دارایی های واقعی شامل فلزات گرانبها، کالاها، املاک و مستغلات، زمین، تجهیزات و منابع طبیعی می‌شوند. این دارایی‌ها به دلیل همبستگی نسبتاً پایین خود با دارایی‌های مالی مانند سهام و اوراق قرضه برای افزوده شدن به دارایی‌های اکثر سبدهای سرمایه‌گذاری متنوع مناسب هستند.
نکات کلیدی
کالاها، املاک و مستغلات، تجهیزات و منابع طبیعی همه انواع مختلفی از دارایی های واقعی هستند.
دارایی های واقعی امکان توزیع ریسک و تنوع‌بخشی به سبدهای سرمایه‌گذاری را فراهم می‌کنند، زیرا اغلب روند تغییرات قیمت آنها در جهت مخالف دارایی‌های مالی مانند سهام یا اوراق قرضه است.
دارایی های واقعی نسبت به دارایی‌های مالی پایدارتر اما قدرت نقدشوندگی کمتری دارند.
آشنایی با دارایی های واقعی
دارایی‌ها به صورت واقعی، مالی یا ناملموس طبقه بندی می‌شوند. می‌توان گفت که همه دارایی‌ها برای یک شرکت یا فرد خاص دارای ارزش اقتصادی هستند. اگر کالایی ارزشی داشته باشد که بتوان آن را با پول نقد مبادله کرد، آن کالا جزء دارایی محسوب می شود.
دارایی‌های ناملموس دارایی‌های با ارزشی هستند که ماهیت فیزیکی ندارند. چنین دارایی‌هایی شامل حق ثبت اختراع، حق چاپ، شناخت برند، علائم تجاری و مالکیت معنوی می‌شوند. شاید مهمترین دارایی ناملموس یک کسب‌وکار، هویت مثبت برند آن باشد.
دارایی‌های مالی نوعی دارایی نقدشونده هستند که ارزش خود را از یک حق قراردادی یا ادعای مالکیت به دست می آورند. سهام، اوراق قرضه، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک، سپرده‌های بانکی، حساب‌های سرمایه‌گذاری و همان وجه نقد نام آشنای دیرینه نمونه‌هایی از دارایی‌های مالی هستند. این دارایی‌ها می توانند شکل فیزیکی مانند اسکناس دلار یا گواهی اوراق قرضه داشته باشند، یا غیرفیزیکی باشند – مانند حساب بازار پول یا صندوق سرمایه گذاری مشترک.
در مقابل، دارایی واقعی شکل ملموسی دارند و ارزش آنها از کیفیت فیزیکی آنها ناشی می شود. این دارایی‌ها ممکن است یک ماده طبیعی مانند طلا یا نفت یا کالاهای ساخته دست بشر مانند ماشین آلات یا ساختمان‌ها باشد.
ملاحظات ویژه
دارایی‌های مالی و واقعی گاهی اوقات به طور جمعی به عنوان دارایی‌های ملموس شناخته می شوند. اداره مالیات (IRS) برای اهداف مالیاتی از کسب و کارها می خواهد که دارایی‌های ناملموس خود را متفاوت از دارایی‌های ملموس گزارش کنند، اما این اداره دارایی های واقعی و مالی را در زیر چتر دارایی‌های ملموس گروه بندی می‌کند.
اکثر کسب و کارها طیف وسیعی از دارایی‌های مختلفی را دارند که معمولاً در دسته‌های واقعی، مالی یا ناملموس قرار می‌گیرند. دارایی های واقعی، مانند دارایی‌های مالی، دارایی‌های ملموس محسوب می‌شوند. به عنوان مثال، تصور کنید شرکت XYZ مالک ناوگانی از خودروها، یک کارخانه و تعداد زیادی تجهیزات مختلف باشد. این اقلام همگی دارایی های واقعی هستند. با این حال، این شرکت همچنین دارای چندین علامت تجاری و حق چاپ است که دارایی‌های ناملموس آن به حساب می‌آیند. در نهایت، شرکت صاحب بخشی از سهام یک شرکت خواهر است که این سهم‌ها دارایی‌های مالی آن را تشکیل می‌دهند.
دارایی های واقعی در مقابل دارایی‌های مالی
اگرچه این دارایی‌ها به عنوان دارایی‌های ملموس در یک گروه کنار هم قرار می گیرند، دارایی های واقعی طبقه دارایی مجزا و متمایزیی نسبت به دارایی‌های مالی هستند. برخلاف دارایی های واقعی که ارزش ذاتی دارند، دارایی‌های مالی ارزش خود را از حق مالکیت قراردادی یک دارایی پایه که ممکن است واقعی یا ناملموس باشد، به دست می آورند.
