سه طبقه دارایی اصلی – سهام، ابزار مالی با درآمد ثابت، و پول نقد و معادل وجه نقد – سطوح متفاوتی از ریسک و بازده دارند، بنابراین هر کدام در طول زمان رفتار متفاوتی خواهند داشت.
هیچ فرمول ساده ای برای دستیابی به تخصیص مناسب دارایی هر فرد وجود ندارد.
چرا تخصیص دارایی مهم است
هیچ فرمول ساده ای وجود ندارد که با استفاده از آن بتوان تخصیص دارایی مناسب را برای هر فرد پیدا کرد. با این حال، اکثر متخصصان مالی در این زمینه اتفاق نظر دارند که تخصیص دارایی یکی از مهمترین تصمیماتی است که سرمایه گذاران اتخاذ می‌کنند. به عبارت دیگر، انتخاب اوراق بهادار منفرد نسبت به نحوه تخصیص دارایی ها در میان سهام، اوراق قرضه، وجوه نقد و معادل آن که تعیین کننده اصلی نتایج سرمایه گذاری شما خواهد بود در درجه دوم اهمیت قرار دارد.
تخصیص دارایی های استراتژیک برای متوازن‌سازی مجدد سبدهای سرمایه‌گذاری
سرمایه گذاران می‌توانند از روش‌های مختلف تخصیص دارایی ها برای اهداف مختلفی استفاده کنند. برای مثال، شخصی که برای خرید یک خودروی جدید در سال آینده پس انداز می کند، ممکن است وجوه پس‌انداز شده برای خرید خودروی را در ترکیبی بسیار محافظه کارانه از پول نقد، گواهی سپرده (CD) و اوراق قرضه کوتاه مدت سرمایه گذاری کند. فردی که برای بازنشستگی پس‌انداز می‌کند که ممکن است چندین دهه بعد روی دهد، معمولاً اکثریت حساب بازنشستگی فردی خود (IRA) را در سهام سرمایه‌گذاری می‌کند زیرا زمان زیادی برای رهایی از نوسانات کوتاه‌مدت بازار دارد. تحمل ریسک نیز یک عامل کلیدی دیگری در این زمینه است. کسی که سرمایه گذاری در سهام برای وی ناخوشایند است، ممکن است علیرغم افق بلندمدت سرمایه گذاری پول خود را در دارایی‌های محافظه‌کارتری سرمایه‌گذاری کند.
تخصیص دارایی مبتنی بر سن
به طور کلی، سرمایه‌گذاری در سهام برای دوره های نگهداری پنج ساله یا بیشتر توصیه می شود. حساب‌های نقدی و بازار پول برای اهدافی با افق زمانی کمتر از یک سال بعد مناسب هستند. اوراق قرضه در مکانی بین این دو سرمایه‌گذاری قرار می گیرند. در گذشته، مشاوران مالی توصیه می کردند که سن سرمایه گذار را از 100 سال کم کنید تا مشخص شود چه درصدی از سرمایه خود را باید در سهام سرمایه گذاری کند. به عنوان مثال، یک فرد 40 ساله 60 درصد بایستی در سهام سرمایه گذاری می‌کرد. با توجه به اینکه میانگین امید به زندگی همچنان در حال افزایش است، نسخه‌های دیگر این قانون توصیه می کنند که سن فرد را باید از 110 یا 120 سال کم کرد. با نزدیک شدن افراد به سن بازنشستگی، سبد سرمایه‌گذاری آن‌ها نیز باید برای کمک به محافظت از دارایی های آن‌ها به طور کلی به سمت تخصیص دارایی محافظه کارانه تر حرکت کنند.
دستیابی به تخصیص دارایی از طریق صندوق‌های چرخه عمر
صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک برای تخصیص دارایی که به عنوان صندوق‌های چرخه عمر یا تاریخ هدف نیز شناخته می‌شوند، تلاشی برای ارائه سبدهای سرمایه‌گذاری با ساختارهای مختلف به سرمایه‌گذاران هستند که در آن‌ها با تقسیم مناسب سرمایه در میان طبقات دارایی مختلف سن، ریسک پذیری و اهداف سرمایه‌گذاری فرد در نظر گرفته می‌شوند. با این حال، منتقدان این رویکرد اشاره دارند که رسیدن به یک راه حل استاندارد برای تخصیص دارایی های سبد سرمایه گذاری مشکل ساز است، زیرا هریک از سرمایه گذاران به راه حل های منحصربه‌فردی نیاز دارند.
صندوق بازنشستگی ونگارد تارگت 2030 نمونه‌ای از صندوق‌های دارای تاریخ هدف خواهد بود. این صندوق‌ها با نزدیک شدن به تاریخ هدف، به تدریج ریسک سبد سرمایه‌گذاری خود را کاهش می‌دهند و سهم‌های پرریسک‌تر را به تدریج حذف و اوراق قرضه امن‌تری را به منظور حفظ سرمایه دوران بازنشستگی افراد به سبد سرمایه‌گذاری اضافه می‌کنند. سبد سرمایه‌گذاری صندوق ونگارد 2030 که برای افرادی راه‌اندازی شده است که بین سال‌های 2028 تا 2032 بازنشسته می‌شوند تا 31 ژانویه 2022 از 65 درصد سهام / 35 درصد اوراق قرضه تشکیل شده بود. با نزدیک شدن به سال 2030، سبد سرمایه‌گذاری این صندوق به تدریج به ترکیب محافظه‌کارانه‌تری تغییر خواهد کرد تا منعکس کننده نیاز فرد به حفظ سرمایه بیشتر و ریسک کمتر باشد.
