و بهزیستی نیز نماینده خوبی نیست.
در اساسنامۀ بهزیستی آمده است که وظیفۀ «فراهم آوردن امکانات پیشگیری، درمانی، توانبخشی ، حرفه‌ای و اجتماعی معلولین» را به عهده دارد. اما عملکرد بهزیستی نشان نمی‌دهد که سعی در «فراهم آوردن» داشته باشد؟ متاسفانه برای بسیاری از کودکان نیازهای خاص، مدت زمانی که به خاطر کرونا از درمان دور بودند زمان طلایی بهبود بوده، ولی بهزیستی با تاخیر در اولویت واکسن شرایط را برایشان سخت‌تر کرده است. اما باید توجه کرد که با واکسینه شدن کادر درمان، واکسینه شدن خانواده‌ها خطر بیماری برای کودکان نیز شدیداً کم می‌شود.
گذشته از موضوع درمان، با شروع مدارس در مهر ماه، خانواده‌های کودکان استثنایی در مدارس حضور میابند. این تجمع والدین کودکان ممکن است خطر ابتلا به کرونا را افزایش دهد. این سوال مطرح است که حضور چند ده نفر در فضای بسته در این شرایط ممکن است؟ رعایت پروتکل‌ها برای بازگشایی مدارس شعار است؟ از طرف دیگر این سوال مطرح است که چند دانش آموز با نیاز خاص در کشور وجود دارد؟ و چرا واکسن برای این گروه اولویت داده نشده است؟ شاید دلیل این باشد که معلولان و افراد نیاز خاص فراموش شدگانند، فراموش شدگانی بی صدا.
این دیده نشدن معلولان و خانواده‌هایشان امری عادی برای این گروه شده است؛ شهر به گونه‌ای طراحی شده که انگار هیچ معلولی در شهر وجود ندارد و ما کمتر شاهد مناسب سازی فضاهای شهری برای افراد با نیاز خاص هستیم. بهزیستی نیز به عنوان نماینده این گروه صدای آنان را به دیگرانی که باید گوش دهند نمی‌رساند...
اما این بار کاش بهزیستی وجدانش را وسط بیاورد ....
این بار پای جان در میان است...
جمعی از والدین کودکان خاص