به عنوان مثال، کالاها و املاک دارایی های واقعی هستند، اما قراردادهای آتی کالا، صندوق‌های قابل معامله در بورس (ETF) و بنیادهای امانت‌داری سرمایه گذاری املاک و مستغلات (REITs) دارایی‌های مالی را تشکیل می دهند که ارزش آنها به دارایی های واقعی پایه بستگی دارد.
در این دسته از دارایی‌ها است که ممکن است تداخل بین گروه‌های دارایی‌ها و سردرگمی بر سر دسته بندی دارایی‌ها ایجاد شود. به‌عنوان مثال، صندوق‌های قابل معامله در بورس می توانند در شرکت‌هایی سرمایه گذاری کنند که در استفاده، فروش یا استخراج دارایی های واقعی مشارکت دارند، یا صندوق‌های قابل معامله در بورسی که ارتباط مستقیم‌تری با یک دارایی واقعی خاص یا سبدی از دارایی های واقعی دارند ممکن است حرکت قیمت این دارایی‌ها را دنبال کنند.
صندوق‌های قابل معامله در بورسی که دارای پشتوانه فیزیکی هستند شامل برخی از محبوب‌ترین صندوق‌های قابل معامله در بورس جهان بر اساس حجم معاملاتی می‌شوند مانند مانند سهام طلایی SPDR (GLD) موسسه State Street و iShares Silver Trust (SLV). هر دوی این موسسات بر روی فلزات گرانبها سرمایه گذاری می کنند و به دنبال تکرار عملکرد این فلزات هستند. با این حال، به بیان دقیق‌تر این صندوق‌های قابل معامله در بورس دارایی‌های مالی هستند، در حالی که شمش‌های طلا یا نقره واقعی آنها دارایی واقعی به حساب می‌آیند.
مزایا و معایب دارایی های واقعی
دارایی های واقعی پایداری بیشتری نسبت به دارایی‌های مالی دارند. تورم، تغییر ارزش پول و سایر عوامل کلان اقتصادی دارایی‌های واقعی را کمتر از دارایی‌های مالی تحت تاثیر قرار می‌دهند. دارایی‌های واقعی به‌ویژه در دوره‌های تورمی سرمایه‌گذاری‌های مناسبی به حساب می‌آیند، زیرا در چنین دوره‌هایی معمولا عملکردی بهتر از دارایی‌های مالی پیدا می‌کنند.
شرکت مدیریت دارایی بروکفیلد در گزارشی در سال 2017 اشاره کرد که ارزش جهانی دارایی های واقعی بالغ بر 5.6 تریلیون دلار شده است. از این مجموع 57 درصد به منابع طبیعی، 23 درصد به املاک و 20 درصد مربوط به زیرساخت‌ها بوده است. شرکت بروکفیلد در گزارش سال 2017 خود در مورد نقش دارایی های واقعی به عنوان مکانیزم توزیع ریسک اشاره داشت که ارزش دارایی‌های واقعی خاصی که عمر طولانی‌مدتی دارند با افزایش هزینه‌های جایگزینی و بازده عملیاتی در طول زمان افزایش می یابد. علاوه‌براین، مشخص شد که جریان نقدی حاصل از دارایی های واقعی مانند املاک، تامین انرژی و پروژه‌های زیرساختی می‌تواند جریان‌های درآمدی قابل پیش‌بینی و ثابتی را برای سرمایه‌گذاران فراهم کند.
بااین‌حال، دارایی های واقعی قدرت نقد شوندگی کمتری نسبت به دارایی‌های مالی دارند، زیرا فروش آنها زمان بیشتری به طول می‌کشد و به طور کلی کارمزد معاملاتی بالاتری دارند. همچنین، هزینه‌های حمل و نگهداری دارایی های واقعی نسبت به دارایی‌های مالی بالاتر است. به عنوان مثال، شمش‌های فیزیکی طلا اغلب باید در تأسیسات شخص ثالث ذخیره شوند که هزینه‌های اجاره ماهانه و بیمه را از دارنده آنها دریافت می کنند.
مزایا
توزیع ریسک سبد
پوشش ریسک تورم
ایجاد جریان درآمد
معایب
فاقد قدرت نقدشوندگی
هزینه‌های ذخیره سازی، هزینه‌های حمل و نقل بالا
